Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτό τον πόλεµο, το να µην εµπιστευώµαστε τον εαυτόν µας, όπως είπαµε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούµε µόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουµε, µόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού µας, βέβαια, ή τραπούµε σε φυγή, ή θα νικηθούµε, και θα κυριευθούµε από τους εχθρούς.
Γι’ αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού µας, χρειάζεται ακόµη και η πλήρης ελπίδα και εµπιστοσύνη στό Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν µόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη.
Γιατί, καθώς από τον εαυτό µας, όπου είµαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιµένουµε, παρά γκρεµίσµατα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να µην έχουµε εµπιστοσύνη στόν εαυτό µας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουµε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αµέσως µόλις οπλίσουµε την καρδιά µας µε µίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουµε την βοήθεια του σύµφωνα µε εκείνο το ψαλµικό «σ’ αυτόν έλπισε η καρδιά µου και βοηθήθηκα» (Ψαλµ. 27,9).
Αυτη την ελπίδα, µαζί και βοήθεια, µπορούµε να πετύχουµε για τέσσερις λόγους.
α’) Γιατί την ζητάµε από ένα Θεό, ο οποίος µε το να είναι Παντοδύναµος, ο,τι θέλει µπορεί να το κάνη και στη συνέχεια µπορεί να βοηθήση και µας.
β’) Γιατί, την ζητάµε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει µε πλήρη τελειότητα, και εποµένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία µας.
γ’) Γιατί ζητάµε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να είναι ατέλειωτα αγαθός, µε µία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται, είναι πάντα έτοιµος για να δώση από ώρα σε ώρα, και από στιγµή σε στιγµή, όλη τη βοήθεια που µας χρειάζεται, για την πνευµατική και ολοκληρωτική νίκη του εαυτού µας, αµέσως όταν τρέξουµε στην αγκαλιά του µε σταθερή ελπίδα.
Αόρατος Πόλεμος