Ακτίνες Φωτός
Αγώνες επί αγώνων έχουν πραγματοποιηθεί από καταβολής κόσμου έως και στις ημέρες μας, ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν δικαιώματα στην εργασία, στη μόρφωση, στην εξουσία, στην κοινωνία γενικά.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Για τον λόγο αυτό με την πρώτη ευκαιρία αντιστέκεται ατομικά ή συλλογικά σε απολυταρχικά, αποικιοκρατικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα. Τις περισσότερες φορές κατακτά τα αυτονόητα με διεκδικήσεις μέχρι θυσίας, με διαμαρτυρίες μέχρι αίματος, με απαιτήσεις μέχρι θανάτου. Δεν αντέχει τον κατακτητή ως φιλελεύθερο ον ο άνθρωπος. Θέλει να εκφράζεται αβίαστα και να απολαμβάνει ανέσεις. Τ’ αντίθετο θα ακούσουμε αύριο στο αποστολικό ανάγνωσμα. Ο Απόστολος Παύλος συγκρίνοντας την βιωτή του Προφήτη Μωυσή με εκείνη του Θεανθρώπου Χριστού, την ταύτισε με την παραίτηση από αξιώματα, με την κακοπαθεία, την περιφρόνηση του πλούτου, με απώτερο σκοπό την άνωθεν δικαίωση. Τα αναφέρει αυτά για να μας δείξει την ματαιότητα των αξιωμάτων, των τιμών, των απολαύσεων. Μάλιστα όταν αυτές ακουμπούν και την αμαρτία γίνονται τα φθοροποιά στοιχεία για την ψυχή μας, ακόμα και το σώμα μας.
Η σύζευξη της ζωής ενός κοσμικού βασιλιά (του Μωυσή) και του αιώνιου κοσμοκράτορα (του Χριστού) δεν γίνεται για να πεισθούμε ότι πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με ότι έχουμε και να ταυτιζόμαστε με την μιζέρια, την απομόνωση, την παραίτηση. Αντίθετα πρέπει συνεχώς να διεκδικούμε, ας ματώνουμε και να απαιτούμε, ας πονάμε. Η αξία του προσώπου μας είναι μεγαλύτερη από την όποια μωροφιλοδοξία συνανθρώπων μας, που έτυχε να έχουν ρόλο υπεροχής αλλά να μην αντιλαμβάνονται ότι στην ουσία έχουν αναλάβει έργο διακονίας.
Πού απευθύνεται λοιπόν η αποστολική γραφίδα; Σε όσους ζητούν θέσεις χωρίς να τις αξίζουν, δόξες χωρίς να τους αρμόζουν, αξιώματα χωρίς να τους δίνονται. Είναι δύσκολο να καταλάβουν ότι τα πάντα χάνονται σε μια στιγμή. Μια επανάσταση αρκεί και να ανατρέπουν καθεστώτα, ιδεολογίες, πρόσωπα.
Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα κραταιών ατόμων που είχαν τα πάντα και παρ’ όλα αυτά η ανθρωπότητα τους θυμάται με απέχθεια. Αντίθετα, ηγέτες που έγκαιρα αντιλήφθηκαν την ματαιότητα των αξιωμάτων -όσο και υψηλά αν ήταν αυτοί- και που τα διαχειρίστηκαν με ευθύνη, με σύνεση, με δημιουργικότητα κοσμούν τις σελίδες της ιστορίας. Γι’ αυτό και ο λαός τους μνημονεύει, τους αναπολεί, τους επικαλείται. Μπορεί να είναι λίγοι, είναι όμως ακτίνες φωτός στα σκοτάδια μας, ικανές να φωτίσουν όσους έχουν κάποιο ρόλο ξεχωριστό στα κοινωνικά δρώμενα και όχι μόνο. Την αυτή υπευθυνότητα πρέπει να δείξει και όποιος είναι καθοδηγητής και εμπνευστής λίγων ή πολλών προσώπων∙ ο γονιός, ο δάσκαλος, ο εργοδότης. Η πίστη πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμη των πρωτοβουλιών τους για να στέφονται με επιτυχία. Μπορεί να χρειάζονται περισσότερο κόπο και επιμονή, οι συνθήκες δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες. Ο Θεός δύναμη χαρίζει στους αδύναμους και στους καρδιακά αφοσιωμένους στο θέλημα Του και στις επιλογές Του.
Η αυριανή, Κυριακή της Ορθοδοξίας, συνδέεται άμεσα με την αποστολική περικοπή. Οι Πατέρες της Εκκλησίας με την Οικουμενική Σύνοδο που συγκρότησαν σταμάτησαν αγώνα αιματηρό και πολύχρονο, μεταξύ εικονολατρών και εικονοκλαστών. Διαπιστώνουμε ότι επικράτησε το συνοδικό σύστημα, βρέθηκε και αποκρυσταλλώθηκε η ορθόδοξη διδασκαλία. Θεσμοθετήθηκε η άποψη των σοβαρών και καταγράφηκε η γνώμη των συνετών. Η των Επισκόπων ιερή συνέλευση με τα επιχειρήματα που ανέπτυξαν και με τα δόγματα που συνέταξαν, υπηρέτησαν και διατράνωσαν την αλήθεια περί της ενδεδειγμένης τιμής των Ιερών Εικόνων. Η διαμάχη βρήκε την ιδανική λύση, ας ήταν αιματηρή και με απώλειες αρκετές. Σαν αληθινοί πνευματικοί πατέρες που ήταν εκείνοι που μετείχαν της Οικουμενικής Συνόδου φάνηκαν και ως άριστοι ειρηνοποιοί και άξιοι υπηρέτες της ορθής διδασκαλίας, πράξης και διδαχής.
