Οι πληγές, μικρές ή μεγάλες, που προκαλούνται σε όλους μας κατά την διάρκεια της ζωής μας από διάφορες αιτίες, έχουν μια τυπική διαδικασία επούλωσης, σύντομη ή μακρά, ανάλογα με την υφή και το μέγεθός τους. Ο χρόνος, που θεραπεύει τα πάντα, δεν θα μπορούσε να κάνει εξαίρεση στις πληγές. Τις θεραπεύει και αυτές, υπό την αυτονόητη βέβαια προϋπόθεση ότι δεν εμποδίζουμε τον οργανισμό να φτιάξει γύρω από αυτές την απαραίτητη κρούστα που τις επουλώνει. Έτσι, όταν συμπληρωθεί ο απαιτούμενος χρόνος αποκατάστασης της πληγής, η κρούστα φεύγει μόνη της και στην θέση της δεν υπάρχει πια τίποτε που να μας θυμίζει την πληγή, εκτός εάν το μέγεθός της αδυνατεί να εξαλείψει την πιθανότητα παραμονής κάποιας ουλής ως κατάλοιπου αυτής. .
Με τις σκέψεις αυτές μπορούμε τώρα να προσεγγίσουμε μια τεράστια «πληγή», που φέρει επάνω του διαχρονικά ο εθνικός κορμός. Πρόκειται για την «πληγή» της Άλωσης. Και δεν υπάρχει ασφαλώς μεγαλύτερη «πληγή» από αυτήν, σε σύγκριση με όλες τις άλλες «πληγές» που εγνώρισε επάνω του ο Ελληνισμός. Συμπληρώθηκαν φέτος 570 χρόνια ακριβώς από την 29η Μαΐου 1453, όταν έπεσε η Βασιλεύσα και καταλύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τις ορδές του Μωάμεθ του Β΄ του Κατακτητή. Και όμως η «πληγή» της Άλωσης εξακολουθεί να «αιμορραγεί» ακόμη. Όχι, διότι την εμποδίζουμε εμείς να «επουλωθεί». Αλλά, διότι την «αναξέουν» συνεχώς οι γείτονες της απέναντι όχθης, γνήσιοι απόγονοι των βαρβάρων συντελεστών της Άλωσης. Άλλοτε με τους προκλητικούς εορτασμούς της επετείου της Άλωσης. Και άλλοτε με τις Νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις τους, που συντηρούν σήμερα τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας και την επιθετική της ρητορική εναντίον της Ελλάδος.
Όλες οι «πληγές», σαν αυτή της Άλωσης, «επουλώνονται» μόνο με τη λήθη. Πώς όμως να την ξεχάσεις την Άλωση, όταν σου την θυμίζουν συχνά οι συνεχιστές της Νέο-Οθωμανοί; Μόνον οι νεκροί έχουν εξασφαλισμένη την λήθη. Για αυτό και ο Λορέντζος Μαβίλης τούς καλοτυχίζει στο ομώνυμο ποίημά του, επειδή «λησμονούν την πίκρα της ζωής». Όλους εμάς τους άλλους, τους περιλειπόμενους, μάς θεωρεί ο Μαβίλης αξιοθρήνητους, αφού δεν μπορούμε να λησμονήσουμε. Λέει ο στίχος του ποιητή: «Αν δεν μπορείς, παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν. Θέλουν, μα δε βολεί να λησμονήσουν». Και για να γνωρίζουμε, τί ακριβώς καλούμαστε να λησμονήσουμε κάθε φορά που μιλάμε για Άλωση, πρέπει να έχουμε συνεχώς προ οφθαλμών το πλήρες εννοιολογικό περιεχόμενο της Άλωσης. Διότι «Άλωση» δεν σημαίνει ασφαλώς μόνο στέρηση της ελευθερίας ενός λαού. Σημαίνει και όλα τα παρελκόμενα αυτής της στέρησης: Tους βιασμούς, τις λεηλασίες, τις σφαγές, την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κάθε άλλη μορφή βαρβαρότητας. Είναι περιττό βέβαια να τονισθεί εδώ ότι «Αλωση» και πολιτισμένη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών ή συνεχιστών αυτής είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Δεν βολεί λοιπόν να λησμονήσουμε την Άλωση, όταν βλέπουμε τις βαρβαρότητες των συνεχιστών της να επαναλαμβάνονται με την ίδια αγριότητα στις γενοκτονίες του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας δημιουργώντας τα «κόκκινα ποτάμια» της Τουρκίας, που αλλοίωσαν το «ανάγλυφο» της περιοχής. Δεν βολεί να λησμονήσουμε την Άλωση, όταν βλέπουμε τα επιτεύγματά της να ξεδιπλώνονται με την χαρακτηριστική οθωμανική βαρβαρότητα στην Κύπρο το 1974 κατά την εισβολή του Αττίλα στην Μεγαλόνησο. Η βαρβαρότητα των ορδών του τότε Τούρκου Πρωθυπουργού Μπουλέντ Έτσεβιτ έχει ένα αξιοσημείωτο στοιχείο πρωτοτυπίας, επειδή εκδηλώθηκε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία οι Τούρκοι εισβολείς, Ευρωπαίοι (κατ’ όνομα) και αυτοί, έπρεπε να αποδείξουν, όχι μόνον ότι ανήκουν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά και ότι σέβονται στην πράξη τις επιταγές και τις αξίες του. Τι έκανε λοιπόν ο στρατός εισβολής των Νέο-Οθωμανών εισβολέων στην Κύπρο; Αφού συνέλαβε αιχμαλώτους τους Κυπρίους αγωνιστές, που αντιστάθηκαν στην εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων, τούς εξετέλεσαν εν ψυχρώ και εν συνεχεία τούς έθαψαν σε ομαδικούς τάφους! Για να μη γίνει δε αντιληπτό το φρικτό αυτό έγκλημα των Τούρκων εισβολέων και έχουν έτσι μπλεξίματα με το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για παραβίαση των κανόνων διεξαγωγής του πολέμου, χαρακτήρισαν τους σφαγιασθέντας από αυτούς ως αγνοούμενους! Και ποιά ήταν η αντίδραση της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας απέναντι σε αυτήν την βαρβαρότητα των Νέο-Οθωμανών στην Κύπρο; Εξέδωσε δια του Ο.Η.Ε. κάποια ψηφίσματα αποδοκιμασίας, με τα οποία ο Διεθνής αυτός Οργανισμός, αρμόδιος για την προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του πολιτισμού μας, «ένιψε» απλά τας χείρας του, όπως έπραξε τότε ο Πόντιος Πιλάτος στην Ιστορία του Θείου Δράματος.
Γέμισε πια σήμερα ο κόσμος «Ποντίους Πιλάτους». Παντού. Στην Ευρώπη. Στην Αμερική, αλλά και στην ομόδοξη Ρωσσία. Είναι όλοι αυτοί, που «νίπτουν τας χείρας» τους δηλώνοντας αθώοι από από του αίματος του σταυρούμενου σήμερα πολιτισμού μας στην Τουρκία. Στην ουσία όμως υποθάλπουν με την στάση τους την σημερινή βαρβαρότητα των Νεο-Οθωμανών. Δεν το είδαμε αυτό σήμερα στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε μουσουλμανικά τεμένη; Αυτό πια κι’ αν δεν είναι επιμαρτυρία της Άλωσης. Και τί πρέπει να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Να αφήσουμε την Τουρκία να μάς προκαλεί συνεχώς «αναξέοντας» την «πληγή» της Άλωσης; Ή μήπως πρέπει καλύτερα να ψάξουμε να βρούμε τρόπο, για να λησμονήσουμε; Πώς «βολεί» όμως υπό αυτές τις συνθήκες να λησμονήσουμε την Άλωση; Μα οι «Πόντιοι Πιλάτοι» μάς λένε σήμερα ότι το ζήτημα της Αγίας Σοφίας είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας, Μήπως λοιπόν πρέπει να τούς αφήσουμε τελικά να «νίψουν τας χείρας τους»; Είναι φρικτά ακούσματα αυτά τα λόγια στην σημερινή δικαιοκρατούμενη εποχή, που δεν ανέχεται τους Ποντίους Πιλάτους να παρεμβαίνουν σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι το δικαίωμα στην θεία λατρεία. Σε όλο μάλιστα το μήκος της διαδρομής του και με όλα τα παρελκόμενα αυτού, που περιλαμβάνουν ασφαλώς και τούς χώρους της λατρείας, έτσι ώστε, όποιος στερεί αυτούς τους χώρους από τους δικαιούχους αυτών να τραυματίζει βαρύτατα την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως, η οποία διασφαλίζεται σήμερα σε όλες ανεξαιρέτως τις Διεθνείς Συμβάσεις, που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. όπως κατ’ επανάληψη έχω τονίσει.
Πέρα όμως από αυτές τις διαπραχθείσες βαρβαρότητες υπάρχουν και εκείνες που έχουν εξαγγελθεί να διαπραχθούν από τους Νέο-Οθωμανούς σε βάρος μας στο πλαίσιο του αναθεωρητισμού, που χαρακτηρίζει σήμερα την πολιτική της Τουρκίας και εντάσσεται στην «γεωγραφία της καρδιάς» των σημερινών ηγετών τους. Φιλοδοξία τους είναι να ξανακάνουν μεγάλη την Τουρκία, όπως ήταν την εποχή της Άλωσης. Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση το περιεχόμενο την «γεωγραφίας της καρδιάς» των Τούρκων σήμερα. Όλα τα άλλα, όπως είναι η όψιμη επινόηση της «Γαλάζιας Πατρίδας», η αμφισβήτηση της κυριάρχίας της Ελλάδος στα νησιά του Βόειο-Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, καθώς και οι λεγόμενες Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ), συνθέτουν απλά το άλλοθι της βαρβαρότητας, που είναι αποφασισμένη η Τουρκία να επαναλάβει σε βάρος μας, εάν δεν συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του σημερινού «Σουλτάνου». Μας το είπε άλλωστε πολλές φορές ο Σουλτάνος: «Θα έλθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Θα έλθουν, όχι βέβαια, για να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες στα μέρη μας, που τα ανακτήσαμε από αυτούς με πολύ αίμα, αλλά για να μας σφάξουν ή να μάς σκοτώσουν με τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς στοχεύοντας τη Αθήνα, όπου βρίσκεται συγκεντρωμένη η μισή Ελλάδα. Το ρεφραίν της ξαφνικής βραδυνής έλευσης των Τούρκων σταμάτησε να ακούγεται μόνο κατά την περίοδο του πένθους τους εξ αιτίας των προσφάτων ισχυρών σεισμών που έπληξαν την γειτονική χώρα. Σταθήκαμε δίπλα τους σαν αληθινοί αδελφοί. Και σπεύσαμε, χωρίς να μάς το ζητήσουν, να τούς βοηθήσουμε να ανασύρουν τους θαμμένους κάτω από τα ερείπια των κτιρίων τους συνανθρώπους μας. Μόλις πέρασε το πένθος, λησμόνησαν, τί μάς χρωστούσαν ηθικά και ξανάρχισαν το γνωστό τους ρεφραίν αποδεικνύοντας έτσι ότι οι βάρβαροι δεν έχουν αξίες ούτε συναισθήματα. Με τα δεδομένα αυτά γίνεται φανερό, γιατί η «πληγή» της Άλωσης δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ και γιατί τελικά δεν βολεί να λησμονήσουμε τις βαρβαρότητες που είναι συνυφασμένες με αυτήν