Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδ/ντος Παν/μίου Πειραιώς για το dogma.gr
Έχει παρατηρηθεί πως οι πιο πλούσιες χώρες, είναι στην ουσία και οι πιο φτωχές. Στην Αφρική λ.χ. υπάρχει χρυσός, διαμάντια, πετρέλαιο και όμως ο πληθυσμός της λιμοκτονεί. Τον πλούτο τον νέμονται πολύ μικρός πλουσίων και ξένοι. Ο πληθυσμός της εργάζεται σκληρά και δεν αμείβεται ικανοποιητικά. Οι αποικιοκρατικές τακτικές ευρωπαίων -και όχι μόνο- έχουν καταδικάσει τον λαό της να διαθέτει στην ουσία τα πάντα, αλλά και να μην απολαμβάνει ούτε καν τα στοιχειώδη. Δεν έχει το δικαίωμα να διάγει ζωή σωστή και αξιοπρεπή. Υπάρχουν βέβαια και αλλού ανάλογες καταστάσεις. Αύριο ο Απόστολος Παύλος θέλει να μας διδάξει για την διανομή αγαθών και θα μας υπενθυμίσει ότι όποιος δίνει με χαρά, απολαμβάνει την αυτή δωρεά και από τον Θεό. Όσο δηλαδή αδειάζουν οι αποθήκες των ανθρώπων με ελεημοσύνες, τόσο γεμίζει η καρδιά τους από ικανοποίηση για ότι έκαναν.
Η οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας εδώ και χρόνια έχει δείξει αμέτρητα παραδείγματα στα οποία ο ένας στάθηκε δίπλα στον άλλον με ότι διέθετε. Με τον τρόπο έχουμε επιβιώσει σαν οικογένειες και σαν κοινωνία. Το θέμα της συναλληλίας είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ αυτών που πάσχουν οικονομικά και υλικά. Όσα μάλιστα λιγότερα έχει κάποιος και δίνει απ’ αυτά, τόσο και ευλογείται ο κόπος του και επαινείται η πράξη του από Θεό και ανθρώπους.
Σίγουρα η ευεργεσία μας δεν θέλει τα συγχαρητήρια κανενός, είναι ζήτημα καρδιάς και θέμα ψυχής. Ο πλούσιος σε συναισθήματα κατανοεί, συμπονά, προσφέρει, πάντα και μόνο χωρίς συζητήσεις και περιστροφές. Η αγάπη μεταποιείται σε ελεημοσύνη χωρίς να υπάρχει μέτρο μέτρησής τους∙ η πρωτοβουλία και η ενέργεια έχουν σημασία. Πολύ περισσότερο ισχύουν τα παραπάνω για τους έχοντες και κατέχοντες χρήμα και αγαθά. Να σκεφθούν ότι δεν θα τους συνοδεύσουν για πάντα αυτά, παρά μόνο οι πράξεις και η φήμη τους. Κάθε φιλανθρωπική ενέργεια δεν πρέπει να έχει μέσα ίχνη οίκτου για τους αναξιοπαθούντες, ούτε και διάθεση αυτοπροβολής, αλλά σκιρτήματα συμπονούσας αγαθής καρδιάς.
Η ελεημοσύνη χρημάτων ή υλικών αγαθών πρέπει να γίνεται με διάκριση και ευχαρίστηση. Κίνητρο πρέπει να είναι μόνο η ανακούφιση του συνανθρώπου μας και μόνο, όχι ο έπαινός μας γιατί μάταιη θα είναι τότε η δωρεά μας. Τότε οι άλλοι μεν θα ωφεληθούν, όχι δυστυχώς οι δωρητές.
Την υστεροβουλία εύκολα την διακρίνουμε, εξανεμίζονται τα πάντα λόγω του εγωισμού και της καυχήσεως. Ταυτόχρονα ο έλεγχος για την ανάγκη ή όχι του άλλου είναι επιβεβλημένος, υπερπερίσσευσαν δυστυχώς η ανομία, η εκμετάλλευση, το ψεύδος. Δεν πρέπει στην αμαρτία του άλλου να προσθέσουμε άλλη μια και εμείς, θα είμαστε συνένοχοί τους.
Ας δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση, θα λάβουμε χάρη. Η αρετή της ελεημοσύνης πάντα χρειάζονταν. Αρκετοί γύρω μας δε διαθέτουν καν τα απαραίτητα. H ανάγκη και η σωστή διαχείριση αγαθών είναι πασιφανέστατη. Η αλληλεγγύη ήταν πάντα γνώρισμα της φυλής μας και της Εκκλησίας μας από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Άλλος ένας κρίκος στην όλη αυτή προσπάθεια ας είναι και οι δικές μας πρωτοβουλίες, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και κατά την ανάγκη των προκλήσεων. Βοηθώντας γνωστούς και αγνώστους, προσφέρουμε στον Κύριο και Εκείνος μας αντιδωρίζει υγεία, ικανοποίηση, χαρά.