Αναποφευκτες συγκρίσεις
Την Δευτέρα 19 Μαϊου 2014, μετείχα με άλλους κληρικούς (βάσει προγράμματος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών) στην διανομή φαγητού σε αστέγους, ναρκομανείς, αλλοδαπούς, πόρνες, πτωχούς στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν εμπειρία και αφορμή για σκέψεις.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος
Την Δευτέρα 19 Μαϊου 2014, μετείχα με άλλους κληρικούς (βάσει προγράμματος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών) στην διανομή φαγητού σε αστέγους, ναρκομανείς, αλλοδαπούς, πόρνες, πτωχούς στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν εμπειρία και αφορμή για σκέψεις.
Εξυπηρετήθηκαν άψογα σχεδόν πεντακόσια άτομα. Ήρθαν όλοι με απόλυτη τάξη, ευγένεια, χαμόγελο και χειροφίλημα, με το «καλημέρα» και το «καλή εβδομάδα» στα χείλη τους. Εξέφραζαν ποικιλότροπα τις ευχαριστίες τους. Σαν να είχαμε πάει εμείς το ζεστό φαγητό. Επιπλέον, εκείνοι που περίμεναν να πάρουν δεύτερη μερίδα, όταν έβλεπαν να έρχονται καθυστερημένοι, περίμεναν να εξυπηρετηθούν πρώτα αυτοί. Η ολιγόωρη διακονία τελείωσε, για να αρχίσουν οι σκέψεις και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις.
΄Οταν αναγάγουμε τον ίδιο αριθμό προσώπων σε εκκλησιαζόμενους Ορθόδοξους Έλληνες χριστιανούς της Κυριακής ή της μεγάλης γιορτής, τότε σίγουρα θ΄ απογοητευτούμε. Σε λειτουργικές στιγμές, ακόμα και σ΄ αυτήν την ιερή ώρα της Θείας Κοινωνίας, θα συναντήσουμε κουβέντες, συνωστισμό, ύβρεις, ένταση, νεύρα. Είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποι του στείρου καθωσπρεπισμού και των αξιώσεων. Ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα με το παραμικρό ζήτημα και τους λείπει παντελώς η υπομονή και ο σεβασμός πρώτα στον χώρο και στα τελούμενα και ύστερα σε πρόσωπα, κληρικούς ή λαϊκούς. Δεν γίνεται βέβαια λόγος για ασπασμό του ιερατικού χεριού. Όταν, όπως και όπου γίνεται ακουμπά τον εμπαιγμό, την απαξίωση, την αγένεια. Οι υποδείξεις προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση χάνονται μεταξύ αρνητικών σχολίων και ειρωνείας. Είναι το ετσιθελικά και πεισματικά ανεπίδεκτο μαθήσεως ποίμνιό μας, που καυχάται για την ελληνορθόδοξη ταυτότητά του, άσχετα αν με την πρώτη ευκαιρία θυμίζει θρησκευτικό εξτρεμισμό.
Η κατάσταση αυτή παραπέμπει σε ψυχολογία όχλου, παρά χριστιανών πιστών που ήρθαν να συναντήσουν, ν΄ ακούσουν, να γευτούν τον μέγιστο ειρηνοποιό Χριστό. Εξανεμίζεται με την ανίερη συμπεριφορά τους ότι καλό και ωφέλιμο έλαβαν, χάρη στην ανυπομονησία που τους διακατέχει. Η οικειότητα φέρνει την ασέβεια. Οι λίγοι σώφρονες δεν περισώζουν την άσχημη εικόνα και την αδιόρθωτη πραγματικότητα. Αντίθετα, εκείνοι που φέρουν τα «στίγματα» από τις αστοχίες τους και τις επιλογές τους, εκτιμούν και εκφράζονται ποικιλότροπα και ανεπιτήδευτα.
Μετά από την ολιγόωρη διακονία οι σκέψεις ήρθαν μαζί και οι διαπιστώσεις. Η πραγματικότητα είναι κάποιες φορές οδυνηρή και ικανή να ντροπιάσει τον πολιτισμό μας, να αμφισβητήσει τους τάχα καλούς τρόπους συμπεριφοράς μας και της έμπρακτης έκφρασης της όποιας πίστης του καθενός μας. Αυτή την φορά οι άνθρωποι του κέντρου των Αθηνών με την ευταξία τους έφυγαν από το περιθώριο του πεζοδρομίου, για να τεθούν στο μέσον του προβληματισμού. Δεν μένει παρά να συμφωνήσω απερίφραστα με τον στιχουργό ότι: «στα υπόγεια είναι η θέα».
