Ανυπόκριτοι σ’ ένα κόσμο υποκρισίας
Από μικροί δεχόμαστε τις υποδείξεις των μεγάλων για να «ζούμε σωστά», να «ακολουθούμε το σωστό δρόμο», να «γίνουμε σωστοί άνθρωποι». Εννοώντας, μάλλον, να ζούμε με τρόπο που να μην προκαλούμε προβλήματα στους γύρω μας ή να είμαστε προσαρμοσμένοι στον κώδικα κοινωνικής ηθικής.
Για τον αληθινό χριστιανό το μέτρο που θα κρίνει τη ζωή του δεν είναι η γνώμη του περίγυρου αλλά το θέλημα του Θεού. Αρκετές φορές μπορεί να εναρμονίζεται το κοινωνικόν αποδεκτόν με το Ευαγγέλιο. Υπάρχουν όμως και οι φορές που συγκρούεται.
Ασφαλώς, το να εναντιωθείς στη γνώμη της πλειοψηφίας έχει κόστος. Αλλά ο Χριστός δεν ήλθε για να μας κάνει καλούς ανθρώπους ή, έστω, καλά παιδιά που δεν κάνουν το κακό και είναι «καλοί κἀγαθοί πολίτες». Ο ίδιος λέει στους μαθητές Του: «Μη νομίσετε πως ήρθα για να επιβάλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα να φέρω τέτοια ομόνοια αλλά διαίρεση. Πράγματι ο ερχομός μου έφερε το διχασμό του ανθρώπου με τον πατέρα του, της θυγατέρας με τη μάνα της, της νύφης με την πεθερά της. Κι έτσι εχθροί του ανθρώπου είναι οι δικοί του» (Ματθ.10, 34-35).
Όποιος θέλει ν’ ακολουθήσει με συνέπεια το Ευαγγέλιο του Χριστού, αναπόφευκτα θα κάνει και πράγματα που θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τους άλλους, ακόμα και με συγγενείς. Γιατί μέλημά του είναι να κάνει το θέλημα τού Θεού του, ακόμα κι αν οι γύρω του δεν το εγκρίνουν.
Το σωστό, λοιπόν, για το χριστιανό δεν περιορίζεται στο ποιό θεωρούν οι άνθρωποι, όποιοι κι όσοι κι αν είναι, αλλά ποιό θεωρεί ο Θεός. Γι’ αυτό σημασία δεν έχει η καλή συμπεριφορά αλλά η καλή διάθεση, τα κίνητρα. Οι Φαρισαίοι της εποχής του Κυρίου ήταν ηθικοί, ελεήμονες, προσευχόμενοι. Όμως ήταν για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις». Απουσίαζε η ταπείνωση κι η ειλικρινής αγάπη. Ενώ στον Τελώνη, όπως και στον Άσωτο, απουσίαζε η «καλή συμπεριφορά» αλλά βιωνόταν η μετάνοια και η πραγματική αναζήτηση της Βασιλείας του Θεού.
Είναι παρατηρημένο πως οι γύρω μας άνθρωποι, για να είναι αρεστοί, πολλές φορές υποκρίνονται. Δείχνουν ένα εαυτό που δεν έχουν. Το τραγικό είναι οι οπαδοί του Θεού της Αλήθειας να ζουν σε ψέμα, να υποκρίνονται για να αρέσουν και να έχουν δύο πρόσωπα.
Η Εκκλησία, που συνεχίζει το έργο του Ιδρυτή Της, μας υποδεικνύει πως στην υποκρισία δεν έχει χαρά, απουσιάζει η ελευθερία, κυριαρχεί η μιζέρια. Ο Θεός της Αλήθειας μάς προσφέρει θυσιαστικά την αιώνια Αλήθεια για να τη ζήσουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να γευτούμε την άνεση και, κυρίως, την εσωτερική πληροφορία πως ο Θεός αναπαύεται στους απλούς και ειλικρινείς που δεν γνωρίζουν την υποκρισία, ως γνήσια τέκνα του Θεού της Αλήθειας.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
