Δυσκολεύουμε τη ζωή μας, χωρίς αμφιβολία. Μας φθάνει να παραστούμε σε μια κηδεία, σε μια Εξόδιο Ακολουθία και αυτό, μη φαντασθείτε, δεν κρατάει πολύ, ελάχιστα! Συγκινούμαστε, προβληματιζόμαστε, αναθεωρούμε πώς και γιατί κάναμε την καθημερινότητά μας τόσο δύσκολη, αλλά…! Μετά από λίγο, πολλές φορές πριν ακόμη βγούμε από το Κοιμητήριο, οι ίδιοι άνθρωποι…
Είναι άμεση, ζωτικής και ψυχικής σημασίας ανάγκη το «ναι» να είναι ναι και το «όχι» να είναι όχι. Απλά, όχι απλοϊκά, αλλά απλουστευμένα, απέριττα και αψεγάδιαστα σε υπερβολές και κακόγουστες ωραιοποιήσεις, να έχουμε μια σταθερή τοποθέτηση, μια καθάρια αντιμετώπιση του Θεού και των ανθρώπων.
Και, ο Θεός να δώσει, οι αποφάσεις μας, ως αυτή που ανέφερα εντός του Κοιμητηρίου, παραπάνω, να κρατούν λίγο…περισσότερο!
Επισκέφθηκε ένας προσκυνητής τον Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Μίλησαν μαζί αρκετή ώρα, μάλλον ο προσκυνητής έλεγε τόσα και τόσα, περισσότερο μπερδεμένες σκέψεις και ανακατεμένους λογισμούς παρά ουσία και περιεχόμενο. Όταν τελείωσε, ο Όσιος τον κοίταξε κατάματα με εκείνο το οσιακό διαπεραστικό και ιλαρό του βλέμμα και είπε: «Παιδί μου, δε χρειάζονται όλα αυτά. Να λες, Κύριε, είμαι αμαρτωλός, αμάρτησα και κατάντησα ο τελευταίος των ανθρώπων. Απλά, όχι πολλές κουβέντες και φλυαρίες γιατί τότε, όχι τον εαυτό σου κατηγορείς, αλλά έμμεσα, αναζητάς άλλοθι στους άλλους που σε παρέσυραν ή δεν σε εσταμάτησαν προ της αμαρτίας! Όχι έτσι. Απλά, παιδί μου, απλά…».
Άλλωστε και η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, πιο ειρηνική και πνευματική απλή εάν, έστω στο ελάχιστο, τηρούσαμε την αληθινή ταπείνωση και όχι την ταπεινολογία ή ταπεινοσχημία που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να σταθεί σε έναν απλό, σε έναν του Θεού απλό άνθρωπο.
Επομένως, άλλο απλουστευμένη και απλοϊκή ζωή και συμπεριφορά και άλλο απλή εν Χριστώ διαγωγή. Η πρώτη εκφράζει ραθυμία, προχειρότητα, τεμπελιά, ενώ η δεύτερη θυμίζει Ουρανό και μεταποιεί τον άνθρωπο σε θεοφόρο και αληθινά σε μεταμορφωμένο εν Χριστώ ουρανοπολίτη.
Απλότητα και απλοϊκότητα στην πνευματική ζωή
