Απομόνωση και εν Χριστώ κοινωνία
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
«Το χάσμα σήμερα μεταξύ ουρανού και γης μέσα μας δεν γεφυρώνεται με την πρόοδο της επιστήμης»[1], τα Μ.Μ.Ε. αποδείχθηκαν ανίκανα να αναπαύσουν καρδίες και συνειδήσεις.
Η κάλπικη έκφραση της «καλωδιακῆς συνδεσμολογίας»[2] των συνειρμών φάνηκε αδύναμη να υπηρετήσει κάθε αξιολογική αναγωγή στην παγκοσμιότητα του ανθρώπινου όντος.
Η υπέρβαση από τα “καλωδιακά δεσμά” της απομόνωσης και της διάστασης έγκειται στην επικοινωνία της Ορθοδοξίας, η οποία μέσω του «ουράνιου internet» και επειδή ακριβώς αυτό εδραιώνεται και χαριτώνεται στην αγιοπνευματική προσευχή και μεσιτεία, εκπληρώνει την αόρατη επικοινωνία ψυχών «ἐκφραζόμενη ὡς μιμητική ἀναπαράσταση τῆς κοινωνίας τοῦ Παρακλήτου»[3].
Παραπομπές:
[1] Δελικωσταντή Κ., “Παντοπόρος Άπορος ;”, σελ. 197.
[2] Γαϊτάνη Β., Η θεώρηση της «Παγκοσμιοποίησης» στον επικοινωνιολόγο Ulrich Beck και η υπέρβαση της «Επικοινωνιακής Θεολογίας», σελ. 653.
[3] Αυτόθι, σελ. 653. Ο ίδιος παρατηρεί : «Ο ίδιος παρατήρει: «The perceived a priori accession itself of man to the “secular sociability” is not Archetype of the communication of man with the world, but the Holy Trinity itself whose unifying love is gushing over all the members of Church via the Holy Spirit! The communion of the three Persons of Holy Trinity itself constitutes the model of society and unity among the people themselves and with the God! The personal and the social life of the people has its source ( and it has its fullness) in the life of Holy Trinity» (Του Ιδίου, Fundamental Structures and bases of Orthodox Communicative Theology, σελ. 20)
