Άραγε πόσο επαφή με την πραγματικότητα του ποιμνίου τους έχουν οι Προκαθήμενοι και οι Αρχηγοί των Εκκλησιών;
«Άραγε πόσο νοιάζουν τον κόσμο πραγματικά, αυτά που γράφω;». Αυτό το ερώτημα σας πληροφορώ με έχει βασανίσει ουκ ολίγες φορές, την δεκαετία και πλέον που γράφω εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, ειδικά όταν έχει να κάνει με θέματα της λεγόμενης «υψηλής διπλωματίας».
Λουδάρος Ανδρέας
«Άραγε πόσο νοιάζουν τον κόσμο πραγματικά, αυτά που γράφω;». Αυτό το ερώτημα σας πληροφορώ με έχει βασανίσει ουκ ολίγες φορές, την δεκαετία και πλέον που γράφω εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, ειδικά όταν έχει να κάνει με θέματα της λεγόμενης «υψηλής διπλωματίας».
«Χαμένος» πολλές φορές σε κείμενα γραμμένα με τέτοιο τρόπο ώστε πολλοί να τα δούν και λίγοι να τα καταλάβουν, ή προσπαθώντας να ερμηνεύσω κινήσεις και ενέργειες που γίνονται για να τις «διαβάσουν» ελάχιστοι, προσπαθώ να δώσω πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε αυτούς που με ρωτάνε μια απλή απάντηση, σε ένα απλό ερώτημα…
Άραγε πόσο επαφή με την πραγματικότητα του ποιμνίου τους έχουν οι Προκαθήμενοι και οι Αρχηγοί των Εκκλησιών;
Την ώρα που το Βατικανό παρά τα κουσούρια του, τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες του προχωρά με βήμα που εμείς ούτε να παρακολουθήσουμε μπορούμε, οι δικοί μας Προκαθήμενοι αναβιώνουν με κάμποσες δεκαετίες καθυστέρηση τον «ψυχρό πόλεμο».
Δυο χιλιάδες χρόνια μετά την Γέννηση της Εκκλησίας, επτά οικουμενικές συνόδους μετά και αμέτρητες τοπικές και άλλες Συνόδους, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει ακόμη κατορθώσει να δει ποιος λειτουργεί που.
Αν πάτε στο Παρίσι για παράδειγμα θα βρείτε ίσα με δέκα Μητροπολίτες Γαλλίας. Ένας για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ένας για το Αντιοχείας, ένας για το ρώσικο Πατριαρχείο, ένας για το σέρβικο και πάει λέγοντας.
Στην Ελλάδα, μην πηγαίνουμε πολύ μακριά, έχουμε την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, τις Νέες Χώρες, την Εκκλησία της Κρήτης, τα Δωδεκάνησα και φυσικά το Άγιον Όρος.
Στην Ασία… ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Στην Αμερική, άλλο Αρχιεπίσκοπο έχουμε εμείς, άλλο έχουν οι Ρώσοι, άλλον οι Αντιοχειανοί βάλτε και κάτι ΚαρπαθοΡώσους, Σέρβους, Ρουμάνους Βούλγαρους, Ουκρανούς και και και.
Στην Αυστραλία η κάθε κοινότητα έχει το δικό της Αρχιεπίσκοπο. Όποιον βλέπουν να περνά έξω από την Εκκλησία τον βάζουν μέσα και τον βαφτίζουν Μητροπολίτη αρκεί να τους διασφαλίσει πως δεν θα τους πειράξει το παγκάρι.
Αν θέλετε να ξαναχτίσετε τον πύργο της Βαβέλ, τα υλικά θα τα βρείτε με απίστευτη ευκολία στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Στην Εκκλησία της οποίας οι Προκαθήμενοι δεν έχουν κατορθώσει εδώ και δεκαετίες να κάνουν μια πραγματική Πανορθόδοξη Σύνοδο επειδή ξέρουν ότι όχι αποτέλεσμα δεν θα βγάλουν αλλά μάλλον θα βγουν διασπασμένοι.
Κι όλα αυτά επειδή εδώ και αιώνες δεν έχουν κατορθώσει οι Ηγέτες μας, να ανοίξουν έναν χάρτη και να πουν, από εδώ μέχρι εδώ είναι Κωνσταντινούπολη, από εδώ μέχρι εδώ είναι Μόσχα κι από εδώ μέχρι εδώ είναι Ιεροσόλυμα.
Αν καθίσετε και βάλετε τα μεγάλα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών θα δείτε ότι τα περισσότερα απο αυτά έχουν να κάνουν με εδάφη.
Πρόσφατα, τα Ιεροσόλυμα έκοψαν την κοινωνία με τη Ρουμανία, για εδαφικές διεκδικήσεις. Αντίστοιχο θέμα «σιγοβράζει» και δύσκολα θα σβήσει (θυμηθείτε το) μεταξύ Ιεροσολύμων και Αντιόχειας. Όχι πείτε μου, το διανοείστε; Η Μέση Ανατολή είναι έτοιμη να σκάσει, οι Μουσουλμάνοι έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τα δύο αρχαία Πατριαρχεία της περιοχής μαλώνουν για το ποιος ελέγχει τη μια ενορία στο Κατάρ!
Να θυμηθούμε την απίστευτη σύγκρουση Βαρθολομαίου Χριστόδουλου; Για το αν πρέπει η Αθήνα να ανοίξει γραφείο στις Βρυξέλλες; Για το αν η Κωνσταντινούπολη πρέπει να ανοίξει γραφείο στην Αθήνα;
Και φυσικά για τις Νέες Χώρες –νιός ήμουν και γέρασα- για τα «μάτια» των οποίων η Μητέρα Κωνσταντινούπολη γέμισε τη φαρέτρα της και εξέδραμε κατά της «απειλητικής» αδερφής και κόρης Αθήνας.
Και εδώ έρχεται το ερώτημα; Την Εκκλησία της Ελλάδος ποιος την ίδρυσε; Ο Παύλος ή όχι; Γιατί έχουμε και τέτοια «βάσανα» που μας ταλαιπωρούν. Έχει θρονική γιορτή η Εκκλησία της Ελλάδος; Έχει Πρώτο;
Σας ζάλισα ε; Μπορώ να γράφω για ώρες.
Αν δειτε λίγο πιο ψηλά στο χάρτη προς την πλευρά της Αγίας Ρωσίας, θα δείτε ότι οι εκεί ξανθοί αδερφοί μας έχουν άλλες αγωνίες. Βλέπουν ότι και λεφτά έχουν και δύναμη διαθέτουν και ποίμνιο, όσο να ναι, τους ακολουθεί.
Αν τους πείτε για Τρίτη Ρώμη θα σας «κόψουν» την καλημέρα. Αν όμως τους «διαβάσετε» λίγο προσεκτικά θα δείτε πως η παλαιά Ρώμη είναι «παράγκα» στα όσα ονειρεύονται.
Έχουν άδικο; Να σας πω την αλήθεια κι εγώ αν ήμουν Ρώσος και έβλεπα ότι είμαι πιο ισχυρός από τους άλλους, θα διεκδικούσα τη θέση μου.
Να τα πούμε με αριθμούς; Όσοι πιστοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή την ίδια στιγμή στις ενορίες της Κωνσταντινούπολης, της Ιερουσαλήμ του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας, χωράνε άνετα στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρα της Μόσχας. Θα μου πείτε είναι ποσοτικό το θέμα; Είναι θέμα αριθμών; Δεν ξέρω! Εσείς τι λέτε είναι;
Πάντως η πράξη έχει δείξει πως μάλλον είναι, γιατί ακόμη και το δικό μας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όταν έγινε Πρώτο τη τάξει δεν έγινε με ποιοτικά κριτήρια, με ποσοτικά έγινε. Η «Μήτηρ των Εκκλησιών» όλοι ξέρουμε πως είναι η Ιερουσαλήμ, εκεί ιδρύθηκε η Εκκλησία του Χριστού, ούτε στη Ρώμη ούτε στην Νέα Ρώμη οι οποίες παρά τις Αποστολικές τους καταβολές υπήρξαν «συμπτωματικά» και… αυτοκρατορικές έδρες.
Γιατί και στην Κόρινθο ίδρυσε Εκκλησία ο Παύλος αλλά… μέχρι Μητρόπολη έφτασε να φιλοξενήσει, γιατί δεν έγινε ποτέ αυτοκρατορική έδρα.
Όλοι λοιπόν ξέρουμε καλά ότι η Ορθοδοξία ποτέ δεν κατόρθωσε να δει τα πράγματα οικουμενικά στη σύγχρονη ιστορία Της. Ακόμη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ένας λόγιος άνθρωπος που ορθώς καταδικάζει τον εθνοφυλετισμό σε κάθε ευκαιρία, έπεσε στην «παγίδα» των εθνικών Εκκλησιών και κάποτε έκανε έκκληση για διατήρηση της ελληνικότητας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι… οικουμενικό γιατί ο επόμενος Πατριάρχης να μην είναι Γάλλος; Άγγλος; Φλαμανδός; Λιβανέζος; Βιετναμέζος;
Αν το Πατριαρχείο μας είναι Οικουμενικό, πως είναι δυνατόν να είναι και Πατριάρχης του Ελληνικού Γένους ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης;
Πολλοί θα θεωρήσουν πως πολλά από αυτά που γράφω είναι «αιρετικά» όμως πιστέψτε με η κατάσταση είναι πολύ πιο χαοτική απ όσο την περιγράφω. Άλλωστε πώς να περιγράψεις το χάος;
Ξέρετε πόσες φορές δικαστήρια ευρωπαϊκών χωρών έχουν κληθεί να αποφασίσουν αν μια εκκλησία είναι ελληνική ή ρώσικη ή ρουμάνικη ή βουλγάρικη;
Έχουμε κατηγορήσει πολλές φορές τους γείτονες στη Ρώμη ότι έχουν κάνει «θεό» τον Πάπα τους, αλλά αυτό που έχει αποδειχθεί είναι πως τουλάχιστον εκείνοι αν έχουν κατορθώσει να κάνουν σωστά ένα πράγμα ήταν να ξεπεράσουν τον εθνοφυλετισμό!
Σε κάθε πόλη έχουν έναν Επίσκοπο και σε κάθε χώρα έναν καρδινάλιο. Έναν για όλους, όχι έναν για τους Έλληνες, έναν για τους Ρώσους κι έναν για τους Σέρβους.
Εμείς; Εμείς έχουμε την αλήθεια -λέμε στους εαυτούς μας-! Εμείς έχουμε γεμίσει τον κόσμο με αυτόνομα «καπετανάτα».
Στην Ελλάδα για παράδειγμα κάθε ενορία είναι και ξεχωριστό νομικό πρόσωπο, κάθε μοναστήρι το ίδιο, σε κάθε Μητρόπολη ο «οικείος» είναι το Α και το Ω που ακόμη κι αν δεν μπορεί ούτε το όνομα του να γράψει, λόγω άνοιας δεν τον «κουνάει» κανείς.
Την ίδια στιγμή που η Ορθόδοξη Εκκλησία πελαγοδρομεί και οι Προκαθήμενοι τρέχουν να «καρφώσουν» πρώτοι τις σημαίες τους σε απάτητες κορυφές σαν να είναι ορειβάτες, εκμεταλλευόμενοι την απίστευτη ομίχλη γύρω από τον όρο «Διασπορά» ο κόσμος εξελίσσεται.
Οι κοινωνίες αλλάζουν, τα προβλήματα μεταλλάσσονται, οι πολίτες αναζητούν εναγωνίως μια πνευματική καθοδήγηση.
Το ότι τα γράφω εγώ βέβαια αυτά, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Άλλωστε κι εγω ο ίδιος θα είμαι αυτός που αύριο θα σας γράφει για τις «μπηχτές» του Μόσχας στον Οικουμενικό για τις παρενέργειες της σύγκρουσης Ιεροσολύμων – Αντιόχειας και για κάθε ανθυπολεπτομέρεια που στο τέλος δεν πρόκειται να κάνει κανέναν μας σοφότερο.
Αλλά ξέρετε κάτι; Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ, ζήλεψα βλέποντας τα εκατομμύρια των νέων πιστών να γεμίζουν τους δρόμους της Βραζιλίας για να ακούσουν τον Φραγκίσκο.
Για να ακούσουν τον πνευματικό τους πατέρα να τους μιλά για τα πραγματικά τους προβλήματα.
Εδώ συνήθως το αντίστοιχο ακροατήριο είναι κάτι ηλικιωμένοι κύριοι και κυρίες που νοιάζονται πως θα σώσουν τις ψυχές τους και κάτι πολιτικοί που τρέχουν για μια καλή φωτογραφία που θα εντυπωσιάσει στο φυλλάδιο των επόμενων εκλογών.
Ο Θεός να μας φωτίσει…
