Αρκαλοχωρίου: Τα Βαλκάνια των Αρχιεπισκόπων Αχριδών και Αχρίδoς
«Δέκα αιώνες και δέκα χρόνια μετά την ίδρυση της Αρχιεπισκοπής Αχριδών, το 2018, επανέρχεται στη ζωή της Εκκλησίας ως Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, περιλαμβάνουσα πλέον τα γεωγραφικά όρια του νέου κράτους της Βόρειας Μακεδονία»
*Του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου Ανδρέα
Ο πολιτισμός στη μικρή γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, και κατά την πιο λόγια ονομασία, στη Χερσόνησο του Αίμου, δημιουργήθηκε από την πολιτιστική ορθόδοξη εκκλησιαστική κοσμογονία της Κωνσταντινούπολης.
Της πρωτεύουσας των δύο συνεχόμενων αυτοκρατοριών. Με το Βυζάντιο της Ρωμιοσύνης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία που ακολούθησε. Αυτοκράτορας ορθόδοξος (330-1453) και σουλτάνος μουσουλμάνος (1453-1923).
Σ’ αυτό το πολιτιστικό κωνσταντινουπολίτικο χωνευτήρι θα διαμορφωθεί η ταυτότητα των Βαλκανίων και της Αχρίδος. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ το 1018 δημιούργησε την Αρχιεπισκοπή Αχριδών, με τα σπουδαία και λαμπρά επιτεύγματά της, υπό την καταλυτική εκκλησιαστική επίδραση και επιρροή της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Ο Βασίλειος Β’ ο Μακεδών, μετά την ήττα των Βουλγάρων στη μάχη του Κλειδίου, το 1014, ίδρυσε το 1018 την Αρχιεπισκοπή Αχριδών, για να αναπτύξουν, οι ως επί το πλείστον σλαβόφωνοι πληθυσμοί, τους θρησκευτικούς των θεσμούς και να οργανώσουν τη ζωή των. Το επίτευγμα του Βασιλείου Β’ εστέφθη από δυσεύρετη επιτυχία. Έχουμε μία μακρά ειρηνική περίοδο ελληνοσλαβικής συμβίωσης και συνύπαρξης, με την Αρχιεπισκοπή Αχριδών να εκτείνεται και σε περιοχές της σημερινής επικράτειας των Ελλάδας, Βουλγαρίας, Αλβανίας, Σερβίας και Βόρειας Μακεδονίας.
Η Αρχιεπισκοπή Αχριδών απόκαμε και καταργήθηκε το 1767, με σουλτάνο τον Μουσταφά Γ’ και Οικουμενικό Πατριάρχη τον Σαμουήλ Χαντζερή. Την επανασύστησε ο Μεγάλος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ως Αρχιεπισκοπή Αχρίδος με την Πράξη του 2022, κι έτσι επανέκτησε εκκλησιαστική κανονικότητα και κοινωνία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Δέκα αιώνες και δέκα χρόνια μετά την ίδρυση της Αρχιεπισκοπής Αχριδών, το 2018, επανέρχεται στη ζωή της Εκκλησίας ως Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, περιλαμβάνουσα πλέον τα γεωγραφικά όρια του νέου κράτους της Βόρειας Μακεδονίας. Γι’ αυτό και ο πληθυντικός «Αχριδών» γίνεται ενικός, «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος».
Με την Πράξη του 2022 έχουμε ένα τέλος και μια νέα αρχή. Το ιστορικό όνομα με τις λαμπρές μνήμες του παρελθόντος «διά τας καιρικάς περιπέτειας» καλείται από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως να διακονήσει τα νέα δεδομένα της Εκκλησίας του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας. Στις περιπέτειες του ονόματός της προηγήθηκαν οι ονομασίες των εθνικών κρατών Βουλγαρίας, Τουρκίας και Ελλάδος, όπου τα ονόματα ενδύονται πλέον με το κύρος και τη δυναμική του έθνους, παρόλο που σε προηγούμενους αιώνες είχαν μία διαφορετική, ειδωλολατρική ή άλλη απαξιωτική σημασία.
Η κοινή μας μοίρα
Στα Βαλκάνια της χθεσινής και προχθεσινής ημέρας τα ζήσαμε όλα. Πολλάκις τα κατεβάσαμε αιματοβαμμένα στον Άδη. Ευτυχώς όμως οι αναστάσεις «σ’ αυτή τη γειτονιά και βράδυ και πρωί» έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από τις τριήμερες ταφές του Άδη. Με τις εθνοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις και τους αναγκεμένους πρόσφυγες, από ανταλλαγές πληθυσμών.
Όμως όλοι μαζί τραγουδήσαμε, με τις παραλλαγές του, «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» στα Ελληνικά, της «Βόικας» στα Ρουμανικά, «Η κόρη και τ’ αδέλφια της» στα Σερβικά, «Λάζαρ και Πετκάκα» στα Βουλγαρικά, «Μια μηλιά εφύτρωσε» στα Σλαβομακεδονικά.
Ο Ρήγας Φεραίος (1757-1798) κατέστρωσε στους οραματισμούς του τα άλλα Βαλκάνια. Τα μετασχηματισμένα, της συμφιλίωσης και της καταλλαγής «με τη φωτεινή και βαθιά ανθρώπινη βαλκανική ψυχή», με πρωτεύουσα το κέντρο του πολιτιστικού των παρόντος και παρελθόντος. Την Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη, οι θρησκευτικές της ελίτ (Ορθόδοξοι, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Αρμένηδες, Φράγκοι), το 1862, μέσα από τους Γενικούς Κανονισμούς, οραματίστηκαν τη διάσωση της αυτοκρατορίας με τον μετασχηματισμό της. Στοιχειοθέτησαν και έθεσαν σε λειτουργία τους Γενικούς Κανονισμούς, μικρά συντάγματα, ένα για κάθε θρησκευτική πυραμίδα, για κάθε μιλέτ. Ένα μικτό σύστημα διοίκησης με δύο πόλους, το θρησκευτικό και το συνταγματικό.
Οι Γενικοί Κανονισμοί άργησαν. Ο Βίσμαρκ με τον Γουλιέλμο, το 1871, ενοποιούσαν τη Γερμανία, ενώ το 1870 ο Καβούρ με τον Βίκτωρα Εμμανουήλ ενοποιούσαν την Ιταλία. Οι κύβοι είχαν ριχτεί, και στην Ευρώπη είχε κερδηθεί η μάχη των εθνικών κρατών, με τη χαρακτηριστική έκφραση του Καβούρ: «Φτιάξαμε την Ιταλία, τώρα να φτιάξουμε και τους Ιταλούς». Ακολουθεί η διεύρυνση, η ενδυνάμωση και ισχυροποίηση των κρατών μας με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
Η ζωή τα έχει όλα. Και τα Βαλκάνια είναι ζωή. Συνεπώς, έχουμε δημιουργία, οράματα, πάθη αλλά και κλέη. Σ’ αυτή τη γειτονιά μας, της κωνσταντινουπολίτιδας μήτρας, σ’ αυτό τον βαλκανικό μονόδρομο της ζωής μας, να περπατούμε, να συναντιόμαστε και να δημιουργούμε, ανοίγοντας τον δρόμο ο ένας για τον άλλον. Να δίνουμε το χέρι, ο γείτονας στον άλλο γείτονα.
«Τους γείτονες τούς βρίσκεις, δεν τους επιλέγεις», λέει μία παροιμία μας. Τους αδελφούς μας, ορθόδοξους χριστιανούς, με την κανονική τους Εκκλησία, την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, τους καλωσορίζουμε στο κοινό ποτήριο. Στη Θεία Ευχαριστία του μυστηρίου της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Θα συνυπάρχουμε με την ειρήνη, «την πάντα νουν υπερέχουσα». Την επίγεια και ουράνια. Την ορατή και αόρατη.
Γιατί όχι κι εμείς;
«Και εγένετο ταυτότητα και κράτος εθνικό, το 2019 για το βαλκανικό μας στερνοπαίδι, με σύνταγμα και κοινοβούλιο. Ανάστημα κι αυτό της Γαλλικής Επανάστασης, διαμορφώνει, μέσα από απροσδόκητες πολιτικές συγκυρίες από τα μέσα του 20ού αιώνα, την τελευταία εθνική ταυτότητα των Βαλκανίων, εν μέσω των δικών του αφηγημάτων, όμως σε μία διελκυστίνδα δυσνόητου και ακατανόητου. Ανέβηκε και το στερνοπαίδι μας, η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, στο τρένο της διάβασης, από τη θρησκευτική βιωματική εμπειρία, στις συναισθηματικές φορτίσεις του εθνικού ονείρου, που τελικά όλους μας αφήνει αδικημένους, ιδιαίτερα όταν φτάσουμε στους χρόνους της ωριμότητάς μας και μετά.
Δε θα έλθει και για τους «Μακεντόν Ορτοντόξ», του Στρατή Μυριβήλη, ο καιρός που θα καίνε στο εθνικό τους κέντρο, τα Σκόπια, το εθνικό τους σύμβολο; Τη σημαία. Και το γεγονός θα προσπερνιέται σχεδόν απαρατήρητο, ίσως και να αποτελεί τίτλο τιμής για περαιτέρω ανέλιξη Με όλα αυτά είναι να μην αναρωτιέσαι πόσο καλό έκανε ο στρατός που μας έθεσε σε λειτουργία τους μηχανισμούς του κοινοβουλευτισμού; (Ενδεικτικά: Σύνταγμα 1843 και Κίνημα Γουδί 1909 στην Αθήνα. Κίνημα Νεότουρκων 1908 στη Θεσσαλονίκη). Ή μήπως αυτό το αναγκαστικό πέρασμα από τις θρησκευτικές κοινότητες στο πολιτικό σχήμα του έθνους-κράτους επέφερε, δημιούργησε και διαμόρφωσε αθεράπευτη σύγχυση στις θρησκευτικές συνειδήσεις των ενοικούντων τη γη των Βαλκανίων;
Οι πρώτες γενιές των ανθρώπων του ιδρώτα της καθημερινότητας, κυρίως αγρότες και ποιμένες, τυχαία προσλαμβάνουν στο κράτος τον πολιτικό άνδρα ως επίγειο λυτρωτή και τον βλέπουν ως ένα μεσσία. Το δίπολο Βενιζέλος, Κωνσταντίνος, το ανάθεμα του Βενιζέλου στον 20ό αιώνα, αλλά και στον 21ο αιώνα η εικόνα του γέρου Καραμανλή, μέσα σε σύνολο εικόνων με αγίους, σε γραφείο ανώτατου πολιτικού προσώπου, δε συνθέτουν σαφέστατη έκφραση θρησκειοποιημένης πολιτικής σκέψης και πρακτικής, στη μεταβατική πορεία, από την κυρίαρχη εμπειρική και αποκαλυπτική θρησκευτική συνείδηση και ταυτότητα, στην ιδεολογική πρόσληψη της πολιτικής. Η γιαγιά στη Μεσαρά φώναξε τον πρώην βουλευτή Μάνο Φραγκιαδουλάκη και του έδειξε τη φωτογραφία του στο εικονοστάσι της. Ο Τσόρτσιλ προσπάθησε, μέσα από μία άλλη πολιτιστική ταυτότητα, την αγγλοσαξονική, να ερμηνεύσει το βαλκανικό μας μυστήριο και αποφάνθηκε ότι «τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούν να καταναλώσουν». «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως», θα έγραφε ο Καβάφης.
Στο βαλκανικό στερνοπαίδι των Σκοπίων, χωρίς να αποσιωπώ τη δυναμική αλβανική, μουσουλμανική παρουσία στο κράτος του, δε θ’ ακολουθήσει και σ’ αυτό η δημογραφική συρρίκνωση, με την εγκατάσταση αλλοδαπών; Κι αλλιώς δε γίνεται. Ποιοι θα καλλιεργήσουν και θα μαζέψουν τις ελιές, τα κεράσια, τα πορτοκάλια; Ποιοι θα δουλέψουν στην οικοδομή και την ανακαίνιση των διαμερισμάτων; Και ποιοι θα μας γηροκομήσουν; Ο οικουμενικός μας κοσμοπολίτης Καβάφης έγραψε: «Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων… ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Και βεβαίως στους «Βαρβάρους» συνόψισε, με το κοφτερό ελληνιστικό ιστορικό του μάτι, τα γενόμενα στην πορεία όλων των πολιτισμών.
πηγή: neakriti.gr
