Αρκεί και μόνο που σε βλέπω!
Όταν η αγιότητα και η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του.
Τρείς πατέρες είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν κάθε χρόνο στον μακάριο Αντώνιο. Απ’ αυτούς οι δυό τού έκαναν διάφορες ερωτήσεις γιά τούς λογισμούς καί τη σωτηρία της ψυχής. Ο τρίτος όμως σώπαινε καί δεν ρωτούσε τίποτα. Αφού λοιπόν ήρθαν πολλές φορές καί ο αδελφός εκείνος έτσι πάντα σώπαινε, μη ρωτώντας το παραμικρό, τού λέει κάποτε ο αββάς Αντώνιος:
– Μα τόσον καιρό έχεις πού έρχεσαι εδώ, καί δεν με ρωτάς τίποτα; Εκείνος τότε αποκρίθηκε:
– Μού φτάνει μόνο πού σε βλέπω, πάτερ.
Εκ του Γεροντικού
