Επίσης ο Αββάς Ποιμήν είπε: «Ο άνθρωπος χρειάζεται την ταπεινοφροσύνη και τον φόβο του Θεού, όπως την αναπνοή που βγαίνει από τη μύτη του».
Είπε ο αββάς Ποιμήν: «Δίδαξε το στόμα σου να λέει αυτά που έχεις στην καρδιά σου».
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: «Αν δω σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Την ώρα που θα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, και ο Θεός σκεπάζει το δικό μας· και την ώρα που θα φανερώσουμε το σφάλμα του αδελφού, και ο Θεός φανερώνει το δικό μας».
Έλεγαν για κάποιον αδελφό ότι πολεμήθηκε από τον πειρασμό της βλασφημίας και ντρεπόταν να το πει. Όπου δηλαδή άκουγε για μεγάλους γέροντες, πήγαινε σε αυτούς για να εξομολογηθεί, όταν όμως έφτανε, ντρεπόταν να το ομολογήσει. Πολλές φορές λοιπόν επισκέφτηκε και τον αββά Ποιμένα, και ο γέροντας τον έβλεπε ότι έχει λογισμούς και λυπόταν που ο αδελφός δεν τους έλεγε. Μια μέρα λοιπόν, καθώς τον ξεπροβόδιζε, του είπε: «Τόσον καιρό τώρα έρχεσαι εδώ έχοντας λογισμούς να μου εξομολογηθείς, και όταν έρθεις, δεν θέλεις να τους πεις, αλλά κάθε φορά φεύγεις κρατώντας τους μέσα σου να σε βασανίζουν. Πες μου λοιπόν, παιδί μου, τι είναι αυτό που έχεις». Εκείνος του αποκρίθηκε: «Ο διάβολος με πολεμά να βλασφημήσω τον Θεό, και ντρεπόμουν να το πω». Και αφού του περιέγραψε τι του συμβαίνει, αμέσως ξελάφρωσε. «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου», του είπε ο γέροντας. «Όταν έρχεται ο λογισμός αυτός, να λες· “Εγώ δεν έχω καμιά σχέση· η βλασφημία σου να πέσει επάνω σου, Σατανά, γιατί αυτό το πράγμα δεν το θέλει η ψυχή μου”. Και κάθε πράγμα που δεν το θέλει η ψυχή, δεν κρατά πολύ». Έτσι ο αδελφός έφυγε θεραπευμένος.
Είπε ο αββάς Ποιμήν: «Η Γραφή λέει· “Αυτά που είδαν τα μάτια σου, γι’ αυτά να δίνεις μαρτυρία” (Παροιμ. 25:7). Εγώ όμως σας λέω ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, μη δώσετε μαρτυρία. Γιατί κάποιος αδελφός γελάστηκε σε κάτι τέτοιο. Είδε δηλαδή τον αδελφό του να αμαρτάνει τάχα με γυναίκα, και αφού αναστατώθηκε φοβερά, πήγε, νομίζοντας ότι είναι αυτοί, και τους σκούντησε με το πόδι του λέγοντας· “Σταματήστε επιτέλους, ως πότε;…” Και τότε διαπίστωσε ότι ήταν δεμάτια σιτάρι! Γι’ αυτό σας είπα ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, να μην ελέγχετε».
Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: «Τι σημαίνει να οργιστεί κανείς χωρίς λόγο εναντίον του αδελφού του;» (Ματθ. 5:22) Αυτός αποκρίθηκε: «Αν ο αδελφός σου από πλεονεξία σε αδικήσει με οποιονδήποτε τρόπο, και εσύ οργιστείς μαζί του, χωρίς λόγο οργίζεσαι. Ακόμη και αν σου βγάλει το δεξί μάτι ή σου κόψει το δεξί χέρι, και εσύ οργιστείς μαζί του, χωρίς λόγο οργίζεσαι. Αν όμως σε χωρίζει από τον Θεό, τότε να οργιστείς».
Είπε ακόμη: «Όλα όσα ξεπερνούν το μέτρο είναι από τους δαίμονες».
Ο αββάς Ιωσήφ διηγήθηκε ότι ο αββάς Ισαάκ είπε: «Κάποτε καθόμουν κοντά στον αββά Ποιμένα και τον είδα να πέφτει σε έκσταση. Καθώς είχα πολύ θάρρος προς αυτόν, έβαλα μετάνοια και τον παρακάλεσα· “Πες μου, πού ήσουν;” Αφού τον πίεσα, μου είπε· “Ο λογισμός μου ήταν εκεί όπου στεκόταν η αγία Θεοτόκος Μαρία και έκλαιγε δίπλα στον σταυρό τού Σωτήρα. Και εγώ θα ήθελα πάντοτε έτσι να κλαίω”».
Ο αββάς Ποιμήν είπε: «Εγώ λέω ότι στον τόπο όπου θα ριχτεί ο Σατανάς, εκεί θα με ρίξουν».
Άλλοτε είπε: «Η κακία καθόλου δεν εξουδετερώνει την κακία. Αντίθετα, αν σου κάνει κάποιος κακό, να του κάνεις καλό, ώστε με την καλοσύνη να εξουδετερώσεις την κακία».
Από το βιβλίο: Το Γεροντικό, τόμος Α’, μετάφραση. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 252.