Χειμάρρα, εκλογές και η απουσία της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού
Η φυλάκιση του Φρέντυ Μπελέρη, νυν πλέον δημάρχου στη Χειμάρρα, από το αλβανικό καθεστώς, ανέδειξε χρόνια προβλήματα της ελληνικής μειονότητας της βορείου Ηπείρου.
Οι κατηγορίες και οι προσβολές που προηγήθηκαν αυτής της φυλάκισης του Μπελέρη, από τον τον ίδιο τον κ. Ράμα, που δεν σταματούσε σε κάθε ομιλία και τοποθέτησή του να στρέφεται προσβλητικά και ονομαστικά κατά του νέου πλέον δημάρχου της Χειμάρρας, ανέδειξε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής μειονότητας: όχι μόνο την προσπάθεια διατήρησης της εδαφικής περιουσίας τους αλλά και αυτή την ομαλή και εύρυθμη συνύπαρξή τους στα εδάφη της πολύπαθης βορείου Ηπείρου, μιας συνύπαρξης που πλέον μοιάζει εύθραυστη και δυσχερής.
Ο Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας, γνωστός για το ακατάβλητο και πατριωτικό του ύφος, μίλησε για παράφορη καταπάτηση των δικαιωμάτων των βορειοηπειρωτών και, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Κανείς δεν πρέπει να λησμονεί ότι απώτερος σκοπός των εκεί ιθυνόντων είναι η εκδίωξη των Βορειοηπειρωτών από τις πατρογονικές τους εστίες. Η Κυβέρνηση οφείλει να αγρυπνή μιάς και οι Αλβανοί είναι «μπαμπέσηδες»».
Την ίδια ώρα, προβληματισμό προκαλεί η εκκωφαντική απουσία και η ουδετερότητα επί της ουσίας που τηρεί η Αρχιεπισκοπή των Τιράνων, η οποία όχι μόνο δεν έσπευσε να πάρει θέση, έστω διά ανακοινώσεως, ως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά ακόμη και ετούτη την ώρα, ως άλλος «Πόντιος Πιλάτος», κωφεύει μπροστά στις τρέχουσες εξελίξεις και μυωπάζει απέναντι στην αλβανική προπαγάνδα και επιθετικότητα.
Ήδη, η αρχιεπισκοπή των Τιράνων, στο αμέσως προηγούμενο παρελθόν, είχε διατηρήσει μια «νωχελική» και «άγευστη» ουδετερότητα απέναντι στη διένεξη Οικουμενικού Πατριαρχείου και Μόσχας, σχετικά με τις εκκλησιαστικές εξελίξεις τόσο στην αφρικανική ήπειρο αλλά και εν γένει στη ρωσική πάγια τακτική να υπερκεράσει και να πλήξει το γόητρο και το κύρος της οικουμενικότητας του Φαναρίου. Τότε, είχε μιλήσει για την ανάγκη συγκλύσεως μιας Οικουμενικής Συνόδου, που θα μπορούσε να διευθετήσει και να επιλύσει τα εκκλησιαστικά ζητήματα μεταξύ των Εκκλησιών, προκαλώντας την έντονη αμηχανία αρχικά, και αντίδραση αργότερα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Μπορούσε, λοιπόν, και μπορεί ακόμη και τώρα, η Αρχιεπισκοπή των Τιράνων να πάρει θέση στο ζήτημα, και να επιδείξει ισχυρά εθνικά και κοινωνικά αντανακλαστικά «επί του πεδίου», εκεί που οι περιουσίες, κυρίως δε, οι ζωές των ανθρώπων προσβάλλονται με κάθε ένδικο και μη τρόπο, κυρίως δε η παρουσία του ελληνικού στοιχείου και της ελληνικής μειονότητας διώκεται και ακυρώνεται στην πράξη.
Άραγε, θα το πράξει; Οι αδελφοί μας στη Χειμάρρα αναμένουν και, μαζί τους, ο απανταχού Ελληνισμός.
