Χριστιανική Οικογένεια
Τους συνεργάτες του Ακύλα και Πρίσκιλλα θα θυμηθεί αύριο όλως ιδιαιτέρως ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους. Δύσκολα εκείνα τα χρόνια για τον χριστιανισμό και επικίνδυνα για την πίστη μας. Ο περίγυρος δεν ήταν καθόλου φιλικός, ενίοτε ήταν και εχθρικός. Τα σπίτια εκλεκτών και ώριμων χριστιανών γίνονταν τόποι λατρείας και διδαχής του αληθινού Τριαδικού Θεού. Ένα από αυτά ήταν και του προαναφερθέντος ζεύγους.
Του αρχιμ, Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς για το dogma.gr
Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε η ανεξιθρησκεία με όλα τα θετικά (ακόμα και με αρνητικά) στοιχεία της και η ανέγερση Ιερών Ναών έπαψε την ανάγκη για συναθροίσεις σε σπίτια και κρυφά. Κίνδυνος διωγμού δεν υπάρχει, οι χριστιανοί είναι άνετοι για να εκφράσουν τα θρησκευτικά τους συναισθήματα. Την κατ’ οίκον Εκκλησία εκείνης της εποχής την αντικατέστησαν ιεροί χώροι και πλέον ελεύθεροι μετέχουν άπαντες της κοινής λατρευτικής ζωής.
Κατ΄ οίκον Εκκλησία πια εννοούμε την οικογενειακή εστία, γονείς και παιδιά. Είναι -θα λέγαμε- μια Εκκλησία μέσα στην Εκκλησία, χωρίς βέβαια αποστασιοποίηση η ανεξαρτητοποίηση της μίας έναντι της άλλης∙ αντίθετα, ένταξη κάθε μικρής βιολογικής οικογένειας στη μεγάλη πνευματική. Κάθε γνήσια χριστιανική οικογένεια πρέπει να έχει ανάλογη ζωή μέσα στην κοινωνία, όχι ως σημείο αρνητικής αναφοράς, αλλά ως πρότυπα μίμησης. Να έχουν αρμονία στις σχέσεις τους με τον Θεό και μεταξύ τους, με έμπρακτη πίστη στον Χριστό και ανεπιτήδευτη τιμή στους Αγίους. Αληθινή οικογενειακή ζωή είναι αυτή συνεχίζεται και μετά την Θεία Ευχαριστία. Πάντα και μόνο χωρίς υπερβολές, δίχως ακρότητες και φανατισμούς, εντός και εκτός του σπιτιού, στην ιδιωτική και την κοινωνική ζωή.
Οι παρωπίδες και οι αγκυλώσεις δημιουργούν αντικοινωνικά όντα και δείχνουν προβληματικά πρόσωπα. Πρέπει να υπάρχει αρμονία λόγων και έργων μέσα και έξω από την Εκκλησία, ακόμα και στην κατ’ οίκον Εκκλησία. Σ’ αντίθετη περίπτωση η αποδοκιμασία του Θεού και ανθρώπων έρχεται και γίνεται σκάνδαλο, αποστασία, κατάκριση.
Όταν λέμε για κατ’ οίκον Εκκλησία δεν επιδιώκουμε την κατάργηση της ευχαριστιακής σύναξης στον Ναό, ούτε την απόρριψη της κοινής προσευχής με διάφορες ευκαιρίες (Εσπερινοί, παρακλήσεις κλπ), αλλά για μια προέκταση της και όχι αντικατάστασή της. Κηρύγματα και λατρευτικές δραστηριότητες σε ιδιωτικούς χώρους υπονομεύουν την ενοριακή δράση και παρουσία, μέχρι που γίνονται επιζήμιες έως και επικίνδυνες. Δεν γνωρίζουμε την πηγή των γνώσεων και τον σκοπό της δράσης τους όσων καλλιεργούν, διευκολύνουν, αναλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες με οποιοδήποτε πρόσχημα. Οι καιροί μας χαρακτηρίζονται από ελευθερία έκφρασης θρησκευτικών πεποιθήσεων, δεν διωκόμαστε για τα πιστεύω μας και δεν ελεγχόμαστε για τις μας.
Πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι στο τι ακούμε, τι λέμε, τι πράττουμε μέσα και έξω από την Εκκλησία, στον Ναό και στο σπίτι μας, στο εργασιακό και κοινωνικό μας περιβάλλον, παντού και πάντα. Να έχουν οι γονείς γνήσια μέριμνά για τα παιδιά τους ζωντανή και ουσιαστική. Όχι μόνο για τη μόρφωσή τους, την υγεία τους, τη διατροφή τους, αλλά και για την ανατροφή τους, την κατά Χριστό παιδεία. Προσέχουμε το σώμα και καλλιεργούμε την ψυχή.
Τι οικογένειες θέλουμε να πλάσουμε άραγε; Αυτές που ακολουθούν το ρεύμα της εποχής και όχι αυτές που αντιστέκονται; Οπωσδήποτε δεν είμαστε παράξενοι θρησκευτικοί επαναστάτες, προσκολλημένα όντα συντήρησης, νοσταλγοί μιας στείρας παράδοσης. Ο Χριστός δεν αναπαλαίωσε κάποια προϋπάρχουσα Του θεωρεία, δίδαξε και έπραξε προκειμένου έτσι να φερθούμε ως άτομα και ως σύνολα, οικογένειες που θα καμαρώνουμε και δε θα αποστρεφόμαστε. Οικογένειες με έκδηλο το συναίσθημα της αισιοδοξίας και της ευφροσύνης αναζητούμε και όχι άτομα με ευσεβοφάνεια και μιζέρια ως δήθεν δείγμα γνήσιας θρησκευτικότητας. Ο άριστος δρόμος που πρέπει η οικογένεια του σήμερα να βαδίσει είναι αυτός της έμπνευσης και όχι της υπερβολής.
Την επαφή με την Εκκλησία οφείλουν οι γονείς να την προτείνουν και όχι να την επιβάλουν. Τα πάντα μπορεί να επιτευχθούν και να καρποφορήσουν με ελευθερία, διάκριση, ηρεμία. Οφείλουμε να πείθουμε με το παράδειγμα και όχι με αυταρχισμό, με ρεαλισμό και όχι με άρνηση, με κατανόηση και όχι με καταναγκασμό. Οι κρίσεις που μπορεί να υπάρξουν κάποια στιγμή ας τις δούμε ως νέφη που θα περάσουν και όχι ως κακοσυννεφιά που θα φέρει καταστροφικές καταιγίδες που θα χαλάσουν την οικογενειακή συνοχή και θα πνίξουν κάθε όραμα και προσδοκία για το αύριο. Συμμετέχουμε στο τοπικό εκκλησιαστικό έργο, δεν το υπονομεύουμε, δε βρίσκουμε τόπους και τρόπους αντικατάστασής του∙ αντίθετα το βοηθάμε, το αποδεχόμαστε, το διακηρύσσουμε.
