ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ: Το θεμέλιο του Χριστιανισμού
Το θεμέλιον του χριστιανισμού, το σημαντικώτερον κήρυγμα πίστεως εμπεριέχεται εις τας δύο αυτάς φράσεις ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αι οποίαι δεν είναι μόνον ένας πασχάλιος ύμνος, αλλά το θαύμα των αιώνων.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Το Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει στο Δόγμα,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού
«ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. 15, 14)
Το θεμέλιον του χριστιανισμού, το σημαντικώτερον κήρυγμα πίστεως εμπεριέχεται εις τας δύο αυτάς φράσεις ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αι οποίαι δεν είναι μόνον ένας πασχάλιος ύμνος, αλλά το θαύμα των αιώνων.
Εις την Ανάστασιν του Χριστού συγκεφαλαιούται ολόκληρος η ένσαρκος οικονομία του θεανθρώπου. Είναι η απόδειξις και η επίστεψις του θριάμβου του Λυτρωτού.
Εντός αυτής της ατμόσφαιρας του θριάμβου, της νίκης, της χαράς, της πανηγύρεως, του φωτός πού μετεδόθη εις όλον τον κόσμο εκ του ανεσπέρου φωτός που έλαμψεν εκ του κενού Ζωοδόχου Τάφου, μνησικακίαι, μικρότηται, μίση, σκοτεινά πάθη δεν έχουν χώρον υπάρξεως ανά μέσον των ανθρώπων. Αυτό είναι το άμεσο δώρο της Αναστάσεως.
Η συγνώμη η εκ του τάφου ανατείλασα. Ανάστασις είναι η μετάνοια. Η αλλαγή δηλαδή του νοός και η επιστροφή εις τον Θεόν.
Ο «καινός άνθρωπος» και η «καινή κτίσις» είναι ο καρπός της Αναστάσεως του Κυρίου. Η ογδόη ημέρα της δημιουργίας όπως την ονομάζουν μερικοί Πατέρες, τονίζοντες την αναδημιουργίαν και ανακαίνησιν του αποστατημένου και εκφυλισμένου ανθρώπου καθώς και του φθαρτού και χρεοκοπημένου κόσμου δια της Αναστάσεως του Χριστού, η οποία έχει εσχατολογικές διαστάσεις διότι αρχίζει από τώρα και εισχωρεί στο επέκεινα.
«Νεοποιεί τους «γηγενείς»» «παράγει τα σύμπαντα και καινοποιεί» δίδει εις τον άνθρωπον την αθανασίαν και εις τον κόσμον την αφθαρσίαν «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου απαρχήν».
Η Ανάστασις αποτελεί και το Ευαγγέλιον της σωτηρίας, το όποιον εκήρυξαν οι Απόστολοι κατ’ εντολήν του Κυρίου εις πάντα τα έθνη και δεν παύει να κηρύσσει, δια μέσου των αιώνων, η Αγία μας Εκκλησία, οφείλομεν δε και ημείς να ομολογούμε την πίστιν μας αυτήν και να είμεθα πάντοτε «έτοιμοι εις απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος» (Α’ Πέτρ.γ’ 15).
Ο χριστιανισμός στηρίζεται επί του κενού Ζωοδόχου Τάφου του αρχηγού της πίστεως ημών και τελειωτού Ιησού. Αλλά και η ζωή του καθενός εξ ημών πηγάζει επί του γεγονότος της Αναστάσεως του Κυρίου. Μαζί Του συνεσταυρώθη και απέθανεν ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο παλαιός άνθρωπος της επιθυμίας και της απάτης, των παθών καί της κατάρας, ο υπόδουλος εις τον φόβον του θανάτου και της φθοράς.
Η φθορά «κατεπόθη» εκ της αφθαρσίας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Δοξάζομε Εκείνον που δια του θανάτου Του εχάρισεν εις όλον το ανθρώπινο γένος την ζωήν. Και επί του δεσμίου θανάτου και του Άδου πατεί όχι μόνον ο Χριστός (ως εικονίζεται εις την ορθόδοξον εικονογραφίαν της Αναστάσεως) αλλά και άπαν το συνιστάμενον γένος των ανθρώπων των σεσωσμένων.
Η Ανάστασις του Χριστού δεν ήνοιξε μόνον τας πύλας της Βασιλείας του θεού ούτε επανέφερεν τον άνθρωπον εις τον απολεσθέντα Παράδεισον αλλά τον ανεβίβασεν επί υψηλής λυχνίας εις αυτόν τον θρόνον της Θεότητας.
Διότι ο Αναστάς Κύριος εισήλθεν εις τους ουρανούς, φέρων την ανθρωπίνην φύσιν και εκάθισεν και ως άνθρωπος εν δεξιά του ουρανίου Πατρός αναβιβάσας τον άνθρωπον εις τον θρόνον της θεότητος. Δια της Αναστάσεως του Κυρίου, πανηγυρίζεται η θέωσις του ανθρώπου, «ανακεφαλαιώνεται» εν Χριστώ, η υλική και πνευματική δημιουργία και αποκατάστασις της διασπασθείσης κοινωνίας του ανθρώπου μετά του θεού εντός του μυστικού σώματος του Χριστού εντός της Εκκλησίας. Μακράν του Λυτρωτικού μηνύματος της Αναστάσεως ο άνθρωπος ζει εντός πνευματικού χάους.
Ο Αναστάς Κύριος κατήλθεν «εν τοις κατωτάτοις». Έπαθε και ανέστη δι’ ημάς, ηνοίχθησαν δι’ Αυτού οι ουρανοί και μας προσέφερεν την πληρότητα της χαράς και της θείας συνδημιουργίας.
Μην παραπαίομεν εκ του βίου της καθημερινότητας. Έμπροσθεν ημών, η θεία κλίμαξ της Αναστάσεως. Εις την κορυφήν της ευρίσκεται «η αληθής ζωή». Θα την ανέλθωμεν;
