Χριστός ή Βαραββάς;
Σημαντικό και καίριο ήταν το δίλλημα που τέθηκε στον όχλο από τον Πιλάτο εκεί στην αυλή του. Ποιόν θα απολύσει από τους δυο δέσμιους που είχε τότε. Η εορταστική ατμόσφαιρα του το επέτρεπε, αν είχε και την σφραγίδα της λαϊκής βούλησης θα ήταν ακόμη καλύτερα.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Και ο λαός πείσθηκε, αποφάνθηκε και απαίτησε κραυγάζοντας: ο Βαραββάς να απολυθεί, ο Χριστός να κρατηθεί. Αμέσως υπήρξε και η καταδικαστική απόφαση, να σταυρωθεί. Συνοπτικές οι διαδικασίες για Εκείνον που είχε τον χρόνο του κόσμου όλου στα χέρια του.
Πάντα οι άνθρωποι διάλεγαν ή ακόμα και ταυτίζονταν με την παρανομία, την κλοπή, την απάτη. Εκεί μέσα έβρισκαν το άλλοθί τους για τις δικές τους παρατυπίες, αμαρτίες, ατασθαλίες. Δεν ήθελαν συμπορευτές, αλλά συνένοχους.
Δεν είχε αντιληφθεί εκείνος τότε, και οι εμείς μετέπειτα, ότι η αρπαγή δεν ήταν μόνο οικονομικού μεγέθους, αλλά πολύ περισσότερο και πνευματικού. Οι διαχρονικά άρπαγες στερούσαν από τον λαό με τη δράση τους τα ιδανικά του, το μέλλον του, την ελευθερία του, την αξιοπρέπειά του, τα οράματά του, την ελπίδα του, τα νιάτα του, το είναι του. Τρανό παράδειγμα είναι ο τόπος μας και ότι βάσανα δέχεται χρόνια τώρα. Ληστεύονταν ποικιλότροπα και δυναστεύεται ποικιλόμορφα.
Ο Χριστός όμως παραμένει ο αδιάψευστος δάσκαλος, ο ικανός ελευθερωτής, α αληθινός σωτήρας. Δε θα λάβει, αλλά θα δώσει. Δε θα αξιώσει, αλλά θα χαρίσει. Δε θα αρπάξει, αλλά θα προσφέρει. Χαρακτηριστικό Του η πατρική αγάπη, η ανιδιοτέλεια, η ειλικρίνεια.
Πρέπει επιτέλους και εμείς να λάβουμε όμως το μάθημά μας. Να προσέχουμε τις αποφάσεις μας, τις επιλογές μας, τις απαιτήσεις μας. Να γνωρίσουμε έγκαιρα ποιά είναι τα κριτήρια μας, ποιά είναι τα συμφέροντά μας, ποιά είναι τα επιχειρήματά μας. Να έχουμε προσωπικότητα και όχι προσωπεία. Να διαθέτουμε σθένος άρνησης, παρά πνεύμα υποταγής. Όσο θα είμαστε όχλος θα κάνουμε σφάλματα, όταν θα γινόμαστε Εκκλησία θα κατακτούμε αγιότητα.
