Χριστουγεννιάτικες Εορτές με ή χωρίς τον Χριστό;
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Εισερχόμαστε στην περίοδο των Χριστουγεννιάτικων Εορτών ή Εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου, όπως αλλιώς αποκαλούνται. Τιμώμενο Πρόσωπο και στις τρεις μεγάλες Θεοπατερικές Εορτές του Δωδεκαημέρου είναι ο Χριστός. Την μια φορά ως Νηπιάσας Θεός στο ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Την άλλη ως Ανθρώπινο Βρέφος, που έπρεπε να τηρήσει τις εβραϊκές παραδόσεις, να περιτμηθεί δηλ κατά το έθος των Ιουδαίων.
Και την τρίτη φορά ως Βαπτιζόμενος Θεάνθρωπος από άκρα ταπείνωση στον Ιορδάνη ποταμό ανοίγοντας με την Βάπτισή Του από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο τους Ουρανούς για την Φανέρωση της Αγίας Τριάδος στον κόσμο. Τις Άγιες αυτές Ημέρες οι παλιότερες γεννιές τις εόρταζαν μέσα στην πνευματική ατμόσφαιρα, που τούς ταιριάζει. Με τις βιοτικές βέβαια φροντίδες, που τις είχαν διαμορφώσει οι παραδόσεις και τα σχετικά χριστουγεννιάτικα έθιμα, αλλά πάντα μέσα σε ένα κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης, την οποία υπαγόρευε η συναίσθηση ότι δεν μπορεί κανείς να γιορτάσει σωστά τις Χριστουγεννιάτικες Εορτές, εάν δεν φροντίσει πρωτίστως να μετατρέψει την καρδιά του σε Φάτνη, για να έλθει και να ξεναγεννηθεί μέσα σε αυτήν ο Χριστός.
Προς Αυτόν ήταν στραμμένη η σκέψη όσων ήθελαν να ξεφύγουν από την ρουτίνα της πεζής καθημερινότητας και να βιώσουν για λίγο, έστω κατά την μικρή αυτή περίοδο των Εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου, την ατμόσφαιρα της ψυχο-πνευματικής μεταρσίωσης, η οποία σε φέρνει πιο κοντά σε Εκείνον που πιστεύεις, αλλά οι συνήθεις βιοτικές έγνοιες και ενασχολήσεις δεν σε αφήνουν να πάρεις φώς και ζεστασιά από Αυτόν, όπως ακριβώς γίνεται και με τα σύννεφα που μάς κρύβουν τον ήλιο στον Ουρανό. Ήξεραν όλοι ότι η Γέννηση του Χριστού ανέτειλε, όπως μάς λέει και το τροπάριο των Χριστουγέννων, «το Φως το της Γνώσεως» και στο στερέωμα του ουρανού φάνηκε ένας αλλιώτικος ήλιος από εκείνον που γνωρίζαμε μέχρι τότε: «ο Ήλιος Της Δικαιοσύνης».
Δεν συμμετείχαν ασφαλώς και παλιότερα όλοι στην τράπεζα της ψυχοπνευματικής ευωχίας, που προσέφεραν οι Εορτές των Χριστουγέννων. Η πνευματική όμως ατμόσφαιρα των Εορτών αυτών ήταν αλλιώτικη από την σημερινή. Kαι πάντως την απελάμβαναν οι περισσότεροι. Απόντες από την «τράπεζα» ήσαν οι λίγοι.
Σήμερα έχουν αντιστραφεί τα πράγματα και οι πολλοί της παλιάς εποχής, που βίωναν στην εντελέχεια του το νόημα των Χριστουγέννων, έχουν γίνει λίγοι, ενώ οι λίγοι της αποχής από την «τράπεζα», στην οποία μας καλεί το Θείο Βρέφος, έγιναν πολλοί. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η εξέλιξη των πραγμάτων, όταν η αθεΐα μαστίζει την σημερινή κοινωνία με απελπιστικά ποσοστά στις τάξεις των νέων, οι διεστραμμένοι «Σοδομίτες» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας «αλωνίζουν» σε όλους τους κοινωνικούς χώρους επιβάλλοντας στην Πολιτεία τους όρους της δημόσιας δράσης τους, ενώ όσοι από τους παλιούς κρατούν ακόμη ανοικτή την «πόρτα» της ψυχής τους στον Θεό, αποκαλύπτουν σε πολλά ζητήματα, που τους καλούν να δώσουν χριστιανική μαρτυρία, μια εντελώς χλιαρή πίστη;
Σε αυτό βέβαια έχει συμβάλει σημαντικά και η διοικούσα Εκκλησία με την εικόνα αναξιοπιστίας που προβάλλει στην κοινωνία, όπως μονίμως προκύπτει τελευταία από τις σχετικές δημοσκοπήσεις, καθώς δείχνει ότι την ενδιαφέρει περισσότερο το διαχειριστικό-εξουσιαστικό πρότυπο μιας κοσμικής Εκκλησίας και λιγότερο η εικόνα μιας Εκκλησίας, που εκπροσωπεί με συνέπεια τα Άνω στους κάτω φροντίζοντας πρωτίστως να γίνεται με τους λειτουργούς της παντού και πάντα τύπος και τόπος Χριστού. Είναι λοιπόν εύλογο να γιορτάζουμε σήμερα τα Χριστούγεννα και τις άλλες Εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου χωρίς τον Χριστό ομοιάζοντας στο σημείο αυτό με τον ζαχαροπλάστη, ο οποίος φτιάχνει και πουλάει γλυκύσματα, χωρίς γλυκαντική ουσία. Διότι αυτό είναι τελικά που γευόμαστε στην πνευματική «τράπεζα» των σημερινών Χριστουγεννιάτικων Εορτών: Ένα άγλυκο γλύκυσμα. Ένα φαγητό, χωρίς το «καρύκευμά» του, αφού λείπει από τις Εορτές αυτές το βασικό συστατικό τους: ο Χριστός!
Περαιτέρω συνέπεια της αποξένωσής μας από το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων είναι η έμπρακτη αποστασιοποίησή μας στην ζωή από το μήνυμα που έφερε στην ανθρωπότητα ο Αγγελικός Ύμνος την Άγια εκείνη Νύχτα επάνω από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Αντί να δοξάζουμε με τις πράξεις μας τον Θεό, γινόμαστε εμπράκτως όργανα της βλασφημίας του Ονόματος Αυτού μέσα στην κοινωνία. Λησμονούμε ή απαξιώνουμε το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας, σύμφωνα με το οποίο ο Θεός-Πατέρας από άκρα μακροθυμία προς το πεπτωκός γένος των βροτών έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στην γη, για να γεννηθεί εκ της Παρθένου και φορώντας το ίδιο με εμάς χοϊκό ένδυμα να γίνει τελικά Θεάνθρωπος, για να μάς εξαγοράσει με την Σταυρική Του Θυσία εκ της κατάρας του Νόμου. Πόσο όμορφα μας το λέει αυτό ο Απόστολος Παύλος στην σχετική επιστολή του: «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού γενόμενον εκ γυναικός γενόμενον υπό νόμον, ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν». Εκείνο που προανήγγειλαν οι Άγγελοι επάνω από την ταπεινή Φάτνη της Βηθλεέμ μάς το επιβεβαίωσε το Θείο Βρέφος, όταν ανδρώθηκε.
Και αμέσως μετά την Βάπτισή Του άρχισε να κηρύττει στον κόσμο το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας. Εάν μεταφερθούμε νοερά στο Όρος και γίνουμε ακροατές της πρώτης Ομιλίας Του από αυτό, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι επάνω σε εκείνο του βουνό ο Χριστός μας έδωσε τις συντεταγμένες του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας Του. Εκεί επάνω εθεμελίωσε το Σύνταγμα της Καινής Πολιτείας Του, το οποίο καταγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στα κεφάλαια ε΄ έως η΄ του Ευαγγελίου του. Γνωρίζουμε όλοι εμπειρικά ότι ουδεμία από τις ρυθμίσεις ενός πολιτειακού Συντάγματος είναι περιττή. Όλες έχουν την σημασία τους και συνθέτουν μαζί με τις άλλες τα θεμέλια της συγκεκριμένης πολιτείας. Και όπως γίνεται συνήθως, δεν χρειάζεται να παραβιάσει κάποιος πολλές συνταγματικές διατάξεις, για να ομιλούμε για αντισυνταγματική συμπεριφορά αυτού. Αρκεί και η παραβίαση μιας μόνο διατάξεως του σχετικού Συντάγματος, για να εκτεθεί η πράξη του στην μομφή της αντισυνταγματικότητας
Ξεφυλλίζοντας λοιπόν κάποιος το Σύνταγμα της Καινής Πολιτείας του Χριστού δεν ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει: Να σταθεί στις διατάξεις που ρυθμίζουν λεπτομερώς τον Νόμο της Αγάπης (Ματθ. ε΄ 38-44); Στις διατάξεις της συγχωρητικότητας προς τους άλλους (Ματθ. στ΄ 14-15); Στις διατάξεις που ρυθμίζουν τον τρόπο της αληθινής λατρείας του Θεού (Ματθ. ζ΄ 21-27); Σε εκείνες που ρυθμίζουν την γενικότερη συμπεριφορά όλων μας στην κοινωνία (Ματθ. στ΄ 19-34); Ή στις άλλες για τους μακαρισμούς των ταπεινών («των πτωχών τω πνεύματι»), εκείνων που πεινούν και διψούν για την δικαιοσύνη, των ειρηνοποιών, αλλά και όσων με το καθαρό φως τους γίνονται αιτία να δοξάζετει το όνομα του Θεού στην γη (Μάτθ. ε΄ 3-16); Θα σταθούμε στους μακαρισμούς των ειρηνοποιών, αλλά και εκείνων που με το προσωπικό τους παράδειγμα (με την ποιότητα του «φωτός τους») δίνουν λαβή στους ανθρώπους, για να δοξάζουν ή να βλασφημούν τον Θεό μέσω της ποιότητας του «φωτός», που εκείνοι εκπέμπουν στην κοινωνία, διότι οι μακαρισμοί αυτοί του Θεανθρώπου εναρμονίζονται με τον Αγγελικό Ύμνο, που ακούσθηκε την Άγια Νύχτα επάνω από την Φάτνη.
Επομένως, εάν θέλει κάποιος να δει, κατά πόσον εορτάζονται κάθε φορά οι Εορτές των Χριστουγέννων μέ ή χωρίς τον Χριστό, δεν έχει παρά να κοιτάξει, ποιοί παρακάθηνται λατρευτικά στην «τράπεζα» της πνευματικής ευωχίας των Εορτών αυτών έχοντας μετατρέψει σε προσωπικό τους βίωμα στην ζωή το μήνυμα του Αγγελικού Ύμνου της Άγιας Νύχτας και των σχετικών μακαρισμών του Κυρίου επάνω στο Όρος.
