Ταπεινά, ενώνω κι εγώ τη φωνή μου με την αγγελική εκείνη φωνή, ενώνω τη χαρά μου με τη χαρά των μάγων, ενώνω την ελπίδα μου με την ελπίδα των ποιμένων και σας καλώ να αναγνωρίσουμε στη φάτνη της Βηθλεέμ τον Σωτήρα του Κόσμου.
Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, ρωτά ο Χριστός τους ανθρώπους: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» (Ματθ. ιστ’ 13). Πολλές οι απαντήσεις ανά τους αιώνες, πολλές οι απαντήσεις και σήμερα. Πολλοί εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα λόγια Του, άλλοι τον σεβασμό τους για τη θυσία Του, κάποιοι τον ενθουσιασμό τους για το κοινωνικό Του μήνυμα. Λίγοι, όμως, ομολογούν την πίστη τους στη θεανθρώπινη υπόστασή Του και παραδίδουν στα άχραντα Χέρια Του τους φόβους, τις αγωνίες, τα αδιέξοδα, την ίδια τη ζωή τους.
Αλλά ακόμη κι εκείνοι που πιστεύουν στην παντοδυναμία και στην αγάπη Του, όταν οι ανάγκες γίνονται αφόρητες, όταν η αδικία οργιάζει, όταν οι προοπτικές ξεθωριάζουν, τότε αναρωτιούνται: Που είναι ο Θεός; Γιατί δεν φαίνεται; Γιατί δεν ενεργεί;
«Δεύτε ίδωμεν», λοιπόν, αδελφοί μου, όχι μόνο «που εγεννήθη ο Χριστός», αλλά και που γεννάται διαρκώς, κάθε χρόνο, κάθε στιγμή. Μας το λέγει ο Ίδιος στο Ιερό Του Ευαγγέλιο: «Ου γαρ εισί δύο η τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών», (Ματθ. ιη’ 20).
Ιδού, λοιπόν, αδελφοί μου, η οδός προς το σπήλαιο της Βηθλεέμ όλων των καιρών και των τόπων: Το «μαζί με τον Θεό» περνάει μέσα από το «μαζί με τους ανθρώπους».
Δεν συντονίζεται ο Θεός με τις μεμονωμένες εγωιστικές φωνές, αλλά συνομιλεί και εισακούει πρόσωπα, δηλαδή υπάρξεις ανοιχτές στην επικοινωνία, έτοιμες στην αλληλεγγύη, ευαίσθητες στη συμπόνοια, κατ’ εικόνα των Τριών αγαπώντων και αγαπωμένων Προσώπων της Αγίας Τριάδος.
Το Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως που από άπειρη αγάπη συντελέσθηκε εφάπαξ πριν από 2000 χρόνια, διασπά τις διαστάσεις του χρόνου και αποκτά υπόσταση και νόημα για τη ζωή του καθενός μας προσωπικά, κάθε φορά που οι καρδιές ενώνονται στο έργο της αγάπης. Όλη η υπέροχη ιστορία της νύχτας των Χριστουγέννων επαναλαμβάνεται πλήρης, σε όλο το σωτηριολογικό της μεγαλείο.
Και είναι αλήθεια πως για την ευλογημένη αυτή επανάληψη όλη η ανθρωπότητα διψά. Γεμίζουν τα σπίτια και οι βιτρίνες των αγορών από φάτνες. Μέσα σ’ αυτές, φαίνεται να ξαναγεννιέται ο Χριστός με διάφορες μορφές: Ο Χριστός της παιδικής μας ηλικίας, ο Χριστός ενός γλυκού συναισθηματισμού, η ακόμα κι ένας εμπορικός Χριστός. Όμως, ο αληθινός Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς, που απαντά αποτελεσματικά στην ανθρώπινη τραγωδία, ο Σωτήρας Χριστός, γεννιέται όταν Του προσφερθεί ως λίκνο η σύμπνοια, η συνεργασία, η κοινή προσευχή των παιδιών Του μέσα στην Εκκλησία Του.
Όσο λειτουργούμε, όσο προσφέρουμε, ως λαός του Θεού, έργο αγάπης και δικαιοσύνης, αλλά και όσο συγκεντρωνόμαστε γύρω από την κοινή Αγία Τράπεζα της Θείας Λειτουργίας, με ομόνοια νου και καρδιάς, αλλά και με προσωπική μετάνοια και αλλαγή πορείας, ανοίγουμε δρόμο για να φθάσει ο Θεός στους ανθρώπους και μετατρέπουμε κάθε στιγμή τις ενορίες μας σε νέες Βηθλεέμ, με όλους εμάς αυτόπτες μάρτυρες της ευλογημένης αρχής της σωτηρίας των ανθρώπων.
Αδελφοί μου. Συνηγμένοι όλοι μας σήμερα στη λαμπρή πανήγυρη της Θείας Ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας, μπορούμε να πετύχουμε, να φανερωθεί μέσα από εμάς ξανά ο Θεός στον κόσμο. Το φως Του θα λάμψει πάλι, με την προϋπόθεση, όμως, ότι θα φωτίσει πρώτα τη δική μας καρδιά και θα μείνει μέσα σ’ αυτήν διώχνοντας την απομόνωση, την απογοήτευση, την αβεβαιότητα. Ας αναλάβουμε όσο από το βάρος του συνανθρώπου μας αντέχουν οι δυνάμεις μας και όλοι μαζί «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτό κι Εκείνος περιμένει, για να πάρει στα δικά Του Χέρια τις τύχες αυτού του κόσμου και να τον οδηγήσει στη λύτρωση και στην αναγέννηση.
Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις, δοξολογώντας τον Σαρκωθέντα Κύριό μας για την αγάπη και τη μακροθυμία Του, σας ευλογώ με όλη μου την καρδιά και σας εύχομαι να βρίσκει πάντα τόπο «εν τω καταλύματι» ανάμεσά μας, καταυγάζοντας με το φως Του τις ψυχές όλων μας.
Μετά πατρικών εορτίων ευχών και της εν Κυρίω αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ