Χρόνος και αληθινή αλλαγή
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μ. Θάρρι Ρόδου
Το σύνθημα για αλλαγή δεν είναι καινούργιο. Ανέκαθεν την ποθούσαν λαοί και έθνη. Την έκαναν σημαία τους ιδεολογίες. Μια νέα αρχή, μήνας, εβδομάδα, πάντα σηματοδοτεί εξελίξεις, ελπίδες, προσδοκίες και oράματα. Όλοι θέλουν να ανοίξουν μια καινούργια σελίδα στη ζωή τους, όλοι επιθυμούν μία αλλαγή προς το καλύτερο, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Δεν συμβαίνει όμως αυτό πάντοτε.
Έλεγε κάποιος σοφός Γέροντας -και δεν είχε άδικο- ότι με την συμβατική αλλαγή του χρόνο ή μπροστά σε κάθε απαρχή, η χιλιοειπωμένη ευχή «χρόνια πολλά» που ανταλλάσουμε, κρύβει την πιο μεγάλη αντίφαση γιατί ενώ ευχόμαστε να ζήσουμε πολλά χρόνια, αντίθετα κάθε χρόνο λέγοντας την, ερχόμαστε πιο κοντά στο τέρμα της επίγειας μας ζωής. Η πραγματικότητα είναι ότι η καινούργια αρχή φαντάζει πιο γέρικη από τον προηγούμενη, αφού θα μας γεράσει ακόμη περισσότερο.
Ο κόσμος, βέβαια, θέλει υλικά να μεταλλάξει τη ζωή του. Θέλει ανέσεις, ευκολίες, χρήματα, δώρα, πιστεύοντας ότι όλα αυτά θα του αλλάξουν την πεσμένη ψυχολογία του. Οι εορταστικές ημέρες, η ίδια η καθημερινότητα προσφέρονται για τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αν παρατηρήσει ο καθένας τον εαυτό του, θα δει πώς πέρασε όλες αυτές τις μέρες στο παρελθόν. Διασκεδάσεις, γλέντια, ξέφρενοι ρυθμοί δημιούργησαν μία επίπλαστη, μία εικονική πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν οι περισσότεροι άνθρωποι, με αποτέλεσμα να την ακολουθούν χωρίς να αντιδρούν.
Την πραγματική εικόνα όμως της αλλαγής μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να την βρούμε και να την βιώσουμε. Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας αλλάξει, όχι μαγικά αλλά εσωτερικά, πνευματικά και ευεργετικά. Η ζωντανή πίστη στον Χριστό αλλάζει και τον χρόνο. Τον μεταποιεί, αφού κάθε στιγμή που περνά μας φέρνει πιο κοντά με την αιωνιότητα. Ο χρόνος έτσι, με προοπτική την αιωνιότητα -λένε οι Πατέρες- γίνεται ατέρμων, δηλαδή δεν έχει τέλος. Μία στιγμή, που όμως είναι ανεπανάληπτη, μπορεί να μας ανοίξει την πόρτα της βασιλείας του Θεού.
Η ζωή της Εκκλησίας μας είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων που πέτυχαν την μεγάλη εσωτερική αλλαγή. Έδειξαν έμπρακτη μετάνοια και κέρδισαν τον παράδεισο. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τα δευτερόλεπτα του ληστή πάνω στο Σταυρό, που με το «μνήσθητι» που είπε, εξασφάλισε το εισιτήριο της αιώνιας ζωής; Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος με το «ήμαρτον» του ασώτου υιού, που ειλικρινά επέστρεψε στην αγκαλιά του πατέρα του; Για τον Θεό, μια στιγμή μετανοίας βαραίνει διαφορετικά, ισοδυναμεί με αναρίθμητα χρόνια, γιατί πολύ απλά το δικό Του ρολόι είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό μας. Βλέπει τα πράγματα με γνώμονα την σωτηρία της ψυχής μας, χωρίς βέβαια να παραβιάζει την ελευθερία μας.
Μου έκαναν εντύπωση και εφέτος, αλλά και κάθε φορά, τα διαγγέλματα των ισχυρών της γης με αφορμή μια σπουδαία ημέρα για τον κόσμο και το εν γένει φυσικό περιβάλλον μας. Υπήρχε έντονη η διάθεση για αλλαγή. Αλλαγή, όμως εξωτερική. Αλλαγή με προοπτική να αλλάξουν οι οικονομικοί δείκτες, αλλαγή με πρoοπτική εξεύρεσης επενδύσεων και χρημάτων. Και, φυσικά, σε όλο αυτό το σκηνικό είναι φανερή η απουσία του Θεού και της χάριτός Του, από την ζωή μας. Πώς όμως, αλήθεια, επιζητούμε την βελτίωση; Με ημίμετρα; Με λύσεις ανάγκης; Ή με την πραγματική μετάνοια που μας αλλάζει εσωτερικά;
Ας δώσουμε και πάλι χώρο στον Χριστό να δράσει. Να μας αλλάξει. Να μας απαλλάξει από το άγχος του χρόνου, που μας πιέζει και μας γερνάει. Πολύ περισσότερο, να μας απαλλάξει από το βάρος των αμαρτιών μας. Τελικά, μόνο ο Χριστός μπορεί να μας διατηρεί πάντα νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα ζούμε το παρόν, με την ελπίδα του μέλλοντος.
