Δεν εκκλησιάζομαι γιατί έχω πένθος!
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Ποιος από εμάς δεν έχει περάσει και δεν θα περάσει από αυτή την κατάσταση της κοίμησης ενός προσφιλούς ή μη προσώπου; Και όμως! Άκουσον άκουσον! Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, εκείνη την ώρα που χρειάζεσαι και χρειάζομαι όσο τίποτα περισσότερο την αρρωγή και συμπαράσταση της Εκκλησίας, εκείνη την κρίσιμη στιγμή κυριαρχεί η πρόληψη, η δεισιδαιμονία, η άγνοια, η φαυλότητα και μας κρατούν μακριά!
Μα τότε, αν δεν προσέλθεις εκείνη την κρίσιμη στιγμή στον Ιερό Ναό για να προσευχηθείς για τον άνθρωπό σου, αλήθεια, πότε θα το κάνεις; Όσοι , λοιπόν, από εμάς, πρόσφατα ή παλαιότερα, έχουμε γευθεί την πένθιμη κατάσταση, όχι μόνο μένουμε μακριά από τον Ιερό Ναό (δήθεν κάποιες η,έρες, ακόμη και 40), αλλά άμεσα σπεύδουμε, ει δυνατόν καθημερινά στους Ιερούς Ναούς και, με μνημόσυνα, τρισάγια, προσευχή, ελεημοσύνες, προσπαθούμε ανθρωπίνως να βοηθήσουμε την πορεία της ψυχής του τεθνεώτος/ούσης και εμμέσως, μέσω της μνήμης θανάτου, να βοηθήσουμε και την πορεία της δικής μας ψυχής.
Με άλλα λόγια, έχεις πένθος σε περίοδο Τεσσαρακοστής, Μ. Εβδομάδας, Πεντηκοσταρίου ή άλλων ημερών; Γρήγορα στον Ιερό Ναό. Είναι ανάγκη ψυχής για όλους. Για τον κεκοιμημένο, για εσένα, για όλους μας.
