Θυμόμαστε πάλι φέτος, 78 χρόνια μετά, το έπος του 1940. Ήταν τότε που η αλαζονεία των αριθμών και της υπεροπλίας του Άξονα προκάλεσε την Ελλάδα της εποχής, μια Ελλάδα της φτώχειας και της παρακμής, να της προσφέρει «γην και ύδωρ».
Βέβαια, οι Ιταλοί εταίροι του Άξονα δεν θα αποτολμούσαν να διατυπώσουν ένα τέτοιο αίτημα, εάν γνώριζαν ότι απευθύνονταν στους απογόνους του Λεωνίδα και των Τριακοσίων. Πίστεψαν ότι οι λεοντόκαρδοι αγωνιστές της Αρχαίας Ελλάδας χάθηκαν στις αλλοτριωτικές διεργασίες της μακραίωνης δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό και ότι αυτοί που κατοικούν πια στην Ελλάδα δεν ήσαν παρά ένα συνονθύλευμα κατσαπλιάδων και γύφτων. Επομένως, θα έκαναν περίπατο μέσα από τις σκόρπιες πέτρες των αρχαίων ερειπίων. Έτσι τους είχε διαβεβαιώσει ο Φαλμεράγερ με τις θεωρίες του για την εξαφάνιση του αρχαίου ελληνικού Έθνους.
Η απάντηση που έδωσαν στο σχετικό αίτημα των Ιταλών οι «κατσαπλιάδες» ήταν ένα δυνατό «ράπισμα» όχι μόνο στους υπερφίαλους Ιταλούς, αλλά και στον ίδιο τον Φαλμεράγερ. Το λεκτικό «ΟΧΙ» του Μεταξά στους ομοϊδεάτες του φασίστες του Μουσολίνι μεταφράστηκε σε σθεναρές πράξεις αντίστασης στα πεδία των μαχών, που σαν αόρατοι «κρίκοι» έδεναν με τις Θερμοπύλες, τις Πλαταιές και τον Μαραθώνα, προβάλλοντας την αδιάσπαστη «αλυσίδα» της ελληνικής ευψυχίας από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους. Η ενεργοποίηση της πολύ ισχυρότερης γερμανικής πολεμικής μηχανής μετά την αποτυχία των ιταλικών πολεμικών επιχειρήσεων στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου το μόνο που κατάφερε ήταν να διασπάσει την ελληνική γραμμή άμυνας και να επιτρέψει, έτσι, την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, την οποία ο Χίτλερ είχε υπό την κατοχή του μέχρι τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πήρε, όμως, και αυτός, όπως και ο Μουσολίνι, τα αποτελέσματα του «τεστ γνησιότητας», στο οποίο υπέβαλαν τους «κατσαπλιάδες» του Φαλμεράγερ.
Αντίσταση & Ελληνισμός, ταυτόσημες έννοιες
Η Κατοχή έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να ξεδιπλώσει τις αρετές που κουβαλάει στο γονιδίωμά του και να δείξει σε εισβολείς και σε συμμάχους πώς υπερασπίζονται οι Έλληνες την ελευθερία. Όταν οι άλλοι λαοί παραδίνονταν αμαχητί στην προέλαση των γερμανικών αρμάτων μάχης στην Ευρώπη, ο ελληνικός λαός δεν φοβήθηκε ούτε τις ναζιστικές ερπύστριες ούτε την απάνθρωπη σκληρότητα των ναζιστών κατακτητών. Αντιστάθηκε με κάθε τρόπο σε κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης, χωρίς να υπολογίζει τον βαρύ «φόρο αίματος» που εκαλείτο να πληρώσει στον Χίτλερ για τα εμπόδια που έθετε και τη ζημιά που προκαλούσε στα στρατηγικά του σχέδια.
Ήταν τότε που οι σύμμαχοι, θαυμάζοντας την ανυπέρβλητη πολεμική αρετή των Ελλήνων, κατέγραφαν στις δέλτους της Παγκόσμιας Ιστορίας τις λέξεις «αντίσταση», «ηρωισμός» και «ευψυχία» ως ταυτόσημες με τη λέξη «Ελληνισμός». Αυτό τους υπαγόρευε να πράξουν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο λεγόμενος «Πατέρας της Νίκης», όταν έκπληκτος μπροστά στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής διεκήρυττε σε όλο τον κόσμο ότι «εφεξής δεν πρέπει να λέμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Η σύγχρονη Ελλάδα σε έναν μεταλλαγμένο κόσμο
Ο πόλεμος τελείωσε. Νικητές και ηττημένοι αφέθηκαν σε μια διαδικασία επούλωσης των πληγών τους. Εν τω μεταξύ, η μακρά περίοδος ειρήνης άρχισε να διαμορφώνει τις δικές της συνθήκες. Μέσα στις συνθήκες αυτές άλλαξαν πολλά. Οι πρώην εχθροί έγιναν τώρα σύμμαχοι σε νέους διακρατικούς σχηματισμούς με τους πρώην αντιπάλους. Οι παλιοί σύμμαχοι, συμπράττοντας με τους καινούργιους, χωρίστηκαν σε ομάδες συμφερόντων και όλοι μαζί συνεχίζουν τον πόλεμο μεταξύ τους με άλλα μέσα, δηλ. με την πολιτική που ακολουθούν στα διάφορα διεθνή ζητήματα.
Η Ελλάδα, η οποία θα έπρεπε τιμής ένεκεν να ήταν στην πρωτοκαθεδρία των σχετικών διεθνών διαβουλεύσεων -όχι μόνο για την εισφορά της στον σύγχρονο πολιτισμό, αλλά και για τη συμβολή της στην προάσπιση της παγκόσμιας ελευθερίας και της ειρήνης-, έχει μπει στη γωνία και αντιμετωπίζεται πλέον από όλους ως υπόλοιπο των γεωστρατηγικών τους σχεδιασμών. Ποιος θυμάται σήμερα τους ύμνους και τους επαίνους με τους οποίους τη στόλισαν τότε εκείνοι που διαφεντεύουν τώρα τις τύχες των λαών του κόσμου; Δεν έχουν πια αυτά αντίκρισμα στο σημερινό «χρηματιστήριο» των μεταλλαγμένων διεθνών αξιών. Όλα τα «σβήνει» και τα «ξαναγράφει» το συμφέρον. Και το χειρότερο: Το πνεύμα της αντίστασης, που αναγνωριζόταν τότε ως αρετή των Ελλήνων, θεωρείται σήμερα από τους ιθύνοντες της Νέας Τάξης ως λόγος εξαφάνισης του Ελληνικού Έθνους, διότι αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης! Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η Νέα Τάξη δεν είναι ένα όραμα μιας αδύναμης ομάδας ανθρώπων, αλλά ένας επιτελικός σχεδιασμός που γίνεται με τη σύμπραξη των μεγάλων «συμμάχων» μας Άγγλο-Αμερικανών και άλλων. Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;
Η αμοιβή της Ελλάδας για όσα πρόσφερε: Ο ακήρυκτος πόλεμος εναντίον της
Αυτοί, λοιπόν, οι άσπονδοι «φίλοι» μας ξέχασαν τους θερμούς εναγκαλισμούς των μικρών συντρόφων του κοινού αγώνα κατά του χιτλερικού ολοκληρωτισμού και άρχισαν σιγά-σιγά με μεθοδευμένες ενέργειες να μας «σκάβουν τον λάκκο», για να οικοδομήσουν επάνω σε αυτόν τον δικό τους ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης. Γνωρίζουν πολύ καλά οι ιθύνοντες του εν λόγω σχεδιασμού ότι ο Ελληνισμός δεν χωράει σε κανένα ολοκληρωτισμό. Βέβαια, δεν βλέπει κανείς σήμερα οπλισμένους εισβολείς στη χώρα, γι’ αυτό και δεν μπορεί να μιλήσει για επίσημη κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας. Βλέπει, όμως, πράξεις συγκεκριμένης πολιτικής, των οποίων η λογική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα μιας συγκαλυμμένης επίθεσης εναντίον της χώρας. Με τον τρόπο αυτό δεν μπορείς να διακρίνεις εύκολα και τους σύγχρονους «Εφιάλτες», όσο κι αν τους προδίδουν οι πράξεις ή οι παραλείψεις τους. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερη νοημοσύνη για να αντιληφθεί τα δύο μέτωπα αυτού του ακήρυκτου πολέμου, ήτοι αφενός μεν το οικονομικό μέτωπο και αφετέρου το μέτωπο της λαθρομετανάστευσης.
Το οικονομικό μέτωπο του πολέμου
Αφορμή για τα οικονομικά μέτρα εναντίον της Ελλάδος αποτέλεσε το περίφημο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Θα αφήσουμε στην άκρη πολλά άλλα συναφή ερωτήματα (όπως, π.χ., κατά πόσο το χρέος αυτό είναι καθαρό ή επαχθές) και επίσης την απορία γιατί οι εταίροι μας, στο πλαίσιο της υποτιθέμενης κοινοτικής αλληλεγγύης, πέρασαν τις θηλιές τόσων μνημονίων στον ελληνικό λαό, τη στιγμή που άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πολύ μεγαλύτερο χρέος από το δικό μας κ.λπ.), για να σταθούμε σε ένα απλό ερώτημα που θέτει η κοινή λογική: Εάν τα σχετικά μέτρα ήσαν πραγματικά μέτρα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, όπως παρουσιάζονται, δεν θα έπρεπε να μειώνουν, αντί να αυξάνουν, το ελληνικό χρέος, που έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το πρώτο μνημόνιο; Τι είδους σωτήρας είναι εκείνος που απλώνει το χέρι να τραβήξει κάποιον από το τέλμα και σε κάθε κίνησή του τον βυθίζει πιο βαθιά σε αυτό; Σωτηρία είναι να βγάλεις κάποιον από το τέλμα και όχι να τον βουλιάξεις σε αυτό.
Εάν, λοιπόν, αποκλείσουμε την εκδοχή της απειρίας των δραστών, διότι τα κέντρα από τα οποία εκπορεύονται τα σχετικά μέτρα πλαισιώνονται από εγκεφάλους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν μένει άλλη ερμηνεία των γεγονότων από την παραδοχή ότι όλες αυτές οι «πράξεις αλληλεγγύης» των εταίρων μας είναι μεθοδεύσεις που αποβλέπουν στην οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού, για να μην αντιδράσει στην υπαγωγή του σε ένα καθεστώς ιδιότυπης οικονομικής δουλείας και στην υποθήκευση του εθνικού του πλούτου.
Το μέτωπο της λαθρομετανάστευσης
Πιο πυκνή είναι η ομίχλη στο μέτωπο της λαθρομετανάστευσης, που πλαισιώνεται από πολλές ανθρώπινες ευαισθησίες, ιδίως όταν οι λαθρομετανάστες έχουν την ιδιότητα του πρόσφυγα. Ποιος να φανταστεί ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι εισβολείς στη χώρα; Εάν τολμήσει κάποιος και διατυπώσει δημόσια ή σε μια παρέα τέτοιες σκέψεις, θα τον επικρίνουν ή, πάντως, θα τον χαρακτηρίσουν ρατσιστή, εφόσον τολμά να αποκαλεί εισβολείς τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν μια ήσυχη γωνιά στον πλανήτη για να επιβιώσουν μακριά από τις βόμβες του πολέμου που τους αναγκάζουν να ξεριζωθούν από τον τόπο τους. Κι όμως, οι λαθρομετανάστες είναι εισβολείς ή, ακριβέστερα, ενεργούμενα εκείνων που κρύβονται πίσω από αυτούς. Το Ποινικό Δίκαιο έχει δύο έννοιες αυτουργών: τον άμεσο ή φυσικό αυτουργό και τον έμμεσο αυτουργό. Άμεσος αυτουργός είναι εκείνος που τελεί το έγκλημα με τα ίδια του τα χέρια. Αντίθετα, έμμεσος αυτουργός είναι εκείνος που διαπράττει το έγκλημά του χρησιμοποιώντας κάποιον άλλον ως όργανό του. Στην προκειμένη περίπτωση, έμμεσοι αυτουργοί της εκδηλούμενης διά της λαθρομετανάστευσης εισβολής στη χώρα είναι όλοι εκείνοι που στρατολογούν μουσουλμάνους λαθρομετανάστες και τους στέλνουν εδώ επιδιώκοντας τη μουσουλμανοποίηση της Ελλάδος και δι’ αυτής την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Το γεγονός ότι στην έμμεση αυτουργία σού επιτίθεται κάποιος με ένα παρένθετο πρόσωπο δεν αναιρεί το δικάιωμά σου να αμυνθείς εναντίον αυτού του προσώπου. Περιορίζει απλώς τον τρόπο της άμυνας που θα ασκήσεις.
Πόσο μας εμπνέει το έπος του 1940 σήμερα;
Για να αντιμετωπίσουμε σήμερα αποτελεσματικά όλες αυτές τις συγκαλυμμένες επιθέσεις εναντίον μας, πρέπει να εμπνευσθούμε από την ανάλογη στάση των προγόνων μας στο έπος του 1940. Πολέμησαν μόνοι τους τους εισβολείς χωρίς να περιμένουν βοήθεια από κανέναν. Ήξεραν ποιοι ήσαν και ποιον πολεμούσαν. Και ζωντάνεψαν πάλι την ιστορία του Δαβίδ που νίκησε τον Γολιάθ. Καλές είναι οι περγαμηνές και οι έπαινοι μιας τέτοιας νίκης. Δεν αποτελούν, όμως, πρόσφορα μέσα άμυνας σε ένα πόλεμο. Μπορούμε να φαντασθούμε όλοι πώς θα αντιμετώπιζαν οι ήρωες του 1940 εκείνον που θα επιχειρούσε με διάφορα μνημόνια να τους χαλκεύσει δεσμά οικονομικής δουλείας ή να υφαρπάξει τον εθνικό πλούτο της χώρας, καθώς επίσης τι θα έπρατταν για να διατηρήσουν αναλλοίωτο τον εθνικό κορμό της χώρας.
Πρέπει, επομένως, να αφυπνιστούμε από τον λήθαργο και, έχοντας διαρκώς το βλέμμα στραμμένο σε εκείνους, να πάψουμε να βλέπουμε τα γεγονότα ως θεατές, διερωτώμενοι κάθε φορά πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια. Δεν είμαστε θεατές, αλλά πρωταγωνιστές των γεγονότων. Από εμάς εξαρτάται η έκβαση αυτού του ακήρυκτου πολέμου. Εμείς θα πούμε εάν πρέπει να συνεχίσει να κυματίζει περήφανα η σημαία του Ελληνικού Έθνους ή εάν θα την υποστείλουμε, υπογράφοντας τη ληξιαρχική πράξη θανάτου αυτού. Σε εμάς θα ανήκει, αντιστοίχως, το κλέος ή η ενοχή για τις πράξεις μας.