Ο αυταρχικός ζητούσε να κάνει κακό στον ταπεινό. Το άκουσε αυτός κι έλεγε στους κληρικούς του:
-Θα νικήσουμε, με τη χάρη του Θεού.
-Ποιός μπορεί, δέσποτα, να τον νικήσει αυτόν; του έλεγαν οι κληρικοί.
-Kάνετε υπομονή, παιδιά μου, και θα δείτε το έλεος του Θεού, τους απαντούσε εκείνος.
Περίμενε λοιπόν την κατάλληλη ευκαιρία. Και όταν ο άλλος επίσκοπος είχε πανήγυρη κάποιων αγίων μαρτύρων, πήρε τους κληρικούς του και κίνησε, λέγοντας τους:
-Aκολούθησε με! Kαι ό,τι με βλέπετε να κάνω, αυτό να κάνετε κι εσείς. Και θα τον νικήσουμε!
Καθώς λοιπόν τον ακολουθούσαν, έλεγαν μεταξύ τους:
-Tι πρόκειται να κάνει άραγε;
Φτάνοντας, βρήκαν να γίνεται λιτανεία. Κι ήταν έκει συγκεντρωμένη όλη η πόλη.
Τότε ο επίσκοπος, μαζί με τους κληρικούς του, πέφτει στα πόδια εκείνου του αυταρχικού λέγοντας:
-Συγχώρα μας, δέσποτα, δούλοι σου είμαστε!
Ο άλλος, κατάπληκτος από το γεγονός, συγκινήθηκε γιατί ο Θεός αλλοίωσε την καρδιά του, έπιασε κι αυτός τα πόδια του και του είπε:
-Eσύ είσαι δεσπότης και πατέρα μου!
Από τότε δημιουργήθηκε μεγάλη αγάπη ανάμεσα τους.
Και έλεγε στους κληρικούς του ο ταπεινός επίσκοπος:
-Δεν σας έλεγα, παιδιά μου, ότι θα νικήσουμε με την αγαθότητα του Θεού; Kι εσείς λοιπόν, όταν έχετε έχθρα με κάποιον, το ίδιο να κάνετε, και θα νικάτε με τη χάρη του Kυρίου.