Βασιλακόπουλος Γιάννης
Μια παλιά Ινδιάνικη παροιμία λέει ότι «καθένας από εμάς έχει μέσα στα σπλάχνα του δυο λύκους. Έναν καλό, άσπρο κι έναν κακό, μαύρο. Τελικά θεριεύει πιο γρήγορα αυτός που ταΐζεται πιο πολύ»… Στις μέρες που ζούμε, έχουμε δυστυχώς μπόλικο φαί για τον μαύρο, τον κακό λύκο που τρέφεται από τα σκουπίδια της ψυχής μας.
Κι έχει πολλά τέτοια στα κατάβαθα της μια κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να καίγονται από τα αυτοσχέδια μαγκάλια, την τελευταία νύχτα του ημερολογιακού χειμώνα. Έχει ατέλειωτο όγκο «σκουπιδιών» η ψυχή, μιας κοινωνίας που αγοράζει Κυριακάτικες εφημερίδες όχι για την ικανοποίηση της παλιάς όμορφης συνήθειας της ενημέρωσης, συντροφιά με τον καφέ του Κυριακάτικου πρωινού, αλλά με κριτήριο το ποια εφημερίδα δίνει έκπτωση στη… Βενζίνη και πόση…
Αυτή είναι η αποτύπωση της φτώχειας μας, αλλά και της καταδίκης μας σε αναγκαστική υπανάπτυξη. Κι αυτά είναι δυο από τα πιο χαρακτηριστικά από τα σκουπίδια με τα οποία θεριεύει ο μαύρος λύκος μέσα μας.
Και κατασπαράζει τον δύσμοιρο άσπρο λύκο όταν η απόγνωση για την κατάντια γίνεται μίσος για τους υπαίτιους της κατάντιας. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο που ο μαύρος λύκος κόβει βόλτες, σφυρίζοντας ανενόχλητος, ανάμεσα μας, όχι μόνο σκορπίζοντας μίσος, μα διδάσκοντας και πως αυτό διοχετεύεται.
Μην απορεί κανείς που ο μαύρος λύκος, σουλατσάρει έξω από την αυλή μας.
Εμείς τον ταΐσαμε, με τα σκουπίδια που μας προμήθευαν οι υπαίτιοι. Οι οποίοι δεν μας είπαν ποτέ ότι πρόκειται για σκουπίδια, παρά τα πλάσαραν για πρότυπα, περίτεχνα αμπαλαρισμένα. Κι εμείς το χάφταμε, αβασάνιστα και χτίζαμε χάρτινους «μικρούς Θεούς» που σκίστηκαν με το πρώτο ξεροβόρι.
Να μαστε τώρα τιμωροί των «μικρών Θεών» μας, δίκαια οργισμένοι που μας ξεγέλασαν, τώρα που αποκαλύπτονται ένας – ένας σαν μικροί κλέφτες καλικάντζαροι αντί για «θεοί». Τι να το κάνεις όμως ; Τώρα πια ο μαύρος λύκος κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος κι ούτε μια συγνώμη δεν αρθρώνουν, ούτε αυτοί που τον γέννησαν, ούτε εμείς που τον θεριέψαμε…
Ας καθίσουμε λοιπόν να κλαίμε άβουλοι τον… άσπρο λύκο που χάσαμε γιατί δεν τον ακούγαμε που γρύλιζε αποστεωμένος. Σκέπαζαν βλέπετε τα κλάματα του, οι βρυχηθμοί των παχύσαρκων εκτροφέων του μαύρου λύκου κι εμείς που αλαλάζαμε νομίζοντας, ότι δίπλα σε αυτά τα παχύσαρκα θα είμαστε ασφαλείς…