«Εάν το άλας μωρανθεί…»
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Με αφορμή το φαινόμενο διαφθοράς πρώην Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας
Η ταχεία εναλλαγή των θεμάτων, που συνθέτουν κάθε φορά την επικαιρότητα, μάς στέρησε την δυνατότητα να ασχοληθούμε εγκαίρως με ένα θέμα εξαιρετικής σπουδαιότητας, το οποίο συνέβη πριν από λίγους μήνες και συνδέεται με το ήθος που πρέπει να έχουν διάφοροι λειτουργοί κατά την υπηρεσία τους σε περίοπτες θέσεις ορισμένων ευαίσθητων τομέων της δημόσιας ζωής.
Το πράττουμε οψίμως τώρα και επαναφέρουμε στην συζήτηση την περίπτωση ενός πρώην Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο οποίος, για να ικανοποιεί την ομοφυλοφιλική διαστροφή του, άγρευε περιθωριακούς νεαρούς, συνήθως τοξικομανείς, στους οποίους χορηγούσε κάθε τόσο ορισμένη ποσότητα ναρκωτικών που τα προμηθεύετο από γνωστά στέκια παράνομης διακίνησης ψυχοτρόπων ουσιών, διάσπαρτα σε διάφορα κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας! Όλα αυτά από ένα Ανώτατο Δικαστικό Λειτουργό, ο οποίος είχε επιλεγεί από την Κυβέρνηση, για να στελεχώσει την ηγεσία του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ανωτάτου δηλ. Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας και να λειτουργεί έτσι ως «λύχνος» που εκπέμπει καθαρό «φώς» ήθους, το οποίο πρέπει να «καταυγάζει» όλες τις μορφές και όλους τους χώρους της Δικαιοσύνης. Είναι το «φως» που περιμένει να δει η κοινωνία από την Δικαιοσύνη, διότι είναι η μόνη που μπορεί να διαλύσει τα «σκοτάδια» της αδικίας τα οποία συναντούν στις καθημερινές τους διαδρομές οι πολίτες.
Αλίμονο όμως. Αυτό το συγκεκριμένο «λυχνάρι», αντί για καθαρό «φως», έβγαζε μόνο πυκνές «μουντζούρες», που δεν μπόρεσαν, δυστυχώς, να τις δουν ούτε οι συνάδελφοί του στην ηγεσία της Διοικητικής Δικαιοσύνης, οι οποίοι συλλειτουργούσαν καθημερινώς μαζί του ούτε βέβαια και η Κυβέρνηση που τον επέλεξε για αυτό το σπουδαίο πόστο! Διορίσθηκε αυτός ο Ανώτατος Δικαστικός Λειτουργός φρουρός της νομιμότητας, για να τιμωρεί όσους παρανομούν και να στέλνει με τις αποφάσεις του ανάλογα μηνύματα στους πολίτες, που δεν έχουν παραιτηθεί από την σκέψη να μιμηθούν κάποτε τους παραβάτες του νόμου. Έγινε ωστόσο ο ίδιος δράστης παρανομίας. «Τροχονόμος» που κόβει «κλήσεις» σε εκείνους, οι οποίοι δεν τηρούν τους κανόνες της «οδικής κυκλοφορίας». Όταν όμως «οδηγεί» το δικό του «όχημα», ισοπεδώνει τα πάντα στις διαθέσεις του. Ένας «οδηγός» υπεράνω νόμων και πινακίδων! Όλα αυτά, κατά την αντίληψή του, είναι για τους άλλους. Όχι για τους «τροχονόμους». Πού μπορεί να πάει, αλήθεια, μια Πολιτεία με τέτοια «λυχνάρια»;
Με τέτοιους «τροχονόμους»; Κήνσορες αμείλικτους, κατά τα άλλα, της νομιμότητας, που καρατομούν με βαρύτατες ποινές την προσωπική ελευθερία όσων τολμούν να «βιάσουν» την νομιμότητα, έτοιμους όμως ανά πάσα στιγμή να υποδυθούν τον ρόλο ενός υπεράνω πάσης υποψίας «βιαστή» αυτής, εφ’ όσον αυτό εξυπηρετεί τις προσωπικές τους ανάγκες.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ, για να έχουμε μια εικόνα του μεγέθους της εγκληματικής απαξίας των «ανδραγαθημάτων» που διέπραξε με τις «μουντζούρες» του αυτός ο «λύχνος» της Δικαιοσύνης, ότι η προμήθεια και η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών τιμωρούνται στον σχετικό νόμο για τα ναρκωτικά (Ν. 4139/2013, όπως ισχύει σήμερα) με πολυετείς καθείρξεις. Το περίεργο του πράγματος στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ο εν λόγω Ανώτατος Δικαστικός Λειτουργός θεώρησε ότι είχε ένα είδος ασυλίας απέναντι στην παρανομία!
Γι’ αυτό, για να αποφύγει προφανώς την διαπόμπευση της επ’ αυτοφώρω συλλήψεως, εδήλωσε στα αστυνομικά όργανα που πήγαν να του περάσουν χειροπέδες (νομίμως ασφαλώς, εφ’ όσον κατελήφθη επ’ αυτοφώρω να διαπράττει τα σχετικά εγκλήματα): «Μα εγώ είμαι ο Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, κύριος τάδε»! Να τους χαιρόμαστε τέτοιους κυρίους τάδε Αντιπροέδρους, που διασύρουν με τις πράξεις τους όλα συλλήβδην τα καθαρά «λυχνάρια» της Δικαιοσύνης. Έβγαζε τόσες πολλές «μουντζούρες» ο «λύνχος» του κ. Αντιπροέδρου, οι οποίες «σκοτείνιασαν» ακόμη και τον ορίζοντα της δικής του ορατότητας. Επηρεασμένος ίσως ο κ. Αντιπρόεδρος από το γεγονός ότι ανήκει (μαζί με όλους τους άλλους Δικαστές, αλλά και τους Δικηγόρους) στα πρόσωπα της ιδιάζουσας δωσιδικίας, που τα ξεχωρίζει το άρ. 111 παρ. 6 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας μόνον όμως από την σκοπιά του αρμοδίου Δικαστηρίου να δικάσει τα πλημμελήματά τους και τα κακουργήματα της αρμοδιότητας του Μονομελούς Εφετείου, (δικάζει μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το άρ. 110 ΚΠΔ, και τα σχετικά με ναρκωτικά κακουργήματα), αξιολόγησε πλημμελώς δύο συναφή μεν, αλλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα: αφ’ ενός μεν την διαδικασία της επ’ αυτοφώρω συλλήψεως και αφ’ ετέρου την διαδικασία τη αυτόφωρης εκδίκασης των σχετικών εγκλημάτων!
Στην διαδικασία της επ’ αυτοφώρω συλλήψεως υπάγονται όλοι ανεξαιρέτως οι δράστες (μηδέ των Βουλευτών εξαιρουμένων, εφ’ όσον καταλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να διαπράττουν κάποιο κακούργημα, βλ. βλ. άρ. 62 του Συντάγματος). Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την διαδικασία της αυτόφωρης εκδίκασης των εγκλημάτων, στην οποία ανήκουν, κατά το άρ. 417 ΚΠΔ, μόνο τα επ’ αυτοφώρω καταλαμβανόμενα πλημμελήματα. Σε αυτήν λοιπόν την διαδικασία δεν εμπίπτουν τα σχετικά με τα ναρκωτικά εγκλήματα του εν λόγω Ατιπροέδρου, διότι έχουν κακουργηματικό χαρακτήρα. Ακόμη όμως και εάν τα εγκλήματα αυτά είχαν πλημμεληματικό χαρακτήρα και πάλι δεν θα μπορούσαν να δικασθούν με την αυτόφωρη διαδικασία, διότι τα πλημμελήματα των προσώπων της ιδιάζουσας διαδικασίας κρίνονται, όπως ελέχθη, σύμφωνα με το άρ. 111 παρ. 2 και όχι σύμφωνα με το άρ. 417 ΚΠΔ. Ο κ. Αντιπρόεδρος λοιπόν μπορούσε να συλληφθεί με την επ’ αυτοφώρω διαδικασία (άρ. 242 ΚΠΔ), άσχετα αν δεν μπορούσε να δικασθεί στο ακροατήριο με την διαδικασία του αυτοφώρου.
Η συζητούμενη περίπτωση είναι συνυφασμένη με πολλά «αγκάθια», τα οποία από όποια πλευρά κι’ αν τα αγγίξεις σε «αγκυλώνουν». Πρώτα απ’ όλα είναι το ζήτημα του σεξουαλικού προσδιορισμού του ατόμου. Δικαίωμα του καθενός είναι (συνταγματικώς μάλιστα κατοχυρωμένο, άρα απολύτως σεβαστό), να επιλέγει αυτό που θέλει να είναι. Εάν δεν τον συγκινεί η γενετήσια κανονικότητα που ακολουθούν οι πολλοί και θέλει να ενταχθεί κάτω από το φάσμα των χρωμάτων της διαστροφής, που καλύπτει το «Ουράνιο Τόξο», ουδείς ψόγος για αυτό.
Ο δρόμος προς το φάσμα του «Ουράνιου Τόξου» είναι ελεύθερα προσβάσιμος για τον καθένα. Χωρίς μάλιστα τον κίνδυνο του κοινωνικού στιγματισμού, όπως γινόταν παλιότερα. Άλλωστε οι «σοδομίτες» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας κρατούν σήμερα τα «ηνία» σε όλα σχεδόν τα πόστα του δημόσιου βίου. Σε ορισμένα δε από αυτά δεν μπορεί να εισέλθει κανείς, εάν δεν έχει την ταυτότητα του «Ουράνιου Τόξου! Αρκεί να σκεφτούμε προς απόδειξη του σχετικού ισχυρισμού, ποιοί ελέγχουν σήμερα τα τηλεοπτικά «μπαλκόνια» σε όλα σχεδόν τα δίκτυα της τηλοψίας και τί μηνύματα στέλνουν αυτοί στην νεολαία, την οποία προσπαθούν να εκμαυλίσουν πολλοί. Με πρώτη διδάξασα την απελθούσα, ευτυχώς, Κυβέρνηση της «αριστεράς του τίποτα», που ψήφισε τον νόμο για την αλλαγή φύλου από 15χρονους, χωρίς την συναίνεση των γονέων τους, ενώ παράλληλα καθιέρωσε τα σεμινάρια για τις «έμφυλες ταυτότητες» στα σχολεία! Αυτές είναι μερικές από τις αναρίθμητες εφιαλτικές μνήμες που μας άφησε η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Και είναι απορίας άξιον, πώς ορισμένοι σκέφτονται σήμερα σοβαρά να την επαναφέρουν στην εξουσία.
Το πρόβλημα όμως σήμερα δεν είναι, αν διασφαλίζεται ο «δρόμος» προς το «Ουράνιο Τόξο» σε όσους θέλουν να πορευθούν προς αυτό, αλλά τί γίνεται με τις «μουντζούρες» που βγάζουν τα «λυχνάρια» εκείνων, οι οποίοι συντάσσονται υπό την σημαία των χρωμάτων του και ασκούν εξουσία (πολιτική, δικαστική και άλλη) ή στελεχώνουν ευαίσθητους τομείς, όπως είναι η Παιδεία και η Εκκλησία. Η πράξη μας δείχνει ότι ποτέ κανένα «λυχνάρι» «σοδομίτη» λειτουργού δεν έδωσε καθαρό «φως»! Και είναι φυσικό αυτό. Όταν το «λυχνάρι» «καίει» «βρώμικη ύλη», δεν μπορεί να δώσει τίποτε άλλο παρά μόνο «μουντζούρες». Η «καύσιμη ύλη» λοιπόν είναι το ζητούμενο. Και από αυτήν πρέπει να ξεκινάει κάθε κοινωνία, εάν θέλει να βλέπει καθαρό «φως» στα «λυχνάρια» των λειτουργών της και κατ’ επέκταση υγεία και «λάμψη» στους θεσμούς και στις δομές της.
