Έχει ο Θεός… υπομονή!
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου Ιεράς Μονής Θάρρι Ρόδου
Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα για κάποιες δουλειές στην Αθήνα. Αν και έζησα όμορφα ως φοιτητής εκεί, πολλά άλλαξαν όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν. Το κλεινόν άστυ, όπως το γνωρίζουν πολλοί, δυστυχώς τελευταία έχει μετατραπεί σε ά-κλεινον άστυ. Ανασφάλεια και απαισιοδοξία ζωγραφισμένες στα πρόσωπα των περαστικών, άγχος και νευρικότητα σ’ αυτούς που ανυπόμονα περιμένουν στη στάση κάποιο μεταφορικό μέσο, είναι κάποιες καθημερινές εικόνες μιας άλλης Αθήνας, αλλόκοτης και παράξενης, εντελώς διαφορετικής από αυτήν που γνωρίσαμε.
Ένα περίεργο μωσαϊκό εθνοτήτων που αντικρίζεις περπατώντας, σε αναγκάζει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να τελειώσεις γρήγορα τις δουλειές σου και να επιστρέψεις όσο πιο σύντομα γίνεται στη βάση σου, στους αυθεντικούς ρυθμούς του τόπου σου.
Έτσι είδα και εγώ τα πράγματα όταν ήλθα αντιμέτωπος με την πολύβουη πρωτεύουσα. Θέλοντας κάποια στιγμή να ξαποστάσω, επέλεξα να πιω καφέ σ’ ένα παραδοσιακό καφενεδάκι, αποφεύγοντας τις καφετέριες και τα μαγαζιά με τους πομπώδεις τίτλους και την μεγάλη κίνηση. Μπήκα λοιπόν μέσα σ’ αυτό τον χώρο – που μου θύμιζε κάτι από την Αθήνα των παλιών καλών ελληνικών ταινιών – παραγγέλνοντας τον διπλό ελληνικό καφέ μου. Δίπλα μου έστεκε ένα γεροντάκι ίσαμε 80 ετών περίπου – τόσο τον έκανα – με λεβέντικη κορμοστασιά. Με ρώτησε με ευγένεια από πού είμαι και με προσκάλεσε να καθίσουμε στο τραπεζάκι πιο μέσα για να πιούμε τον καφέ μας.
Άρχισε με κλάματα να μου εξιστορεί όμορφες στιγμές της ζωής του ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων του: Παππούλη μου, εγώ είμαι από ένα ορεινό χωριό της Φωκίδας και δούλευα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Από τότε που πήρα σύνταξη μένω 6 μήνες στο χωριό και 6 μήνες στην Αθήνα. Άλλαξαν οι εποχές παππούλη μου! Εγώ είχα μάθει μικρός από τους γονείς μου κάθε πρωί που θα ξυπνήσω, να κάνω τον Σταυρό μου και να λέω 10 φορές το εξής: Έχει ο Θεός, υπομονή! Πίστεψέ με, από τότε δεν το έχω λησμονήσει ποτέ αυτό. Μάλιστα, στις πιο δύσκολες στιγμές μου όχι μόνο το λέω, αλλά και το φωνάζω δυνατά για να με ακούσουν. Τα παιδιά μου δεν ξέρουν πώς να με σταματήσουν, και με περνούν για ανόητο και θρησκόληπτο. Έλα όμως που τα γεγονότα πάντοτε τους διαψεύδουν! Εκεί που τα πάντα χάνονται και φαίνεται να μην υπάρχει ελπίδα, βοηθά ο Θεός με ένα αόρατο μυστικό και υπομονετικό τρόπο. Παππούλη μου και εσύ να το λες όπου νομίζεις αυτό: Έχει ο Θεός, υπομονή!
Κοντοστάθηκα για λίγο κοιτώντας αμήχανα τα αθώα μάτια αυτού του ανθρώπου του Θεού, του κυρ-Θανάση. Μου άλλαξε την όλη μου διάθεση. Μου αναπτέρωσε το ηθικό, αλλά πρωτίστως μου διόρθωσε κάτι που ήξερα όχι τόσο καλά. Έλεγα και εγώ το «ἐχει ο Θεός…», αλλά μέχρι εκεί. Δεν πήγαινε ο νους μου…στην υπομονή! Ήταν ένα μάθημα ζωής για μένα αυτή η συνάντηση. Τον αποχαιρέτησα φανερά συγκινημένος αλλά και ευχαριστημένος, γιατί κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσα μας τέτοιοι ζωντανοί άνθρωποι πίστης και ελπίδας.
Εάν δούμε την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με ειλικρίνεια, σίγουρα θα υιοθετήσουμε την συμβουλή του κυρ-Θανάση. Εμείς αγχωνόμαστε, βιαζόμαστε, συγκρουόμαστε, ενώ ο Θεός με υπομονή πάντα κατεργάζεται την σωτηρία μας. Μήπως είναι καιρός να μην Τον απογοητεύσουμε για μία ακόμη φορά;
Ἀλλωστε, δεν έλειψαν και ούτε πρόκειται να απουσιάσουν στο μέλλον οι δύσκολες στιγμές και τα εμπόδια, τα προβλήματα που ανακύπτουν κάθε στιγμή, απο εκεί που δεν το περιμένεις! Με την υπομονή, με την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια, δυνάμεθα να σταθούμε όρθιοι, να φανούμε στην πράξη γνήσιοι μαθητές του Χριστού και αγωνιστές της Βασιλείας Του. Και, στην προσπάθεια αυτή, την πνευματική και ορθόδοξη, ο κυρ Θανάσης θα μάς θυμίζει, ως άλλος οδοδείκτης, το γνήσιο δρόμο και την ορθή πορεία όλων μας!
