Κατά τον άγιο Παΐσιο τον Εζνεπίδη, «η ευτυχία δε βρίσκεται στη ματαιότητα, αλλά στην αιωνιότητα», για την οποία εξοπλίζεται ο πιστός στον παρόντα στίβο της τρέχουσας καθημερινότητας.
Πολλοί οι αγωνιστές του στίβου, ποικίλα τα αγωνίσματα, αναρίθμητα τα τεχνάσματα του μισόκαλου διαβόλου και οι δυσκολίες που αναδύονται και ο παμπόνηρος δημιουργεί.
Όμως, κατά τον άγιο Φιλόθεο Ζερβάκο, «το εισιτήριο συμμετοχής σου στον παρόντα «στίβο μάχης» είναι η πίστη και η υπακοή στη Μητέρα Εκκλησία». Μία πίστη που εδράζεται στο ιερό Ευαγγέλιο και μια υπακοή που σταφανώνεται και χαριτώνεται από τον Ουρανό μέσα στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο μετέπειτα μοναχός Ανδρόνικος, πλησίον του πνευματικού του, αγίου Δανιήλ του Σμυρναίου, έγραφε: «Όταν βγήκα στα Καρούλια-Κατουνάκια, ενόμισα ότι έφθασα εις τον Θεόν. Αλλ᾿ όταν συνωμίλησα μετά του Γέροντος Δανιήλ, είπον: «Τώρα είδον πόσον μακράν είμαι από τον Θεόν»».
Όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Μωραϊτίδη, αμέσως, σκέφθηκα όλους εμάς που, ένεκα των ημερών αυτοπεριορισμού και απαγόρευσης ως προς τη συμμετοχή μας στις ακολουθίες της Αγίας μας Εκκλησίας, αυτοπροβάλλουμε ως τιμητές-κριτές των πάντων και εκφράζουμε καθένας και μια θεολογία, κάθε πιστός και ένα ευαγγέλιο, κάθε ψυχή και ολάκερο δικαστήριο, έτοιμο, είναι αλήθεια, να καταδικάσει κάθε άνθρωπο που τόλμησε να εκφράσει αντίλογο στις πάντοτε «πανορθόδοξες» και «προφητικές» θέσεις και απόψεις μας.
Και αναρωτιέμαι περίλυπος και κατηφής για το κατάντημα αδελφών ψυχών και εν δυνάμει ουρανοπολιτών: αλήθεια, έχει τέτοιο πνευματικό στίβο η Ορθοδοξία μας;