Είναι σωστό σ᾿ένα Μνημόσυνο να κοινωνεί όλη η οικογένεια του κεκοιμημένου για την ευόδωση της ψυχής του
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ομιλούμε περί ιερού μνημοσύνου σε ορθόδοξο χριστιανικό ναό και δη, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και όχι επί του μνήματος ή έμπροσθεν της εικόνας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Καλά είναι και αυτά, αλλά πρόκειται για προσευχές. Αυτό που έχει βαρύνουσα δύναμη και παρέχει τεράστια «όνησι» και παρηγοριά στις ψυχές των κεκοιμημένων είναι η Θεία Λειτουργία, δηλαδή, να εκκλησιαστούμε από το πρωί, να ζυμώσουμε πρόσφορο, ει δυνατόν να παρασκευάσουμε αφ᾿ εαυτών το σιτάρι και το δίσκο του μνημοσύνου μας και εάν έχουμε προετοιμαστεί και έχουμε την ευλογία του πνευματικού μας, σαφέστατα, να κοινωνήσουμε.
Ως προς το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι συγγενείς του κεκοιμημένου δεν αυξομειώνουμε την ποιοτική πορεία της ψυχής εάν κοινωνήσουμε – ή όχι – των Αχράντων Μυστηρίων. Αυτό έχει να κάνει με την προσωπική μας πνευματική κατάσταση και σωτηρία ή μη και δεν επιδρά (τουλάχιστον άμεσα) στην πορεία της ψυχής του πιστού για τον οποίο και τελείται το ιερό μνημόσυνο.
Ας κάμνουμε, λοιπόν, σεμνά, ταπεινά και συχνά ορθόδοξα μνημόσυνα (όχι υπερβολές και εφάμαρτες επιδείξεις, όχι πολιτικά μνημόσυνα και τελετές του καφενείου) και ας προσπαθούμε πάντοτε να προετοιμαζόμαστε πνευματικά κατάλληλα. Εάν κοινωνήσω έχω ευθύνη για εμένα και, παράλληλα, εγώ σώζομαι ή κολάζομαι, όχι ο άλλος!
Εισέτι, παρακαλώ την αγάπη όλων! Σάββατο τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων μας. Σάββατο και ποτέ Κυριακή. Έχουμε ευθύνη για το γεγονός ότι μεταποιούμε την αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής σε πένθιμο εμβατήριο και ταφικές ενασχολήσεις!
