Με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Φίλη στην Βουλή
Ο κ. Φίλης ξαναχτύπησε! Μπορεί να άργησε λίγο αυτή την φορά, αλλά δεν παρεξέκλινε του στόχου του που είναι μονίμως η Εκκλησία. Στην αρμοδία Κοινοβουλευτική Επιτροπή της Βουλής διαμαρτυρήθηκε για την κλήτευση και την παράσταση σε αυτήν της Εκκλησίας, η οποία εκπροσωπεί, όπως είπε, ένα αναχρονιστικό θεσμό.
Η ενόχλησή του έγινε μεγαλύτερη, κατά τα λεγόμενά του, όταν διαπίστωσε ότι δεν εκλήθησαν στην σχετική Επιτροπή εκπρόσωποι άλλων φορέων που επιτελούν πολύ πιο σπουδαία λειτουργία στην σύγχρονη κοινωνία. Δεν γνωρίζω, με ποιά κριτήρια προσδιορίζει την «σπουδαιότητα» του φορέα ο κ. Φίλης, ώστε να κάνει πιο πειστική την απαξίωση της Εκκλησίας. Το βέβαιο είναι ότι ο κ. Φίλης έχει δικό του κώδικα επικοινωνίας.
Το είδαμε αυτό και κατά την θητεία του στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την «αριστερά του τίποτα», όταν τις προσωπικές του αντιλήψεις, συντηρούμενες από το αντιεκκλησιαστικό του μένος, τις χρησιμοποίησε ως βάση ερμηνείας της βούλησης του Συντακτικού Νομοθέτη σε σχέση με την υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία, όπως ακριβώς επιτάσσει το άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος. Έπρεπε να εκδοθούν δύο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που χαρακτήριζαν αντισυνταγματικά τα σχετικά προγράμματα διδασκαλίας του Υπουργείου, για να αναγκασθεί να δεχθεί τελικά o κ. Φίλης την διδασκαλία των Θρησκευτικών αντικαθιστώντας όμως (επίσης κατά συνταγματικώς ανεπίτρεπτο τρόπο) το παραδοσιακό περιεχόμενο του μαθήματος με την…Θρησκειολογία!
Δεν παρέλειψε μάλιστα με την αίγλη του αξιώματός του να μας υπενθυμίσει την καταγωγή του –διαφορετική πάντως από την δική μας, της οποίας η αφετηρία τοποθετείται στα Χέρια του Θεού – υποστηρίζοντας ότι ο άνθρωπος δεν πλάσθηκε από τον Θεό, αλλά κατάγεται από τους πιθήκους, σύμφωνα με την θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου, ενώ και το Σύμπαν δεν είναι και αυτό δημιούργημα του Θεού, όπως απεφάνθη ο πολύς κ. Φίλης, αλλά αποτέλεσμα της Μεγάλης Έκρηξης. Έχω επαρκώς σχολιάσει με σχετικά άρθρα μου τις απόψεις του κ. Φίλη στα θέματα αυτά και δεν έχει νόημα να επανέλθουμε σε αυτές. Προέχει η ενασχόληση με τα νέα αποφθέγματα του κ. Φίλη.
Κατ’ αρχάς πρέπει να λεχθεί ότι η Εκκλησία ουδεμία εθύνη έχει για την μη κλήτευση άλλων φορέων στην αρμοδία Επιτροπή της Βουλής. Αυτό είναι έργο των επιφορτισμένων με το σχετικό καθήκον οργάνων. Εάν έπρεπε πράγματι να κλητεύσουν τους φορείς που αναφέρει ο κ. Φίλης και δεν το έπραξαν, είναι δική τους η παράλειψη. Προς αυτούς λοιπόν η μομφή και τα παράπονα του κ. Φίλη. Την Εκκλησία εγγίζει μόνον ο βαρύς χαρακτηρισμός που της απέδωσε ο κ. Φίλης. Και με αυτόν πρέπει να σχοληθούμε στη συνέχεια, αφού πρώτα διατυπώσουμε μια βασική παρτήρηση, που διέρχεται από την διευκρίνιση του ζητήματος, ποιός και με ποιά κριτήρια καθορίζει, τί είναι ή δεν είναι αναχρονιστικό. Και δεν ομιλούμε ασφαλώς εδώ για θέματα της καθημερινής εμπειρικής πρακτικής ή της οικιακής οικονομίας του καθενός, στα οποία η πρόοδος της τεχνολογίας μάς δείχνει καθαρά χωρίς πολλά λόγια, τί είναι αναχρονισμός
Το βλέπουμε π.χ. στην περίπτωση εκείνου, ο οποίος επιμένει να σκάβει το χωράφι με την τσάπα του, ενώ του προσφέρονται οι υπηρεσίες ενός τρακτέρ. Και το ίδιο ισχύει για κάποιον άλλον, που εξακολουθεί να θερίζει τα σπαρτά με το δρεπάνι, μολονότι υπάρχει η δυνατότητα της θεριστικής μηχανής. Αλλάζει το πράγμα, όταν αναφερόμαστε σε κοινωνικούς θεσμούς ή σε αξιακά στοιχεία που διέπουν την ατομική ή κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, διότι η σπουδή ή αβασάνιστη διατύπωση κρίσεων σε αυτούς τους χώρους, άλλοτε παροχετεύει τις σχετικές κρίσεις στην περιοχή, όπου επιπολάζει η επιπολαιότητα και άλλοτε τις εκτοξεύει σε σφαίρες, όπου συναντάει κάποιος μόνο μετεωρισμούς.
Αποτελεί, νομίζω, κοινά αποδεκτή πεποίθηση ότι το ζήτημα του αναχρονισμού, που αποδίδεται σε κάποιον ή σε κάτι, δεν κρίνεται αυθαίρετα με βάσει τις προσωπικές απόψεις ορισμένου ατόμου, αλλά καθορίζεται με την επίκληση κάποιων αντικειμενικών στοιχείων, όπως είναι π.χ. η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, η σταθερή δημοσκοπική καταγραφή της απαξίωσης συγκεκριμένου θεσμού στην συνείδηση των πολλών κλπ. Από που λοιπόν αντλεί την νομιμοποίησή του ο κ. Φίλης να χαρακτηρίσει την Εκκλησία ως αναχρονιστικό θεσμό, όταν η συντριπτική πλεοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει ορθόδοξο θρησκευτικό βίωμα, άσχετα αν απορρίπτει την διοικούσα μορφή της, επειδή προβάλλει ένα αναξιόπιστο πρότυπο. Δεν έχει λοιπόν από την άποψη αυτή τον χαρακτήρα του μετεωρισμού η μομφή που αποδίδει ο κ. Φίλης στη Εκκλησία;
Και περαιτέρω: Γιόρτασε, υποθέτω, ο κ. Φίλης μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία, όπως βέβαια και την Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 κάθε χρόνο. Αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Φίλης, σε ποιούς παραπέμπουν τα σχετικά γεγονότα; Θα έχει ακούσει ασφαλώς ή θα έχει διαβάσει ο κ. Φίλης ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Πρωταγωνιστές του Εκοσιένα εδήλωσαν, προεξάρχοντος του Αρχιστρατήγου του Αγώνα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ότι πρώτα ξεσηκώθηκαν για να υπερασπιστούν την θρησκεία και ύστερα την Πατρίδα. Ελευθέρωσαν οι Προπάτορές μας την Ελλάδα και μας την παρέδωσαν, για να την διαφυλάξουμε, όπως ακριβώς την παραλάβαμε.
Με τα δύο υδατογραφήματα που εμπεριέχει σε αδιάσπαστη ενότητα η Εθνική μας Ταυτότητα: Τον Χριστό και την Πατρίδα. Είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τον περίφημο Έλληνο-Χριστιανικό Πολιτισμό, τον οποίο διαφύλαξαν οι πρόγονοί μας ως κόρη οφθαλμού μέσα στις σκληρές συνθήκες της μακραίωνης δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό. Θα έχει ακούσει επίσης ο κ. Φίλης για τον σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία, για να μη χαθεί η συνείδηση του Έθνους. Αυτό που υπερασπίστηκαν οι προπάτορές μας τότε μάς το άφησαν, ευχή και κατάρα, ως παρακαταθήκη, για να διαφυλάξουμε την Ελλάδα, την ψυχή του Έθνους, ώστε να μη χαθεί αυτή στα χέρια μας υπό συνθήκες ελευθερίας.
Τί έκανε ο κ. Φίλης, για να αποφύγει την κατάρα των προγόνων μας; Με τον «προοδευτισμό» του έβγαλε την Ελλάδα μαζί με τους άλλους «προοδευτικούς» συνοδοιπόρους του «στο σφυρί». Αρνήθηκε να υπερασπιστεί εκείνο που υπερασπίστηκε τότε και εξακολουθεί να υπερασπίζεται σήμερα η Εκκλησία, την οποία με περισσή αφροσύνη χαρακτηρίζει ως αναχρονιστική. Είναι δικαίωμά του να προσχωρήσει στις εθμνομηδενιστικές και αθεϊστικές αντιλήψεις, που «γκρεμίζουν» σήμερα την Ελλάδα, την οποία διατήρησαν αλώβητη με αίμα και με ψυχή οι προπάτορές μας. Είναι όμως χρέος του, που το επιβάλλει ο πολιτισμός μας, να σέβεται τους Ακρίτες του Έθνους (και ανάμεσα σε αυτούς την πάντα πρώτη και καλύτερη Εκκλησία), που υπερασπίζονται ακόμη τις επάλξεις, τις οποίες αρνήθηκε να υπερασπισθεί ο ίδιος. Δεν είναι έντιμο να «κόβεις» την «ουρά» σου, σαν την πονηρή αλεπού του γνωστού μύθου, και ύστερα να λοιδωρείς εκείνους που την καμαρώνουν φουντωτή! Και για να το πούμε και αλλιώς: «Προοδευτισμός» δεν είναι να παίρνεις την «μπουλντόζα» και να «γκρεμίζεις» την Ελλάδα, για την οποία θυσιάστηκαν εκείνοι που σου την κληροδότησαν. «Προδευτισμός» είναι να διατηρείς τις ρίζες σου και να τρέφεσαι από τους χυμούς τους με λογική προσαρμογή στις συνθήκες της εξελίξεως.
Και κάτι ακόμη; Η Εκκλησία είναι σταθερή διαχρονικά στις αρχές και στις αξίες που υπερασπίζεται, διότι ο Χριστός είναι αναλλοίωτος μέσα στην διαδρομή των αιώνων. Χθες, σήμερα και αύριο πάντοτε ο αυτός. Εκείνος που αλλάζει όψεις και προσαρμόζεται στο περιβάλλον σαν τους χαμαιλέοντες είναι ο κ. Φίλης. Η Εκκλησία με τις αρχές και τις αξίες της γαλούχησε σε όλες τις εποχές την κοινωνία και συνέβαλε, ώστε να μας δώσει ο κοινωνικός «κορμός» «βλαστούς» που τους καμαρώνουμε όλοι. Ποιούς γαλούχησε ο «προοδευτισμός» του κ. Φίλη και για ποιούς καμαρώνει σήμερα;
Η Εκκλησία υπερασπίσθηκε με συνέπεια στην διδασκαλία της όλους τους προαιώνιους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως είναι λ.χ. ο γάμος και η οικογένεια, ενώ ουδέποτε έπαψε να υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ζωή των κυοφοφρουμένων. Είναι όλα αυτά που τα πέταξε στον «βούρκο» των λυμάτων της η «κοινωνία των Σοδόμων», της οποίας ένθερμος υποστηρικτής είναι ο «προοδευτικός» κ. Φίλης. Δεν χρειάζεται ανάλωση φαιάς ουσίας, για να πείσεις τον κ. Φίλη και τους ομοϊδεάτες του ότι ο «βούρκος» δεν είναι ποτέ καταληκτικός σταθμός του προοδευτισμού, όπως δεν είναι ασφαλώς και η άβυσσος του μηδενισμού, στην οποία επέλξε να πορευθεί ο κ. Φίλης.
Εάν λοιπόν ύστερα από όλα αυτά πρέπει να αναζητήσουμε τον αναχρονισμό κάπου, δεν θα δυσκολευθούμε, νομίζω, να τον ταυτοποιήσουμε: Όχι ασφαλώς με την Εκκλησία, αλλά με τον κ. Φίλη! Αυτός είναι εκείνος, ο οποίος πίσω από τις παραπλανητικές «προοδευτικές» ταμπέλλες του κρύβει επιμελώς τον οπιοσθοδρομικό του χαρακτήρα, αφού και την Ελλάδα θέλει να την γυρίσει στα σκοτάδια της ιστορίας, αλλά και την κοινωνία στην καταραμένη εποχή των Σοδόμων.