Στην αρχή της πνευματικής ζωής, εδώ, λοιπόν, ένεκα της αρχής που βρίσκομαι, ομιλώ βιωματικά, η ευχή του Ιησού, το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», πρέπει να λέγεται εκφώνως, χαμηλόφωνα, αλλά εκφώνως. Πρέπει να το ακούς, να το ακουύ τα αυτιά σου, να το συνηθίζεις. Ούτε αργά, ούτε γρήγορα, να καταλαβαίνουμε τις λέξεις, μην τις «τρώμε».
Σιγά σιγά, όσο περνάει ο καιρός σε αυτή την κατάσταση, με τις υποδείξεις του Γέροντα πνευματικού, θα περάσουμε στο άλλο επίπεδο, ο Θεός να δώσει, που είναι η νοερά προσευχή, ενδομύχως, ως ενδιάθετος λόγος.
Αρχικά, όμως, αυτό που βιωματικά εγώ γνωρίζω, για τα άλλα δεν ξέρω, εκφώνως η ευχή, εκφώνως ώστε με τ᾿ όνομα του Χριστού μας να χριστοποιείται όλη η ύπαρξή μας, όλη η ψυχοσωματική μας οντότητα.