Εκκλησία και «σεξουαλικός προσανατολισμός»
Ο πολύς λόγος και τρόπος προώθησης αποδοχής του όποιου «σεξουαλικού προσανατολισμού», έγινε της μόδας και φαίνεται πως, ως τέτοια, κάποια στιγμή θα τη διαδεχθεί κάτι άλλο.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Σίγουρα ο φανατισμός δεν αναπτύσσει το διάλογο και ούτε η συζήτηση πάντα οδηγεί κάπου. Γιατί, για να διαλεχθείς με αυτόν που πρεσβεύει διαφορετικά από σένα, χρειάζεται να αφήσεις τις δικές σου αντιλήψεις και να μπεις στη θέση του, ώστε να καταλάβεις πώς σκέφτεται.
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είναι νέο. Από τότε που το Προπατορικό αμάρτημα δημιούργησε πρόβλημα στη φυσιολογική εικόνα του Θεού – όπως βγήκε ο άνθρωπος από τα «χέρια του Θεού» – αυτό εισήλθε στη φύση, στους ανθρώπους και στα ζώα. Με αυτή τη θεώρηση, διερωτάται κανείς τι «φυσιολογικό» έμεινε; Η δημιουργία επλάστηκε μεν «καλή λίαν», αλλά η πτώση διαστρέβλωσε, αμαύρωσε τα πάντα και τους πάντες με αποτέλεσμα όλα κι όλοι μας να είμαστε σε κάποιο βαθμό «αφύσικοι», υποταγμένοι στον «κοσμοκράτορα του σκότους».
Η παρουσία του Χριστού στον κόσμο μας και η ίδρυση της αγίας Του Εκκλησίας δεν στοχεύει στο να «ομαλοποιήσει» τη φύση μας με το να γίνει ο ομοφυλόφιλος ετερόφυλος, να σταματήσουν οι πόλεμοι, να μην υπάρχουν σεισμοί και καταποντισμοί, και ό,τι άλλο θεωρούμε ως φυσιολογικό. Η Βασιλεία Του διαφοροποιείται του κόσμου τούτου και αντιδιαστέλλεται ως μη προερχόμενη «εκ του κόσμου τούτου»(Ιω. 18,36). Η προσευχή των χριστιανών των πρώτων αιώνων «Ελθέτω χάρις και παρελθέτω ο κόσμος ούτος» (Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων), δείχνει το πνεύμα που ο Χριστός έφερε. Στόχος γίνεται η μεταμόρφωση του κόσμου εν Χριστώ και όχι απλά η καλυτέρευσή του, ώστε να γίνει «φυσιολογικός». Το φυσιολογικό, για την Εκκλησία, θα έρθει ολοκληρωτικά μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Υπάρχει, όμως, ως σημείο κι ως βεβαιότητα στους αγίους, οι οποίοι με την όλη βιοτή τους μας δείχνουν αμυδρά πώς θα είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος.
Με την πιο πάνω έννοια δεν έχει σημασία τι είναι, πώς γεννήθηκε, τι σεξουαλικό προσανατολισμό έχει και πώς αυτός διαμορφώθηκε από την προσωπική του ιστορία ή απ’ ό,τι άλλο μπορεί να φέρνει το D.N.A. τού καθενός, αλλά τι μπορεί να γίνει με τη χάρη του Θεού και τη δική του θέληση.
Είναι αναγκαίο, ακόμα, να κατανοήσουμε το διαχωρισμό που παρατηρείται στο Ευαγγέλιο και στους αγίους Πατέρες μεταξύ πορνείας και έρωτα, όπως αρσενοκοιτίας και ομοφυλοφιλίας. Η αμαρτία, για την οποία μίλησαν και απέτρεψαν το λαό, βρίσκεται στη χρησιμοποίηση του ανθρώπου ως αντικειμένου είτε να γίνεται ο ίδιος είτε να κάνει τον άλλο.
Λέχθηκε ότι «η Εκκλησία δεν έλαβε θέση για την ομοφυλοφιλία». Ίσως και γι’ αυτό λέγονται διάφορα από διάφορους. Όμως, είναι μια σοφή στάση. Γιατί ακόμα και η επιστήμη δεν γνωρίζει ξεκάθαρα τους λόγους προέλευσής της. Η Εκκλησία αναδεικνύει το πρόσωπο και όχι τη μάζα. Το κάθε πρόσωπο έχει την ιδιαιτερότητά του, την ιστορία του, όπως και τη δική του πορεία.
Η Εκκλησία αγκαλιάζει τον κάθε άνθρωπο, όλο τον άνθρωπο, δείχνοντάς του με αγάπη και ελευθερία, καθώς ο Χριστός, την ομορφιά της νέας ζωής, της ζωής Του.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
