Με αφορμή την συζήτηση του μεταναστευτικού στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης συζητήθηκε, μεταξύ άλλων θεμάτων, και το μεταναστευτικό πρόβλημα. Και τούτο, διότι την τελευταία περίοδο ακούγονται εντονότερα από κάθε άλλη φορά οι φωνές εκείνων, οι οποίοι αποδίδουν τεράστιες ευθύνες στην Ευρώπη για τα τραγικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στην Μεσόγειο σαν το ναυάγιο της Πύλου. Τα περιστατικά αυτά, όπως είναι γνωστό, έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων – και σε ορισμένες περίπτώσεις εκατοντάδων – ανθρώπων. Είναι, δυστυχώς, η στιγμή, κατά την οποία η μοναδικότητα του ανθρώπου ως Εικόνας του Θεού παραχωρεί την θέση της στην στατιστική. Ακόμη και στον θάνατο, το κατ’ εξοχήν ατομικό γεγονός του καθενός, χάνεται το προσωποποιημένο στοιχείο της ταυτότητας του άλλου και γίνεται μέρος κάποιων αριθμών. Στους μαζικούς θανάτους δεν ρωτάμε ποιοί, αλλά πόσοι χάθηκαν. Ο έσχατος ευτελισμός της αξίας του ανθρώπου! Ας έλθουμε όμως στο προκείμενο: Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χειρίζεται σωστά το μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι προφανές. Για εκείνους τουλάχιστον που διατηρούν μια στοιχειώδη επαφή με τα γεγονότα της επικαιρότητας. Οι αστοχίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο συγκεκριμένο ζήτημα έχουν κατ’ επανάληψη επισημανθεί από πολλούς – μεταξύ άλλων και από τον γράφοντα. Συνδέονται δε με μια από τις πολλές πτυχές του συνθέτου προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, η οποία δεν έχει βέβαια σχέση με την αδιαπραγμάτευτη πολιτική των κλειστών συνόρων, την οποία ακολουθεί, ορθώς κατά την άποψή μου, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό, όταν ομιλούμε για ευθύνη της Ευρώπης στο μεταναστευτικό πρόβλημα, πρέπει να διευκρινίσουμε, τί ακριβώς εννοούμε και σε τί συνίσταται η ευθύνη που καταλογίζουμε στην Ευρώπη στο ζήτημα αυτό. Διότι συνιστά μεγάλη αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πεισθεί κάποτε από την κριτική που τής ασκείται και θα ανοιξει επί τέλους κάποια στιγμή τα σύνορά της, για να εισέρχονται ελεύθερα στις χώρες αυτής οι Μουσουλμάνοι, ως επί το πλείστον, λαθρομετανάστες. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ! Και όσοι το πιστεύουν, ματαιοπονούν προσπαθώντας να κάνουν πράξη εκείνο που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ανέφικτο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αυτή την στιγμή στους κόλπους της εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια (170.000.000) Μουσουλμάνους, που εισήλθαν στις διάφορες χώρες της ως λαθρομετανάστες, ρίζωσαν σε αυτές και στην συνέχεια απέκτησαν την υπηκοότητα των αντιστοίχων χωρών μαζί με τα συναφή πολιτικά δικαιώματα που αυτή τούς προσδίδει. Άνοιγμα των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους λαθρομετανάστες θα είχε τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα με εκείνα που επέφερε στην Ουκρανία πριν από λίγο καιρό, η πτώση του φράγματος του Δνείπερου ποταμού κοντά στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Όπως είδαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τεράστιες εκτάσεις της Βόρειο-Ανατολικής Ουκρανίας μετεβλήθησαν σε μία απέραντη λίμνη με ανυπολόγιστες ζημιές για την εθνική οικονομία της Ουκρανίας. Το φαινόμενο αυτό, στην μεταφορική του ασφαλώς σημασία, ουδεμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν διατεθειμένη να το βιώσει γκρεμίζοντας τα φράγματα που συγκρατούν τους τεράστιους όγκους των λαθρομεταναστών.
Αν λοιπόν έχει έτσι το πράγμα, τότε σε τί συνίσταται η ευθύνη που αποδίδουν πολλοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με το μεταναστευτικό πρόβλημα; Φάνηκε αυτό καθαρά από τις συζητήσεις της Συνόδου στο ζήτημα αυτό. Οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, που δέχονται αποκλειστικά τις πιέσεις του όγκου των δια θαλάσσης μεταναστευτικών ροών, ζήτησαν τρία πράγματα: Ήτοι. Πρώτον. Την κατάργηση των Συμφωνιών του Δουβλίνου, που αντιμετωπίζουν τις χώρες αυτές ως «χωματερές» της Ευρώπης, αφού επιβάλλουν την επιστροφή στις χώρες πρώτης εισόδου των λαθρομεταναστών που συλλαμβάνονται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεύτερον. Την κατανομή ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε χώρας-μέλους των λαθρομεταναστών, που παρά τα μέτρα φύλαξης των συνόρων καταφέρνουν να τα παραβιάσουν και να βρεθούν εντός των «τειχών». Και τρίτον. Την αναθεώρηση της πολιτικής ανάσχεσης των μεταναστευτικών κυμάτων, η οποία με περισσή αφέλεια έχει ανατεθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί γενναίας χρηματοδότησης, στην Τουρκία του Ερντογάν, η οποία και στο ζήτημα αυτό «πατάει», ως συνήθως, σε δύο «βάρκες»: Από την μια μεριά δέχεται χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να αποτρέψει τους οικονομικούς μετανάστες που βρίσκονται στην χώρα της να περάσουν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου. Και από την άλλη εισπράττει τα δισεκατομμύρια του Τζωρτζ Σόρος, για να γεμίσει την Ευρώπη με Μουσουλμάνους λαθρομετανάστες! Με ποιά «βάρκα» από τις δύο δουλεύει περισσότερο η Τουρκία, φαίνεται στην πράξη από τα αποτελέσματα, που αναδεικνύουν τον Ερντογάν ως τον υπ’ αριθμόν ένα διακινητή λαθρομεταναστών προς την Ευρώπη. Το είδαμε τις προάλλες στον Έβρο. Και το βλέπουμε καθημερινά στο Αιγαίο με τις ακατάπαυστες αφίξεις λαθρομεταναστών, υπό την συνοδεία πολλές φορές τουρκικών λιμενικών σκαφών! Αυτά για να μη τρέφουν αυταπάτες η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής
Από τους προαναφερθέντας τρεις «πυλώνες» της σχετικής προβληματικής «βραχυκυκλώθηκε» εντελώς ο δεύτερος, επειδή αντέδρασαν σθεναρά σε οποιαδήποτε συζήτηση αναλογικής κατανομής των λαθρομεταναστών η Πολωνία και η Ουγγαρία, συνηγορούσης στο ζήτημα αυτό της Ιταλίας της Τζώρτζια Μελόνι, η οποία με τις παραδοσιακές θέσεις της έχει καταφέρει να αλλάξει την ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πολλά θέματα. Πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση εδώ ότι η Πολωνία και η Ουγγαρία επικαλούμενες την χριστιανική τους ταυτότητα, την οποία, δυστυχώς, πρόδωσαν οι άλλες χώρες της Ευρώπης, έχουν μηδενικά ποσοστά λαθρομετανάστευσης! Η Πολωνία μάλιστα καυχάται για την σχετική ταυτότητά της στέλνοντας σε όλους το μήνυμα ότι η χώρα έχει ως Πρόεδρο του Πολιτεύματός της τον Ιησού Χριστό. Επομένως όσοι δεν Τον πιστεύουν, ασκούν ασφαλώς ένα απολύτως σεβαστό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμά τους να λατρεύουν όποιον θεό θέλουν, δεν γίνονται όμως δεκτοί στην Πολωνία. Απλά και ξεξάθαρα πράγματα από χώρες που δεν διαπραγματεύονται με τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης την εθνική τους επιβίωση. Και τίθεται τώρα εδώ το ερώτημα: Γιατί δεν συμμάχησε στο ζήτημα αυτό η Ορθόδοξη Ελλάδα με την Πολωνία και την Ουγγαρία, αλλά συντάχθηκε με τους εξωμότες του Χριστιανισμού Ευρωπαίους; Δεν βλέπουμε, πώς όλοι αυτοί οι εξωμότες εισπράττουν σήμερα όψιμα το «τίμημα» της αποστασίας τους από τον Χριστό, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται αυτό στο παράδειγμα της Γαλλίας, που άγεται και φέρεται από το μουσουλμανικό στοιχείο που την καταδυναστεύει κάθε τόσο. Θέλουμε να γίνουμε και εμείς Γαλλία; Αν και δεν απέχουμε χρονικά πολύ από την διολίσθησή μας στο γαλλικό status, αν ληφθεί υπ’ όψη ότι το 30% περίπου του σημερινού πληθυσμού της χώρας μας, όπως έχω γράψει και με άλλη ευκαιρία, ανήκει στους Μουσουλμάνους λαθρομετανάστες. Τί λόγο έχουμε να μπούμε στην λογική του αναλογικού καταμερισμού των εισερχομένων στην Ευρώπη λαθρομεταναστών; Δεν μας φτάνουν αυτοί που έχουν ήδη ριζώσει εδώ; Πρέπει να δεχθούμε και άλλους μέχρι να «ξεχειλίσουν» ή να «σπάσουν» τα φράγματα, που θα μας πνίξουν όλους; Φαίνεται ότι λησμονούμε, τί ήταν εκείνο που μας διατήρησε ζωντανούς ως Έθνος μέσα στις ανελέητες συνθήκες της μακραίωνης δουλείας μας υπό τον οθωμανικό-μουσουλμανικό ζυγό. Και θέλουμε τώρα εκείνο που μας χάρισε η Ορθοδοξία υπό συνθήκες ανελευθερίας να το απαλλοτριώσουμε σήμερα υπό καθεστώς ελευθερίας. Είναι τραγικό μόνο που το σκέφτεται κάποιος αυτό! Κατά μείζονα λόγο, όταν το βλέπει σε «τροχιά» υλοποίησής του σε πράξη.
Αναλογιζόμενοι λοιπόν την ανάγκη της εθνικής μας επιβίωσης, μια ανάγκη που η ικανοποίησή της γίνεται επιτακτικότερη, αν προσβλέψουμε στην εποχή που δεν θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να συνταχθούμε σε όλα τα ζητήματα του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης με την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Ιταλία εγκαταλείποντας στο σημείο αυτό την συμπόρευσή μας με τους εξωμότες του Χριστιανισμού Ευρωπαίους εταίρους μας. Οι «αλεπούδες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις κομμένες «ουρές» τους δεν μπορούν να μάς δίνουν οδηγίες, τί να την κάνουμε την δική μας «ουρά», που αποτελεί την δόξα και το καμάρι μας.