Ελεημοσύνη στους άλλους και στον εαυτό μου
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι ένα σύγχρονο ίδρυμα πιετισμού και αμείωτης κοινωνικής προσφοράς! Είναι και προσφορά, αναμφισβήτητα, πρωτίστως, όμως, και κυριότατα, είναι εργαστήρι αγιότητας, φωτισμού και οικείωσης της θείας εμπειρίας. Η συνεχής προσφορά προς τους άλλους, όταν αυτή μας απομακρύνει από τις πνευματικές ενασχολήσεις μας και, κυρίως, όταν μάς στερεί τα προσευχητικά μας αγωνίσματα, δεν είναι ευάρεστη στον Ουρανό!
Σχετικά με την ακηδία (ρ. κήδομαι = φροντίζω), τη βαριεστημένη, δηλαδή, διάθεση του πιστού ν᾿ ασχοληθεί με τα πνευματικά, ενώ είναι πολύ ενεργός σε οτιδήποτε άλλο, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας υποστηρίζουν πως πρόκειται για το χειρότερο δαιμόνιο, που έχει ν᾿ αντιμετωπίσει ο πιστός. Για παράδειγμα, κάθε πάθος, τρόπον τινά, καταλαμβάνει το 25% της ψυχής του ανθρώπου. Το δαιμόνιο της πορνείας καταλαμβάνει το 50%, καθώς κυριαρχεί στον μισό άνθρωπο, δηλαδή, σε όλο το σώμα του. Στην περίπτωση, όμως, της ακηδίας, το δαιμόνιο καταλαμβάνει σώμα και ψυχή, σχεδόν το 100% του όλου ανθρώπου.
Επομένως, κάθε φίλεργη και φιλάνθρωπη δραστηριότητα, για να είναι φιλάρετη και φιλόθεη, δηλαδή να έχει χάρη Παναγίου Πνεύματος και να αγιάζει, πρέπει, πρωτίστως, να άρχεται απο ανθρώπους που δεν αμελούν τον προσωπικό τους αγώνα ένεκα της λοιπής φιλανθρωπίας και ποιμαντικής δραστηριότητας. Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, η μεγαλύτερη ελεημοσύνη στρέφεται προς τον «έσω άνθρωπο», προς την ακόρεστη και διψασμένη ψυχή μας. Ας ξεδιψάσει, λοιπόν, η ψυχή μας, ας φωτιστεί ο νους μας και έπειτα ας καλλιεργήσουμε κάθε φιλάνθρωπη και αξιόλογη δραστηριότητα προς κάθε αδελφό μας, απανταχού.
