Μέσα στην επιστολή του ο Άγιος Παύλος φροντίζει να υπογραμμίσει στον μαθητή του Τιμόθεο ότι η νεότητά του δεν μπορεί να είναι το εμπόδιο στο να υπάρχει ως υπόδειγμα ποιμένα καλού, δημιουργικού και λογικού. Στην θέση αυτού δεν είναι μόνο οι της Εκκλησίας ταγοί, αλλά και ο καθένας που καλείται να διοικήσει άλλους, λίγους ή πολλούς. Ο πολιτικός στο κράτος, ο εκπαιδευτικός στο σχολείο, ο γονιός στην οικογένεια. Μικρά ή μεγάλα ανθρώπινα σύνολα θέλουν τους προϊσταμένους τους, οι οποίοι πρέπει να κάνουν τα πάντα ώστε να φανούν χρήσιμα και όχι μόνο ευχάριστα.
Έχουν περάσει οι καιροί που οι κάθε λογής αρχηγοί απαιτούσαν τιμή και τάξη με πρόσχημα την υπακοή. Τώρα προέχει το παράδειγμα που θα δώσουν οι ποιμένες για να προκαλέσουν τον σεβασμό και να το αξιοποιήσουν οι υπόλοιποι. Αυτό προτρέπει ο Απ. Παύλος στο Τιμόθεο∙ του δείχνει μάλιστα και την μέθοδο.
Συγκεκριμένα, του λέει ότι θα προβληθεί -και δεν θα περιμένει να επιβληθεί- με τον λόγο του, την συμπεριφορά του, την αγάπη του, την κατά Χριστό ζωή. Με αγνότητα ψυχής θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των άλλων. Είναι οι παράμετροι αυτές που παρουσιάζουν ένα συγκροτημένο άτομο, με ικανότητες και χαρίσματα προς μίμηση. Δείχνουν δρόμο για σωστή πορεία και τρόπο για καλή συμπεριφορά. Η ηλικία του σίγουρα δεν ήταν αρνητικός παράγοντας, είχε ωριμάσει πνευματικά. Η αγιογραφική περικοπή του υποδεικνύει οδό έμπνευσης και όχι απαίτησης.
Τα νιάτα πρέπει να τα υπολογίζουμε και όχι να τα απογοητεύουμε. Μη ξεχνάμε ότι εθνικοί, κοινωνικοί και εκκλησιαστικοί αγώνες αυτά έχουν ως πρωτεργάτες. Όλοι είχαν τους Τιμόθεους τους. Οφείλουν οι μεγαλύτεροι να αναγνωρίσουν, επευφημήσουν, αξιοποιήσουν κάθε νέο που αγωνίζεται για την μόρφωσή του, την εργασία του, την ζωή του. Κάθε εποχή έχει τους επαναστάτες, αυτούς που στα μάτια των γηραιότερων θα φαίνονται ως εξτρεμιστές.
Η νεολαία του σήμερα δεν μπορεί να δέχεται τ’ απωθημένα των άλλων, ούτε και να γίνεται το συμπλήρωμά τους. Αντίθετα θα είναι η συνέχειά τους, αλλά και η εξέλιξή τους. Πρέπει να την τροφοδοτούμε με αγάπη για το αύριο και την ζωή, να προσφέρουμε λόγο δημιουργικό όχι απογοήτευση, ζωντανό όχι μάταιο, οικοδομής όχι παραίτησης. Να μην έχουμε τους νεολαίους ως παθητικούς δέκτες των απόνερων του αμαρτωλού παρελθόντος, αλλά ενεργητικούς ενώπιον ενός ευοίωνου μέλλοντος που είναι σίγουρα δικό τους.
Για να είναι πειστική, αποτελεσματική και δημιουργική ή διοίκηση και η διαχείριση κάθε ανθρώπινου συνόλου, πρέπει οι υπεύθυνοι να φεύγουν από την αντιδικία και να πηγαίνουν στην άμιλλα, να προτιμούν την πράξη από την θεωρία, να καλλιεργούν τον αγώνα από την μιζέρια, να προσπερνούν την συμβουλή και να πηγαίνουν στο παράδειγμα, να διδάσκουν την προσευχή από την μοιρολατρία. Είναι οδός συντομότερη, καλύτερη και αποδοτικότερη προκειμένου να προοδεύσουμε σαν άτομα και σαν σύνολα, σαν χριστιανοί και πολίτες, σαν ποιμένες και ποιμενόμενοι.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου