Οι πιστοί ενορίτες του αρχικά, πλήθος κόσμου αργότερα, ήξεραν ότι οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, κατά τη διάρκεια της νύχτας, επιθυμούσαν να συναντήσουν τον πτωχό δεσπότη τους, θα πήγαιναν στον ενοριακό ναό, που τις καθημερινές λειτουργούσε.
Εκεί ήταν κάθε βράδυ και διανυκτέρευε προσευχόμενος. Μόνος μέσα στο σκοτάδι, πεσμένος τελωνικώς έμπροσθεν της εικόνος του Χριστού του τέμπλου, δακρύβρεχτος να προσεύχεται!
Δεν του μιλούσε κανείς την ώρα εκείνη. Απλά, πήγαιναν αθόρυβα δίπλα του και άφηναν μικρά σημειώματα προσευχής!
Κάθε σημείωμα και όνομα, κάθε χαρτάκι και «ζήτημα» προσευχής, μια ακόμη αφορμή για νέο ξενύχτι, για τον ταπεινό, παραγκωνισμένο και ρακένδυτο δεσπότη…!