Πήγε κάποτε στον Αββά Φήλικα ένας αδελφός, έχοντας μαζί του καί μερικούς κοσμικούς. Παρακάλεσε λοιπόν τον Αββά να τούς πεί ωφέλιμο λόγο. Ο γέροντας όμως σώπαινε. Ο αδελφός συνέχισε να τον παρακαλεί ώρα πολλή, οπότε εκείνος τούς είπε:
– Θέλετε ν’ ακούσετε ψυχωφελή λόγο;
– Ναί, Αββά, αποκρίθηκαν.
– Δεν υπάρχει πιά λόγος, είπε ο γέροντας. Γιατί όταν οι αδελφοί ρωτούσαν τούς γέροντες καί έκαναν όσα εκείνοι τούς συμβούλευαν, ο Θεός έδινε λόγο, γιά να ωφεληθούν εκείνοι πού ρωτούσαν. Τώρα όμως, επειδή ρωτάνε αλλά δεν εφαρμόζουν όσα ακούνε, πήρε ο Θεός τη χάρη τού λόγου από τούς γέροντες. Δεν βρίσκουν πιά τι να πούν, γιατί δεν υπάρχει εργάτης της αρετής.
Όταν τον άκουσαν οι επισκέπτες, αναστέναξαν καί είπαν:
– Προσευχήσου γιά μας, Αββά.
Εκ του Γεροντικού