«Ενθρονισμένος για πάντα στο θρόνο της αγιότητος ο Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης»
Ενθρονισμένος για πάντα στο θρόνο της αγιότητος ο Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολαόυ.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης υπήρξε σπάνιος άνθρωπος και μεγάλης αξίας Ιεράρχης, ο οποίος παρ’ ότι εποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος μόλις 6 χρόνια, εν τούτοις εσφράγισε με την ακτινοβολούσα προσωπικότητά του την ιστορία της περιοχής και το όνομά του έμεινε γραμμένο στις ψυχές του ποιμνίου του με ανεξίτηλα χρώματα παρ΄ ότι από την κοίμησή του έχουν περάσει 43 χρόνια.
Μετά την άδικη εκθρόνισή του τον Ιούλιο του 1974 από το καθεστώς της δευτέρας φάσεως της δικτατορίας, για να μη δημιουργεί προβλήματα στο νέο Μητροπολίτη Χρυσόστομο Βέργη αποσύρθηκε στην γενέτειρά του Ιερά Νήσο Τήνο αναζητώντας γαλήνη στη σκιά της Μεγαλόχαρης Παναγίας και στην αγάπη των κατά σάρκα συγγενών του. Εκεί τον επισκέφθηκε η δεύτερη δοκιμασία, η οποία εμφάνισε τα συμπτώματά της και η οποία τελικά τον οδήγησε στη μόνιμη πατρίδα.
Ο θείος του, ιατρός της Τήνου και Δήμαρχος Κωνσταντίνος Καρδαμίτσης τον συμβούλευσε να μεταβεί στην Αθήνα για ιατρικές εξετάσεις, διότι τα συμπτώματα ήταν ανησυχητικά. Πριν αναχωρήσει θέλησε να πάρει την ευχή του πρώην Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου και για τον σκοπό αυτό τον επισκέφθηκε ημέρα Κυριακή στο χωριό «Καρδιανή», όπου ο Γέροντας Αρχιεπίσκοπος εκτελούσε χρέη εφημερίου και λειτουργούσε ως παπάς. Μετά την θεία Λειτουργία στο Πρεσβυτέριο του Ναού μίλησαν ιδιαιτέρως και ο Νικόλαος του απεκάλυψε το πρόβλημα. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ενισχύοντάς τον κατέληξε προφητικά με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. (Ρωμ. 8,18).
Στο Νοσοκομείο των Κληρικών έγιναν όλες οι εξετάσεις. Οι ιατροί του Νοσοκομείου εισηγήθηκαν να χειρουργηθεί για να αφαιρεθεί ο όγκος από το συκώτι. Δυστυχώς μετά την επέμβαση χωρίς αποτέλεσμα, προσεβλήθη από πνευμονία, η οποία τον εβασάνισε πολύ. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1974 είχε αναλάβει δυνάμεις. Μάλιστα τα Χριστούγεννα ετέλεσε και την τελευταία του θεία Λειτουργία στην Αθήνα.
Έπρεπε όμως να μεταβεί σε Νοσοκομείο του Λονδίνου όπου θα γινόταν με επιτυχία όπως τον διαβεβαίωναν η αφαίρεση του όγκου. Επί μία εβδομάδα μετά την επέμβαση έμεινε στην εντατική μέσα από την οποία όποιον έβλεπε επισκέπτη από το τζάμι, σήκωνε το χέρι του και τον αποχαιρετούσε.
Έτσι στις 19 Ιανουαρίου του 1975 παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο. Ήταν Κυριακή πρωί. Μόλις είχαν σημάνει οι καμπάνες των ενοριών της Χαλκίδος. Πριν μεταβώ στον Ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου ήμουν Διάκονος, άκουσα δυνατούς κτύπους στην πόρτα του δωματίου, όπου διέμενα με τους γονείς μου. Ήταν η δασκάλα γειτόνισσά μας Βασιλική Σελεμέτα. Εναγωνίως με ερώτησε για την πορεία της ασθενείας του Δεσπότη και της είπα ό, τι εγνώριζα. Με δάκρυα στα μάτια εκείνη μας διηγήθηκε το όνειρο που είδε τα ξημερώματα: «Στη γέφυρα του Ευρίπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Σε λίγο φάνηκε μια πομπή νεκρική. Ρωτούσα τους ανθρώπους που ήταν συγκεντρωμένοι: Τι συμβαίνει; Και μου αποκρίθηκαν: Είναι «η τελετή του αγίου Νικολάου». Όπως τα είδε έτσι και έγιναν μετά λίγες ημέρες, όταν σύσσωμη η πόλις της Χαλκίδος υποδέχθηκε τον αγαπημένο της Ποιμενάρχη.
Μετά την θεία Λειτουργία σήμαναν πένθιμα οι καμπάνες και μια θλίψη απλώθηκε στο λαό, ο οποίος θρηνούσε τα νειάτα του Δεσπότη και την άξια Αρχιερωσύνη του.
Στις 23 Ιανουαρίου, ημέρα Πέμπτη το μεσημέρι έφθασε η σορός του μακαριστού Νικολάου στη Χαλκίδα. Από τη γέφυρα μέχρι τον Ναό του Αγίου Νικολάου είχε συγκεντρωθεί ολόκληρη η πόλη και πολλοί άλλοι από διάφορα διαμερίσματα της Εύβοιας. Κανένας δεν ημπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Εναποτέθηκε το ιερό λείψανο στον Ναό του Αγίου Νικολάου και άρχισαν κατά σειράν οι ιερείς να διαβάζουν τα καθιερωμένα αναγνώσματα από τα Ιερά Ευαγγέλια. Εντύπωση προκάλεσε η αυθόρμητη προσφώνηση του συνταξιούχου Ιεροκήρυκος Αρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα, ο οποίος με πνεύμα συντετριμμένο για την επικριτική στάση του όλα σχεδόν τα χρόνια της Αρχιερατείας του Νικολάου, εζήτησε δημοσίως συγγνώμη και έπλεξε το εγκώμιο του ιερού νεκρού.
Επακολούθησε μεγάλη ταραχή στην πόλη όταν η Ιερά Μητρόπολις καθηκόντως ετοιχοκόλλησε στους Ιερούς Ναούς και σε κεντρικά σημεία της πόλεως το αγγελτήριο της κηδείας, στο οποίο όμως αποκαλούσε τον Μητροπολίτη Νικόλαο «Επίσκοπο Βεσαίνης», τίτλος τον οποίο έδωσε η Σύνοδος μετά την εκθρόνισή του. Λίγες όμως ώρες μετά την τοιχοκόλλησή τους είχαν εξαφανισθεί και στη θέση τους αναρτήθηκε άλλο αγγελτήριο με τον τίτλο: «Κηδεία του Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη».
Μάλιστα για την ιστορία αναφέρω, ότι δύο νεαροί τότε Διάκονοι εξήλωσαν από τον Νάρθηκα του Αγίου Νικολάου το υβριστικό αγγελτήριο και ανήρτησαν το κανονικό.
Η προσέλευση του λαού στον Ιερό Ναό του αγίου Νικολάου ήταν συνεχής όλο το βράδυ μέχρι την ώρα της κηδείας, το μεσημέρι της Παρασκευής. Αυτό που έζησε η πόλη της Χαλκίδος δεν το έζησε ποτέ, ούτε κατά το παρελθόν, ούτε πρόκειται να ζήσει εις το μέλλον.
Ήταν μια αναζωπύρωση της πίστεως προς τους αξίους του σεβασμού και της τιμής ηγέτες. Ήταν η ειλικρινής κατάθεση ψυχής του λαού προς τον γνήσιο ποιμένα. «Την καλήν μαρτυρίαν έχειν από των έξωθεν» ( Α΄ Τιμοθ. 3, 7), τον «κοπιάσαντα εν λόγω και διδασκαλία» (Α΄ Τιμοθ. 5, 17) τον ζήσαντα «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς» (Τιτ. 2, 12).
Εις το τέλος της Ακολουθίας εξεφώνησε πύρινο επικήδειο λόγο ο Ιεροκήρυκας Αρχιμ. Ευσέβιος Κόκκορης, ο οποίος μετά την περιγραφήν της ζωής και δράσεως του Νικολάου, επικέντρωσε τον λόγο του στην αδικία της εκπτώσεώς του. Μόλις δε ετελείωσε, ως επιβράβευση ακούσθηκε από τον χώρο των Αρχιερέων μια βροντώδης φωνή: «Εύγε σου Αρχιμανδρίτα». Ήταν η φωνή του Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κωνσταντίνου, η οποία ξεσήκωσε το πλήθος, που με μια φωνή αλαλάζοντας εφώναξε: «Άγιος, Άγιος, είναι Άγιος».
Η Παρασκευή της 24ης Ιανουαρίου του 1975 ήταν σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Τα καταστήματα έμειναν κλειστά. Ο λαός είχε συγκεντρωθεί στον άγιο Νικόλαο για να αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό στον λατρευτό του Ποιμενάρχη. Οι φωτογράφοι εκείνη την ημέρα κυριολεκτικά επλούτισαν. Επώλησαν χιλιάδες φωτογραφίες του Νικολάου, που μέχρι σήμερα υπάρχουν στα εικονοστάσια πολλών σπιτιών.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των τοπικών εφημερίδων το συγκεντρωμένο πλήθος ξεπερνούσε τις 50.000. Κατά την εξόδιο ακολουθία μαζί με τους χορούς των ιεροψαλτών, που απέδιδαν τους νεκρώσιμους ύμνους ακουγόταν ένας βουβός θρήνος, που άλλοτε εκάλυπτε τις ψαλμωδίες και άλλοτε απλωνόνταν υπόκωφα εντός και εκτός του Ναού. Η γερόντισσα Μητέρα του Νικολάου συνέψαλε τα νεκρώσιμα με τους ιεροψάλτες και όλοι την έβλεπαν και «εξεπλήττοντο».
Αυτή η κηδεία είχε το στοιχείο της τιμής προς τον Επίσκοπο και της ενότητος περί αυτόν του ευσεβούς ποιμνίου.
Στην κηδεία παρευρέθησαν όλοι οι έκπτωτοι Μητροπολίτες και ακόμη 20 με επί κεφαλής τον Ευβοέα Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Κατ’ επιθυμία των συγγενών του προεξήρχε της Ακολουθίας ο Αρχιμ. Χριστοφόρος Καλύβας και όχι Μητροπολίτης. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κατά την ημέρα της κηδείας του Νικολάου «εσείσθη πάσα η πόλις» (Ματ. 21, 10).
Η ταφή έγινε στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας, όπου ο Νικόλαος είχε μεταφέρει τους τάφους των προκατόχων του Αρχιερέων.
Την Παρασκευή 5 Ιουλίου του 2002, μετά 27 χρόνια επί του σημερινού Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου του Β΄, πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή, κατά την οποία και προ αυτής απεκαλύφθησαν σημεία θαυμαστά συνεργούντα εις την συνείδηση της Εκκλησίας, ότι ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος υπήρξε μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή, η οποία περικοσμεί την Εκκλησία.
Από την κοίμηση του αειμνήστου Μητροπολίτου Νικολάου έχουν περάσει 43 χρόνια. Η κακία εξατμίσθηκε. Ο φθόνος εκτονώθηκε. Οι νομοκανονικές σοφιστείες ξεχάστηκαν. Τα πρόσωπα παρήλθαν. Τι απέμεινε; Μόνο η αγιότητα των προσώπων.
Ο Νικόλαος έχασε τον θρόνο του, αλλά εκέρδισε με την υπομονή και υπακοή του στην Εκκλησία τον ουράνιο θρόνο. Η περίπτωση της δοκιμασίας και περιπέτειάς του μας διδάσκει πολλά. Κυρίως δε να βλέπουμε τα παρόντα με το πρίσμα της αιωνιότητος και να μη συμπνιγώμεθα μέσα στα αγκάθια της αμαρτίας και μέσα στα λασπώδη νερά της εγωκεντρικότητος, του φανατισμού και του ιδίου συμφέροντος.
Ο μακαριστός Νικόλαος έδειχνε, ότι ήταν για άλλους κόσμους. Αγαπήθηκε από τον Θεό και μετατέθηκε ενωρίς στη Βασιλεία Του.
Ας εύχεται εκτενώς υπέρ πάντων ημών.
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος
