Είναι η περίοδος του θέρους και οι μαθητές, μετά την παρέλευση μιας άκρως, ομολογουμένως, κουραστικής και κοπιαστικής σχολικής χρονιάς, ετοιμάζονται να «πάρουν ανάσα», να συναντήσουν τους φίλους τους από μια άλλη σκοπιά, από αυτήν της Κατασκήνωσης.
Όσοι περάσαμε από τους χώρους αυτούς, είτε ως Κατασκηνωτές είτε ως Ομαδάρχες είτε ως υπαρχηγοι και αρχηγοί της Κατασκήνωσης, σχεδόν άπαντες, αναπολούμε αυτές τις ημέρες.
Νέες φιλίες, καινούργιες εμπειρίες, πολλές αναμνήσεις, ανεξίτηλες θύμησες. Και, πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό, διότι σήμερα, δύσκολα αναγνωρίζουμε κάτι θετικό γύρω μας, πολλές μητροπόλεις της Ελλαδικής Εκκλησίας κάνουν απίθανη «δουλειά» στον τομέα αυτό.
Χριστός και Ελλάδα, αγιαστική ζωή και ευσέβεια, ορθόδοξη κατήχηση και συμμετοχή στη λειτουργική ζωή. Αυτα, κυρίως, μάθαμε και μαθαίνουμε ακόμη και σήμερα στις εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις και, αυτά, νομίζω, είναι αρκετά!
Και, από προωπικές εμπειρίες μου, αλλά και εξ όσων μαθαίνω και ακούω από άλλους συναδέλφους, ότε περάσαμε και εμείς από τους κατασκηνωτικούς, πάλαι ποτέ, οικισμούς, όσα διδαχθήκαμε μικροί στους χώρους αυτούς, με περισσή αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον, δύσκολα τα ξεχνάμε αργότερα.
Μπράβο, λοιπόν, στην Εκκλησία για αυτή την πρωτοβουλία που, είχε παρελθόν, συνεχίζεται και, ο Θεός να δώσει, να έχει και μέλλον.
Διαβάστε επίσης: