Επιείκεια
Βρισκόμαστε στο οροθέσιο μεταξύ Μεγάλης Τεσσαρακοστής και Μεγάλης Εβδομάδας. Ο Κύριος ετοιμάζεται, έως και βιάζεται, για να ανέβει τον Γολγοθά. Αύριο θα Τον δούμε να εισέρχεται στην Αγία Πόλη ως ένδοξος θριαμβευτής και κοσμικός ελευθερωτής. Όλα στη σκέψη των κάθε ηλικίας ισραηλιτών. Λίγες ημέρες ύστερα και το σκηνικό θα αλλάξει. Ο έπαινος θα γίνει απαίτηση, η χαρά θα μεταβληθεί σε ψευδομαρτυρία, οι φοίνικες θα μεταποιηθούν σε Σταυρούς. Τα πάντα για το ίδιο πρόσωπο, από τους αυτούς ανθρώπους.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Ο Απόστολος Παύλος στο απόσπασμα επιστολής του προς στους Φιλιππησίους που θα ακούσουμε αύριο στη Θεία Λειτουργία, δίνει πολλές συμβουλές. Είναι χρήσιμες για την ζωή των χριστιανών. Επειδή ετοιμαζόμαστε για την ιερότερη εβδομάδα της χρονιάς, οι παραινέσεις είναι χρήσιμες. Αν τις δεχθούμε και τις εφαρμόσουμε, θα έχουμε καλύτερες σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Η συμπεριφορά μας σε όλους αδιακρίτως, ακόμα και των απίστων, μπορεί να γίνει αφορμή για αλλαγή και δική τους, να επιστρέψουν και πιστέψουν δηλαδή.
Ας σταθούμε για λίγο σε μια από τις αποστολικές προτροπές. Σε αυτή περί επιείκειας. Να την γνωρίσουμε, να την παράσχουμε, να την αναζητήσουμε. Στον επιεική άνθρωπο λείπει η αυστηρότητα έναντι των σφαλμάτων του άλλου, δίνει μάλιστα την συγνώμη του όταν του ζητηθεί. Προϋποθέτει την κατανόηση ότι είμαστε άνθρωποι με σάρκα, με αμαρτήματα και προβλήματα, φανερώνει δε και την εγκάρδια αγάπη για τον άλλο. Αρκεί βέβαια να μην υπάρχει εκμετάλλευση της καλοσύνης.
Την επιείκεια δεν μπορούμε βέβαια να την διεκδικούμε μόνο για τον εαυτό μας και δύσκολα ο εγωισμός να μας αφήνει και να την σκορπίζουμε. Είναι αμφίδρομη η πορεία της με αρχή και τέλος τη ψυχή μας. Η ροπή μας προς την αμαρτία πρέπει να βρει κατανόηση, όχι έγκριση.
Επειδή υπάρχει η συγχωρετικότητα και η άνεση για επιείκεια, δε σημαίνει ότι θα ζούμε ασύδοτα και θα κάνουμε ότι θέλουμε. Αν έχουμε αυτή την νοοτροπία είμαστε συμφεροντολόγοι και καιροσκόποι. Ειλικρίνεια χρειάζεται στις σχέσεις με τον Θεό πλάστη μας και με τα πλάσματά Του και αδέλφια μας. Η καλοσύνη πρέπει να υπάρχει σε συνδυασμό με τη μετάνοια. Να αντιληφθούμε τα λάθη μας, να ζητήσουμε την επιείκεια του Κυρίου και να την χαρίσουμε σε όσους θελημένα ή αθέλητα μας αδίκησαν, μας έβλαψαν, μας λύπησαν.
Τον Ιησού επάνω στον Σταυρό θα Τον δούμε να φέρετε ως επιεικής για τους σταυρωτές Του, θα τους δικαιολογήσει μάλιστα. Αυτή είναι όντως πατρική αγάπη. Εμείς ας παρακαλέσουμε τις ημέρες που έρχονται -του Αγίου Πάσχα- να την απολαύσουμε πρώτα από Εκείνον για όσα πράττουμε και Τον στεναχωρούν, ύστερα να την δώσουμε στους γύρω μας. Η επιείκεια πρέπει να είναι διαρκώς στην πρακτική μας, θα την εξασκήσουμε καθώς θα υπερβαίνουμε μικρότητες. Η παροχή της από όλους και για όλους, μας συμφέρει, μας τιμά, μας ηρεμεί. Ας την καλλιεργήσουμε.
