«Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος»
Του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, με τη χάρη Του Θεού ολοκληρώσαμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και φτάσαμε αισίως σε άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα. Λέγεται «Μεγάλη» όχι φυσικά ότι έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις υπόλοιπες εβδομάδες του χρόνου, αλλά γιατί στη συγκεκριμένη και μοναδική εβδομάδα εορτάζουμε όλα αυτά τα κοσμοσωτήρια γεγονότα, των Αγίων παθών του Κυρίου μας αλλά και της ενδόξου Αναστάσεως Του. Στο σημερινό άρθρο μας θα επικεντρωθούμε σε αυτό που τονίζει συχνά μέσα η υμνολογία, αλλά και η θεολογία της Εκκλησίας μας. Ότι ο Κύριος πήγε με την θέλησή του και έπαθε για εμάς ακόμη και στον θάνατο. Ας ξεκινήσουμε…
Ένας ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδος (Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας, στιχηρό των Αίνων, ήχος α΄) λέει χαρακτηριστικά: «Ερχόμενος ο Κύριος, προς το εκούσιον Πάθος, τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Δηλαδή, σε μετάφραση: «Ενώ ο Κύριος βάδιζε προς το Πάθος, το οποίον θα υφίστατο με την θέλησή Του, έλεγε καθ’ οδόν στους αποστόλους: Πάμε να ανέβουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί (σ’ εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφεί γι’ Αυτόν (στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης). Αυτό που υπογραμμίζεται και έχει το κεντρικό σημείο είναι αυτό το «εκούσιον» δηλαδή με τη «θέλησή Του». Έχει μεγάλη σημασία και βαρύτητα να το κατανοήσουμε αυτό.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, με ενωμένες και οι δύο φύσεις στην υπόσταση του Χριστού χωρίς όμως να συγχέονται μεταξύ τους. Επομένως, ο Χριστός παθαίνει ως θνητός αλλά ως Θεός μπορούσε να μη πάθει τίποτα από όλα αυτά τα οποία υπέστη. Όμως, τα υπέστη, έχυσε το τίμιο αίμα του πάνω στο Σταυρό και αυτό είναι η απαρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπε ο Χριστός την στιγμή της συλλήψεως Του στο Όρος των Ελεών, όταν ο Απόστολος Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί του Μάλχου του δούλου του Αρχιερέα. Του είπε να βάλει το μαχαίρι στη θέση του και ότι αν ήθελε να γλυτώσει θα έλεγε στον Πατέρα να του στείλει λεγεώνες Αγγέλων! Όμως, δεν ήρθε να ζήσει αιώνια στη γη (αν και θα μπορούσε) αλλά ήρθε να γίνει «πρωτότοκος των νεκρών» και η «απαρχή της σωτηρίας όλου του ανθρωπίνου γένους». Αυτή είναι η διαφορά του Χριστού με εμάς τους κοινούς ανθρώπους, θα μπορούσε να μη πάθει και όμως πηγαίνει με την θέλησή και παθαίνει, ενώ εμείς μας αξίζει να πάθουμε τα χειρότερα και όλο προσπαθούμε να κρυφτούμε για να αποφύγουμε ή να αποθέσουμε τα δικά μας σε άλλους!
Το τι οφείλουμε να πράξουμε εμείς οι πιστοί άνθρωποι μας το λέει ο ίδιος ύμνος παρακάτω: «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών. Δηλαδή σε μετάφραση: «Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμε τις διάνοιές μας (από κάθε κακή σκέψη), ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του και χάρις Αυτού ας νεκρώσουμε τον εαυτόν μας από τις ηδονές του βίου, δια να ζήσουμε αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσουμε να λέει (μετά την Ανάστασή Του): Δεν αναβαίνω πλέον στην επίγειο Ιερουσαλήμ δια να υποστώ θυσία, αλλ’ αναβαίνω στον ουράνιο Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου (ως άνθρωπος) και Θεό σας και ανυψώνω μαζί μου και σάς στην Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία ευρίσκεται εν τη Βασιλεία των Ουρανών). Νομίζουμε δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις για την μεγάλη φιλανθρωπία Του Θεού μας αλλά και για την ευεργετική σωτηρία που μας χάρισε με το σχέδιο της Θείας Οικονομίας σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ας τα ζήσουμε και εμείς από κοντά λειτουργικώς στους Ναούς μας. Αμήν!
