Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Πανεπιστημίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Το τέλος του αποσπάσματος της επιστολής που θα ακουσθεί αύριο και που απευθύνει στους Εφεσίους ορίζεται (θα λέγαμε) ως η αρχή της προσωπικής πορείας μας, η οποία μόνο αγωνιστική προοπτική μπορεί να διαθέτει.Ο αγώνας που διεξάγουμε μεμονωμένα ή συλλογικά δεν περικλείει αβέβαιη προοπτική, μετέωρη επιχειρηματολογία, στείρα υποσχεσιολογία. Άλλων συστημάτων είναι γνώρισμα και μέθοδος αυτά. Του Χριστού η διδαχή έχει σκοπό και λόγο: τη λύτρωσή μας.
Αυτή θα επιτευχθεί μετά από μια εσωτερική ωρίμανση για το τι, πώς και γιατί πιστεύουμε. Η ενότητα των χριστιανών ήταν πάντα το ζητούμενο και ας περνούσε από τις συμπληγάδες των διαιρέσεων, των αιρέσεων, των ερίδων. Η ανόθευτη, εγκάρδια και αταλάντευτη αποδοχή και πίστη είναι όρος απαράβατος. Βέβαια η κατάκτησή της είναι το αποτέλεσμα αγώνα δύσκολου. Η διανομή και αξιοποίηση των χαρισμάτων δεν είναι θέμα επιβράβευσης κάποιων και καταδίκης άλλων προσώπων. Η απάντηση στον πειρασμό και η αγωνιστική διάθεση έρχονται κατά τις δυνατότητες και ικανότητες του καθενός μας για να μας οδηγήσουν στο βάθρο της νίκης παρά στο βάραθρο της απώλειας. Πάντα και μόνο με δική μας σύμπραξη.
Δεν πιστεύουμε βέβαια φοβικά σε μία ανώτερη δύναμη που, επειδή δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε, της δίνουμε υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Για τους χριστιανούς γνήσιος εμπνευστής και παραδείγματος χορηγός είναι ο Κύριος. Εκείνος δίδαξε, θαυματούργησε, έπαθε και αναστήθηκε όχι για τη δική Του δόξα, αλλά για της ψυχής μας τη δικαίωση. Για τον λόγο αυτό ο εκκλησιαστικός λόγος προ(σ)φέρεται μόνο ως αφορμή αφύπνισης και όχι καταδίκης, νουθεσίας και όχι έλεγχου, αυτογνωσίας και όχι απογοήτευσης.
Μαθαίνουμε τον Νόμο Του, αντιλαμβανόμαστε την χρησιμότητά του και τον εντάσσουμε στην προσωπική διαδρομή στην κοινωνία των προκλήσεων και των απαιτήσεων. Αυτά δεν επιτρέπεται να είναι καταναγκασμού αποτέλεσμα, μοιρολατρική παραδοχή, εθιμοτυπική εφαρμογή. Η αμαρτία είναι το βαρίδιο της ψυχής μας∙ αφού το εντοπίσουμε, συναισθανθούμε, μετανιώσουμε θα πρέπει και να απαλλαγούμε δια της εξομολόγησης από την φθοροποιό ύπαρξη και επιρροή του.
Η πνευματική ωρίμανση δεν έρχεται τυχαία, ξαφνικά, απροϋπόθετα. Χρειάζεται την προσωπική μας εγρήγορση και συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας χωρίς ακρότητες και υπερβολές και με την παράκληση όπως τύχουμε αυτής της εμπειρίας. Να είμαστε συνειδητά, ενεργητικά και ελεύθερα μέλη του Σώματος της Εκκλησίας, που είναι Σώμα Χριστού. Τότε οι ημέρες μας δε θα είναι περίοδος ρουτίνας, αλλά καιρός δράσης, μακάρι και χρόνος τελειότητας.