Του αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς για το dogma.gr.
Για τον λόγο αυτό είναι και λέγεται μυστήριο ο θάνατος. Για μια νεκρή θα ακούσουμε στο αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα, την Ταβιθά (ή Δορκάς στα ελληνικά). Δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο για την κοινωνία. Η φιλεσπλαχνία της ήταν τέτοια ώστε, να βοηθά κάθε πονεμένο και δυστυχισμένο του τόπου της. Το κενό που άφηνε με τον θάνατό της πίσω ήταν μεγάλο.
Κλήθηκε ο Απόστολος Πέτρος να την δει και να πράξει ότι μπορούσε το καλύτερο. Έγινε το θαύμα! Εν ονόματι του Κυρίου (όπως έκανε προηγουμένως και στη θεραπεία του παραλύτου) ανέστησε την Ταβιθά και την επέστρεψε στις αγαθοεργίες και σε όσους την είχαν ανάγκη. Τούτο το θαύμα, μαζί με άλλα δύο, θα ακούσουμε στην αυριανή ευχαριστιακή σύναξη.
Η Εκκλησία μας πάντα προσεύχεται για τους προσωπικούς ή συλλογικούς ευεργέτες. Τιμώντας τα πεπραγμένα ορισμένων ανθρώπων με την λειτουργική πράξη Της, δεν το κάνει για να ενισχύσει τον ναρκισσισμό τους. Επιθυμεί να υπογραμμίσει στα παιδιά Της το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για τις προσφορές από επώνυμους ή ανώνυμους υπέρ του κοινού καλού, ιδίως όταν οι καταστάσεις το απαιτούν (πόλεμοι, δυστυχίες, ορφάνια κ.ά.). Οι έχοντες πρώτα συναισθήματα και ύστερα υλικά αγαθά πρέπει να τα προσφέρουν σε όσους πάσχουν και εκείνοι να τα διαχειρίζονται με σύνεση και διαφάνεια, σαν να ήταν δικός τους κόπος και όχι δώρο άλλου, ίσως και ξένου ή αγνώστου.
Οι επιμνημόσυνες δεήσεις, οι αφιερωματικές εκδηλώσεις, η ονοματοδοσία κτιρίων, οδών και πλατειών, οι ανάρτηση μαρμάρινων πλακών είναι τα πειστήρια στο μέλλον ότι όντως υπήρξαν εθνικοί ευεργέτες και δωρητές σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές γράφοντας με τις αποφάσεις τους σελίδες ανθρωπιάς, όπως αυτές που είχε γράψει η Ταβιθά. Όπως τότε ο Απόστολος Πέτρος, έτσι και διαρκώς η Εκκλησία «ανασταίνει» και κρατά ζωντανούς στη συνείδηση των ανθρώπων τα ονόματα και τα έργα σπουδαίων ανθρώπων με μικρή ή μεγάλη φιλανθρωπική προσφορά, σίγουρα όντως ανακουφιστική.
Ας λάβουμε το μήνυμα των πρωτοβουλιών αυτών με αφορμή την προσωπικότητα της Ταβιθάς και του πέτριου θαύματος που αξιώθηκε να λάβει ως θεόθεν βραβείο για την έμπρακτη αγάπη της για τον ανήμπορο. Είναι το αντίδοτο στην εγωπάθειά πολλών και το φάρμακο στην αναισθησία άλλων. Έχουμε μάθει να ζητάμε και να μη χειροκροτάμε. Ας μάθουμε και να τιμάμε. Έτσι δε θα στερέψει η πηγή των ανθρώπινων δωρεών ως πράξεις επούλωσης πληγών, μακριά από καταστάσεις κίβδηλου ανθρωπισμού και πονηρής εκμετάλλευσης εκατέρωθεν. Η προσευχή υπέρ των ευεργετών μας θα είναι αντίδωρο καρδιακό και απόδειξη παντοτινής ζωντάνιας της σκέψης μας.