Φως ή Σκοτάδι;
Σήμερα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιον που εκτιμώ βαθειά. «Δεν βλέπεις την πραγματικότητα, μου είπε. Η πραγματικότητα είναι ότι πάντα θα υπάρχουν λαμόγια και ότι ο κόσμος υποφέρει. Θα πρέπει να έχεις ικανοποίηση που έχεις μια προσωρινή δουλειά με 280 ευρώ. Αλλοι δεν έχουν καθόλου.»
Τα Μαύρα Γάντια
Σήμερα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιον που εκτιμώ βαθειά. «Δεν βλέπεις την πραγματικότητα, μου είπε. Η πραγματικότητα είναι ότι πάντα θα υπάρχουν λαμόγια και ότι ο κόσμος υποφέρει. Θα πρέπει να έχεις ικανοποίηση που έχεις μια προσωρινή δουλειά με 280 ευρώ. Αλλοι δεν έχουν καθόλου.»
Μετά από έναν εκνευριστικό ήχο που με ξύπνησε στη μέση της νύχτας κάθομαι και σκέφτομαι τα λόγια του… Και κάτι δεν μου κάθεται καλά. Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν κάθε επιτυχημένος άνθρωπος έβλεπε τι κάνει ο κάθενας γύρω του και έμενε ευχαριστημένος στα λίγα και τετριμμένα;…
Κάπου είχα διαβάσει «Ο συμβιβασμένος άνθρωπος προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Ο ασυμβίβαστος προσαρμόζει την πραγματικότητα στα μέτρα του. Ολη η πρόοδος εξαρτάται από τον ασυμβίβαστο άνθρωπο.»
Δεν φημίζομαι ούτε για την συμβατικότητα μου, ούτε για την ανοχή μου σε σαθρές καταστάσεις. Κάθε φορά που πολεμάω, πολεμάω για αλλαγές. Θα μετανιώνω για κάθε απραξία μου. Ποτέ όμως για κάθε προσπάθειά μου για αλλαγή που μου έχει στοιχίσει σχέσεις και επαγγελματική καταξίωση, που ακόμα και τώρα στην κατάσταση των 280 ευρώ το μήνα με πτυχίο, μεταπτυχιακό και πέντε γλώσσες- μας έμαθαν βλέπετε ότι η γνώση σου εξασφαλίζει επιτυχημένη ζωή και ίδρωσα για να τα πάρω τα ρημάδια τα πτυχία- προσπαθώ να πετύχω αλλαγές για όλους βλέποντας να αδρανούν στην ουσία αυτοί που οφείλουν λόγω τίτλων να κάνουν τις αλλαγές.
Ακούω συχνά αυτό το «εσύ θα σώσεις τον κόσμο;» και σκέφτομαι. Τι θα έλεγε ένας Περικλής, ενας Σωκράτης, ένας Λεωνίδας, μια Κυνίσκα, ένας Καποδίστριας, μια Ψωροκώσταινα, ένας Γαλιλαίος, ένας Τσόρτσιλ, μια Σιμόν ντε Μποβουάρ, μια Καλλιρόη Παρέν, ενας Ουολντ Ντίσνευ μπροστά σε όλους αυτούς που τους έλεγαν το ίδιο; Τι θα έλεγε ο Χριστός;
Γιατί οι άνθρωποι αρνούμαστε να δούμε το φως μέσα μας και προτιμάμε να βλέπουμε το σκοτάδι;… Γιατί περιμένουμε η σωτηρία μας να έρθει από τους άλλους και όχι από εμάς; Είναι παράξενο.
Δύο χρόνια τώρα παλεύω να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, να βρω αυτό που θα με ωθήσει να βγω από τον πάτο του πηγαδιού, γιατί κάπου σε κουράζει να παλεύεις συνέχεια να σώσεις τον κόσμο και να κάνεις υπομονή, ενώ ο ίδιος ο κόσμος που παλεύεις να σώσεις να αρνείται κάθε προσπάθειά σου για σωτηρία.
Και ναι, είσαι άνθρωπος και όταν γεύεσαι τον θάνατο, και γίνεσαι ενα με το χώμα, χάνεις πολλά από το αλλοτινό σου κουράγιο. Εξακολουθώ όμως να βλέπω την πραγματικότητα.
Βλέπω λίγους πετυχημένους που ακούνε το Φώς του Χριστού μέσα τους και συνεχίζουν να παλεύουν για το καλύτερο. (Γιατί ο Χριστός θέλει να προοδεύουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι. Να έχουμε πνευματική ζωή οφείλουμε.)
Και τους πολλούς, που είτε απολαμβάνουν μόνο υλικά αγαθά νομίζοντας ότι κάνουν κάτι σημαντικό, είτε έχουν παραδοθεί άνευ όρων στα χέρια αυτών που νομίζουν ότι κάνουν κάτι σημαντικό και απολαμβάνουν μόνο υλικά αγαθά ζώντας σε πλήρες σκοτάδι.
Μου πήρε δύο χρόνια για να βρω το Φως μου. Το βρήκα στο μέσο της νύχτας αναζητώντας λίγη ελπίδα απο κάπου, γιατί ένιωσα εγκατέλειψη από τον τελευταίο άνθρωπο που μου έδινε κουράγιο και τότε θυμήθηκα.
Το Φώς μέσα μου, ο Χριστός μου, είναι πολύ πιο δυνατό από οποιοδήποτε σκοτάδι. Και το καλύτερο της ανθρωπότητας είναι δυνατό κίνητρο για να με βγάλει από το πηγάδι.
Προτιμώ λοιπόν να ανήκω στους λίγους, στους ασυμβίβαστους ονειροπόλους που κινούν γη και ουρανό για το καλύτερο.
Αλήθεια εσείς πού επιλέγετε να ανήκετε;
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Τα Μαύρα Γάντια
