π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ξέρουμε, όμως, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει πάντα, αλλά παρατηρούνται και μεταπτώσεις. Τη μια σε αγκαλιάζουν και την άλλη σε πετάσσουν· τη μία σ’ επαινούν και την άλλη σε πληγώνουν· τη μία σου λένε «πεθαίνω για σένα» και την άλλη σε σκοτώνουν. Πού να στηριχτεί ο άνθρωπος για να μην καταρρεύσει;
Ο γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα έλεγε: «Εδώ στη γη τίποτε δεν μπορεί να μας δώσει την εσωτερική ειρήνη. Διότι ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, ούτε οι τιμές, ούτε οι θέσεις, ούτε η οικογένεια, ούτε οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να μας δώσουν ακλόνητη εσωτερική ειρήνη. Ένας μόνον είναι ο χορηγός της ζωής, της ειρήνης και της χαράς – ο Θεός»[1].
Οι άνθρωποι, ως ατελείς και αμαρτωλοί, δεν μπορούν να μας δώσουν το πλήρωμα της χαράς και της ειρήνης, όπως και εμείς δεν μπορούμε σε άλλους. Όσοι στηριζόμαστε απόλυτα στους ανθρώπους, προσδοκώντας να πάρουμε απ’ αυτούς ό,τι θα πρέπει να περιμένουμε από το Θεό, σίγουρα θ’ απογοητευτούμε.
Η φράση «φοβήθηκα τους ανθρώπους», δείχνει την απογοήτευσή μας, το σοκ που ενδεχομένως να ζήσαμε από συμπεριφορές που δεν περιμέναμε από συγκεκριμένους ανθρώπους που επενδύσαμε στην αγάπη και αφοσίωσή τους.
Αν το καθετί που μας συμβαίνει έχει το λόγο του, κι αν τα όποια δύσκολα που δεχόμαστε τα επιτρέπει ο Θεός για να αναπτυχθούμε και να ωριμάσουμε, είναι φανερό πως κι αυτή η δοκιμασία θα γίνει ευλογία. Χρειάζεται, όμως, υπομονή που εμπιστεύεται το σχέδιο του Θεού, όπως και συγχωρητικότητα στους ανθρώπους που θα φέρει την ελευθερία της καρδιάς.
Είναι αλήθεια ότι κανένας δεν είναι άγγελος όπως και κανένας δεν είναι δαίμονας. Όλοι έχουμε τα θετικά του χαρακτήρα μας όπως έχουμε και τ’ αρνητικά. Γι’ αυτό η ανάμνηση των όμορφων εμπειριών που ζήσαμε με τους ανθρώπους που τελικά χωρίσαμε, θα μειώσει το «φόβο» που οδηγεί στην άρνηση και απόρριψή τους, αν και μπορεί να φέρει τον πόνο του θανάτου, αφού πια δεν είναι στην καθημερινότητά μας.
Το ευ έχει δύο γράμματα που σημαίνει το καλό, το ωραίο, το εύκολο, το πολύ, ανάλογα πού θα τοποθετηθεί ως πρόθημα. Αυτά τα δύο γράμματα κινούνται μεταξύ του Ε και του Υ. Αν στο Ε λογαριάζουμε την έλλειψη και στο Υ την υπερβολή, τότε το καλό, το ωραίο, βρίσκεται μεταξύ της έλλειψης και της υπερβολής.
Χρειάζεται ο άνθρωπος τον άνθρωπο. «Εκ του πλησίον εστίν η σωτηρία», κατά τους Πατέρες. Διότι ενεργοποιείται η μεγάλη αρετή της αγάπης. Η προσκόλληση, όμως, στον άνθρωπο στην πραγματικότητα τον θεοποιεί, γι’ αυτό και γίνεται υπερβολή. Το μέτρον διασφαλίζει την ισορροπία μας, την ηρεμία μας, την ειρήνη μας.
[1] Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Πρβλ. Γέροντα Τρύφωνα του Βάσον, Μικρά Εωθινά, εκδ. Εν Πλω, 2018, σ. 228-9.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος