«Φοβού τους Πάπες και δώρα φέροντας» – Με αφορμή την επίσκεψη του κ. Φραγκίσκου στην Ελλάδα
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης.
Μας ήλθε επιτέλους ο Ρωμαιοκαθολικός Ποντίφηκας κ. Φραγκίσκος, τον οποίο περιμέναμε καιρό από τότε που προσκλήθηκε από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου να επισκεφθεί την Ελλάδα υπό την ιδιότητά του ως αρχηγού κράτους. Άσχετα, αν στην ουσία ικανοποιείτο δια του τρόπου αυτού ένα αίτημα του κ. Φραγκίσκου να ακολουθήσει τα ίχνη της πορείας του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, όπως ακριβώς είχε πράξει πριν από 15 περίπου χρόνια και ο προκάτοχός του Πάπας Ιωάννης-Παύλος, δια της εκκλησιαστικής οδού όμως τότε που την ήλεγχε απολύτως ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, ο οποίος έδωσε, όχι ασφαλώς χωρίς αναταράξεις, και την έγκρισή του να πραγματοποιηθεί η επίσκεψη στην Ελλάδα του Πάπα Βοϊτίλα. Όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κ. Φραγκίσκος ήλθε στην Ελλάδα φορτωμένος με πολλά «δώρα». Είναι ίδια ακριβώς με εκείνα που μας είχε φέρει τότε και ο προκάτοχός του Πάπας Ιωάννης-Παύλος, «τυλιγμένα» και αυτά με το φανταχτερό «χαρτί» του φαρισαϊσμού που παράγει αφθόνως η «Αγία Έδρα» του Βατικανού. Ας τα ανοίξουμε λοιπόν ένα-ένα τα «δώρα» του κ. Φραγκίσκου, για να δούμε, τί περιέχει το καθένα από αυτά.
Το πρώτο «δώρο» έχει μέσα του μια τεράστια «συγγνώμη» του Ρωμαιοκαθολικού Ποντίφηκα προς τους «αδελφούς» Ορθοδόξους για τα «λάθη» που διέπραξαν κατά το παρελθόν σε βάρος τους οι εν Χριστώ Καθολικοί «αδελφοί» τους. Εάν κοιτάξουμε όμως προσεκτικά το «δώρο» αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι το περιεχόμενό του δεν είναι μια αληθινή συγγνώμη καρδιάς. Μια έκφραση εσωτερικής συντριβής για κάποια απρέπεια που διαπράχθηκε, ώστε να γίνει αποδεκτή. Είναι μια ψεύτικη «συγγνώμη» που την επιβάλλει η διπλωματία, την οποία γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Φραγκίσκος, όπως την εγνώριζε ασφαλώς και ο προκάτοχός του Πάπας Ιωάννης-Παύλος. Σύμφωνα με τους κανόνες της διπλωματίας, δεν μπορείς να επισκέπτεσαι μια ορθόδοξη χριστιανική χώρα, την οποία έχουν «ρημάξει» πολλές φορές στο παρελθόν οι δικοί σου και να μη ζητάς, τυπικά τουλάχιστον, μια «συγγνώμη». Ωστόσο με τους τύπους μπορείς να ικανοποιείς τις ανάγκες της γλώσσας της διπλωματίας, δεν αποκαθιστάς όμως ποτέ την ουσιαστική αλήθεια των πραγμάτων. Και αυτή βαρύνει περισσότερο. Παντού και πάντα. Για το «περτύλιγμα» αυτού του «δώρου» ξόδεψε πολύ «χαρτί» φαρισαϊσμού ο κ. Φραγκίσκος στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει. Παρέβλεψε όμως μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια, όταν μας προσέφερε το «δώρο» της «συγγνώμης» του. Για να είναι πειστική η «συγγνώμη» σου, πρέπει να την ζητάς λίγο μετά την πράξη σου. Όχι 800 χρόνια αργότερα. Και να είναι ασφαλώς ειλικρινής. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεις τις πράξεις σου, όπως ακριβώς τις διέπραξες και απολογείσαι για αυτές δίνοντας χειροπιαστά τεκμήρια της ειλικρινούς μεταμέλειάς σου. Δεν υποβαθμίζεις τις σφαγές, τους βιασμούς και τις ιεροσυλίες σε απλά λάθη. Επί 6 περίπου δεκαετίες κατά την διάρκεια της άλωσης της Κωνστανινούπολης από τους παπικούς Σταυροφόρους (1204-1261) οι Καθολικοί διέπραξαν με τις ευλογίες του Πάπα Ιννοκέντιου του Γ δεκάδες χιλιάδες τέτοια φρικτά κακουργήματα και ανοσιουργήματα σε βάρος των Βυζαντινών Ορθοδόξων «αδελφών» τους, τα οποία δεν ξεπλένονται με μια απλή «συγγνώμη». Σε κανένα μέρος του πολιτισμένου κόσμου δεν γίνεται αποδεκτή η απλή συγγνώμη, στην οποία συνήθως καταφεύγουν υποκριτικά μετά την πράξη τους όλοι οι εγκληματίες, για να αποσπάσουν την επιδιωκόμενη συγκατάβαση των κριτών τους.
Εάν οι Καθολικοί είχαν πραγματικά μετανοιώσει για τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος των Ορθοδόξων «αδελφών» τους, είχαν την ευκαιρία να το δείξουν, έστω και διακόσια χρόνια μετά τα κακουργήματά τους βοηθώντας την Βυζαντινή Αυτοκρατορία να αποκρούσει το 1453 την επιδρομή εναντίον της των Οθωμανών λύκων, το έργο των οποίων διευκόλυναν οι παπικοί με την πλήρη διάλυση όλων των δομών της Αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια της μακροχρόνιας άλωσης αυτής από τους καθολικούς Σταυροφόρους. Δεν το έπραξαν αυτοβούλως. Αλλά και όταν οι Βυζαντινοί ξεχνώντας όσα είχαν υποφέρει από τους Καθολικούς αναγκάσθηκαν να ζητήσουν την βοήθειά τους, αυτοί τούς δήλωσαν κυνικά ότι τότε μόνο θα ικανοποιούσαν το αίτημα βοηθείας που τούς υπέβαλαν, εφ’ όσον οι Βυζαντινοί δήλωναν πλήρη υποταγή στον Πάπα. Με αυτά και με αυτά μάς «βραχυκυκλώνουν» πάντα οι παπικοί, διότι δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε, ποιοί τελικά μας μισούν περισσότερο, οι μουσουλμάνοι ή οι Καθολικοί «αδελφοί» μας. Μόνο μέσα από την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε σωστά την φράση του τότε Πρωθυπουργού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Νοταρά, ο οποίος, όταν πληροφορήθηκε τους όρους, υπό τους οποίους ήταν έτοιμος ο Πάπας να στείλει βοήθεια στους πολιορκούμενους από τους Οθωμανούς Βυζαντινούς, δήλωσε: «Κάλιον εστίν οθωμανικόν φακιόλιον εν μέση οδώ ειδέναι ή παπικήν τιάραν επί της κεφαλής στήναι» «δηλ. είναι καλύτερα να βλέπουμε οθωμανικό σαρίκι στη μέση του δρόμου, παρά παπική τιάρα να στέκεται επάνω στο κεφάλι μας».
Τα κατά τον κ. Φραγκίσκο «λάθη» των Καθολικών θα μπορούσαν ενδεχομένως να συγχωρηθούν, εάν συνοδεύοντο από την έμπρακτη μετάνοια αυτών, από την επαναφορά δηλ. εκ μέρους των παπικών κατά ένα μέρος των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση τους. Βεβαίως ούτε τις στρατιές των αναρίθμητων σφαγιασθέντων Βυζαντινών από τους Καθολικούς «αδελφούς» τους μπορούμε να επαναφέρουμε στην ζωή ούτε την τιμή των αναρίθμητων γυναικών που ατιμάσθηκαν από τους Σταυροφόρους του Ιννοκέντιου Γ μπορούμε να αποκαταστήσουμε. Μπορούμε όμως στο πλαίσιο της αναγνώρισης της έμπρακτης μετάνοιας των Καθολικών να απαιτήσουμε την επιστροφή από αυτούς στους Ορθοδόξους των θησαυρών που λαφυραγώγησαν κατά την άλωση της Κωνστανινούπολης το 1204. Τόνους μοναδικώνχρυσαφικών λήστεψαν από Ναούς και άλλα μέρη της Βασιλεύουσας.Σπάνια μωσαϊκά με χρυσάφι και πολύτιμους λίθους, που ήσαν το καμάρι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κοσμούν σήμερα το παπικό θησαυροφυλάκιο στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου της Ρώμης. Τα πανέμορφα τέσσερα χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης υποδέχονται ακόμη και σήμερα τους επισκέπτες της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στην Βενετία και αποσπούν τον θαυμασμό τους. Δεν έλειψε από την μανία της λαφυραγώγησης των Καθολικών Σταυροφόρων ούτε ο λεγόμενος «Θησαυρός του Πάθους», που υπήρχε σε Μονή της Κωνσταντινούπολης και περιείχε μοναδικά στον κόσμο κειμήλια του Θείου Πάθους, όπως είναι π.χ. τα τεράστια κομμάτια Τιμίου Ξύλου, η σιδερένια Λόγχη, που τρύπησε την Πλευρά του Χριστού στον Σταυρό, τα Καρφιά, με τα οποία Σταύρωσαν οι Ιουδαίοι τον Ναζωραίο, το Ακάνθινο Στεφάνι που Του φόρεσαν στο Πραιτώριοοι άνδρες της φρουράς του Ποντίου Πιλάτου κατά την ανάκρισή Του από αυτόν κ.ά. Όσο οι θησαυροί αυτοί παραμένουν στην κατοχή των Καθολικών, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να υπογραμμίζουν εντονότερα τον φαρισαϊσμό της «συγγνώμης» που ζήτησε ο κ. Φραγκίσκος για τα «λάθη» των Καθολικών, τα οποία οδήγησαν στην απόκτησή τους. Και ήταν τεράστιο σφάλμα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου να αποδεχθεί την «συγγνώμη» που ζήτησε το 2004 ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος, χωρίς να θέσει ως όρο της αποδοχής της την επιστροφή τουλάχιστον αυτών των θησαυρών.
Θα χρειασθεί όμως να επανέλθουμε στο επόμενο άρθρο μας, για να δούμε το περιεχόμενο και των άλλων «δώρων», τα οποία μας έφερε στην Ελλάδα ο κ. Φραγκίσκος.
