Βασιλακόπουλος Γιάννης
Η αποδοκιμασία κρουσμάτων όπως αυτό της Μανωλάδας δεν πρέπει να έχει ιδεολογικό περίβλημα. Οφείλει να είναι συνολική, αυθόρμητη, να βγαίνει σαν κραυγή από τα σπλάχνα της κοινωνίας.
Γιατί αν δεν καταγράφεται κάτι τέτοιο, η γάγγραινα έχει προχωρήσει πολύ και μπαίνει πια στη στρατόσφαιρα του ανεξέλεγκτου. «Προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή να γίνω συνάνθρωπος», έλεγε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της αριστεράς, ο συγγραφέας Δημήτρης Χατζής.
Αν όμως η απόκοσμη «αντίδραση» του άξεστου κλητήρα απέναντι στην αράδα των δυστυχισμένων από το Μπαγκλαντές περάσει έτσι, τότε – δυστυχώς- ένα μέρος της κοινωνίας μας χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για να εξελιχθεί, όχι σε κοινωνία συνανθρώπων, αλλά σε κοινωνία ανθρώπων.
Αν «ο ξένος φταίει για όλα» τότε ο καθρέφτης μας έχει ραγίσει τόσο που δεν αλλοιώνει μονάχα τις ευθύνες μας, την ανθρωπιά μας ή το είδωλο μας.
Αλλά την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση μας. Κι αν γίνεται αυτό, ο κίνδυνος μετατρέπεται σε θηλιά, η θηλιά σε βρόγχο κι ίδια μας η καθημερινότητα σε ασφυξία.
Θα κρυφτούν σε λαγούμια για να σώσουν το δικό τους τομάρι, όταν ξεσπάσει η θύελλα, αυτοί που την προκαλούν κρυμμένοι πίσω από ένα σκοτεινό πέπλο μιας πολιτικής επίφασης που τρέφει και τρέφεται από τα άκρα, αυτοί που σχοινοβατούν οριακά ανάμεσα στην ανθρώπινη υπόσταση και την ανθρωπόμορφη κτηνωδία.
Οι φράουλες έχουν χρώμα κόκκινο, ίδιο αίμα…
Κι όταν οι πιτσιλιές θα αρχίσουν να γίνονται ποτάμι θα είναι, πολύ, μα πολύ δύσκολο να ξεδιαλύνουμε αν οι λεκέδες στο σώμα της κοινωνίας μας θα είναι από φράουλες ή από ματωμένες κηλίδες. Και θα είναι αργά για να λύσουμε τις απορίες μας…
Γιατί η μυρωδιά του αίματος και της οργής θα είναι αποπνικτική, αν τώρα δεν πετάξουμε το σάπιο κομμάτι του δικού μας σώματος, στον πιο απόκρημνο καιάδα..