Άλλο η αντίδρασή μας όταν αδικούμαστε υλικά και άλλο όταν αδικούμαστε πνεματικά.
Αν η αδικία είναι υλική, μπορεί κανείς και να διαμαρτυρηθεί, όχι για να αποκατασταθεί υλικώς, αλλά να αποδείξει ότι δεν πρέπει να »σκοτώνουμε» την αλήθεια.
Αυτή η διαμαρτυρία που γίνεται με Θείο Φόβο και ταπείνωση συνίσταται.
Αν όμως η αδικία είναι πνευματική π.χ. συκοφαντία, επειδή αυτός που την διαπράττει είναι κυριευμένος από μεγάλα δαιμόνια και δεν πρόκειται να υποχωρήσει, αντί άλλης απαντήσεως, να είναι η απόλυτη σιωπή μας.
Έτσι παίρνουμε τη μορφή της απολύτου σταυρώσεως.
Σταυρωνόμαστε πάνω σ’ αυτό το βαρύ σταυρό και περιμένουμε δια της προσευχής μας, ο ίδιος ο Θεός να μιλήσει και να ενεργήσει.
Εάν όμως μιλήσουμε, τότε ο Θεός ούτε θα μιλήσει, ούτε θα ενεργήσει,
διότι εμείς πήραμε τη θέση του κριτού και του δικαστού.
Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης