Το όνομα του Ιησού, η νοερά προσευχή είναι, λέγουν οι άγιοι Πατέρες, μυροδοχείον. Το ανοίγεις, το γέρνεις και χύνεται μύρον, πληρούται ευοσμίας ο τόπος.
Βοάς το «Κύριε Ιησού Χριστέ» και αναδίδεται η ευωδία του Αγίου Πνεύματος, λαμβάνεις «άρραβωνα Θείου Πνεύματος».
Διότι «το Άγιον Πνεύμα συμπάσχον ημίν εποφοιτά» και «προτρέπεται εις έρωτα πνευματικής προσευχής». Μάλιστα προσεύχεται και αυτό, αντί δι’ ημάς που ξεχνούμε, και αναλαμβάνει τα υστερήματά μας, τας ακαθαρσίας ημών, την πτωχείαν της υπάρξεώς μας.
Διότι είμεθα έκαστος ναός Θεού και, όταν προσευχώμεθα, γινόμεθα ιερουργοί μεγάλου μυστηρίου. Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης μας λέει: «Όταν ακούωμεν θυμιατό να κτυπάη, ας ενθυμηθούμε ότι ναός είμεθα ημείς και ας νοιώθωμεν νοερώς ότι θυμιάζομεν τον Χριστόν, που είναι μέσα ειςημάς, και έτσι να προσκυνώμεν ταύτην την σκηνήν του Αγίου Πνεύματος».