Σήκω λοιπόν και συ μία ώρα πριν από το μεσονύκτιο, ή έστω και μετά, και χρησιμοποίησε αυτές τις ώρες, θα δεις ότι ο Θεός είναι εύληπτος, ευαίσθητος.
Συνήθως παραπονούμεθα ότι ο Θεός είναι σκληρός, ότι του φωνάζαμε και δεν μας απαντά. Ο Θεός όμως είναι περισσότερο ευαίσθητος και από το πιο ευαίσθητο πλάσμα της οικουμένης.
Αλλά έχει και εκείνος τις ώρες του, «άχρις ου το σήμερον καλείται», που μπορείς να του μιλήσεις.
Πρέπει να ξέρεις τα «χούγια» του Θεού.
Και ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλάει στον άνθρωπο.
Εάν τότε τον ζήτησης, μετά, οποιαδήποτε στιγμή τον θέλησης, θα τον έχεις στο χέρι σου.
Αν τότε δεν τον ζητήσεις, δεν θα τον έχεις σχεδόν ποτέ στο χέρι σου.
Θα έχεις ίσως κάποιες μελιστάλακτες στιγμές, όμορφες περιστάσεις στην ζωή σου, ωραίες καμιά φορά σκέψεις, δεν θα έχεις όμως τον Θεόν.
Ο Θεός τότε παρουσιάζεται στα τέκνα του.
Ο Θεός τότε δεσπόζει στους αγίους.
Τότε το ουράνιο θυσιαστήριο προσφέρει την ολοκάρπωση, και οι άγιοι νοιώθουν την κοινότητα με τους πιστούς και τους προσδοκούν για να τελειωθούν μαζί τους.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας δεν έπαψε να χρησιμοποιεί το μεσονύκτιο.
Κατήρτισε την ακολουθία του μεσονυκτικού και όλες τις ακολουθίες τις συνέδεσε με το μεσονύκτιο.
Όποιος χρησιμοποιεί το μεσονύκτιο, γίνεται πολύ εύκολη η ζωή του.
Και ο Θεός, ο ευαίσθητος Θεός, μπορεί και σε συναντά και δεν σε αφήνει να κουράζεσαι άδικα, όπως νομίζεις εσύ.
(Από το βιβλίο «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες», του Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, εκδ. Ίνδικτος).