Αισθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Αποξενωμένοι.Περιφρονημένοι. Αν θέλετε, στα αζήτητα και στο περιθώριο. Και νομίζουμε πως δεν έχομε καμμία αξία.
Και πιστεύομε πως κανένας δεν μας θέλει. Κανένας δεν μας αγαπά. Και κανένας δεν νοιάζεται και δεν φροντίζει για μας. Τότε, ας ανοιγόμαστε στον Χριστό και στην Παναγία και στους Αγίους και στους Αγγέλους.
Κι ας τους μιλάμε… αν μιλάμε στον Χριστό και στους Αγίους μας, κάνομε πολύ-πολύ μεγάλο καλό στην ψυχή και στη ζωή μας. Και τι να τους πούμε; Ο,τι έχομε, αδελφοί μου, να τους πούμε. Ο,τι έχουμε. Άμα ειπούμε αυτό που έχομε, φεύγει από πάνω μας.
π. Ανανίας Κουστένης