Όταν νοιώθει ένας άνθρωπος ότι ένας μεγάλος άρχοντας τον αγαπά, όταν νοιώθει ότι τον προστατεύει, ότι τον βοηθά, ότι έχει ανά πάσα στιγμή την υποστήριξή του, περπατά στο δρόμο με άνεση και ασφάλεια. Και καλλωπίζεται και ομορφαίνει, ότι ο άρχοντας είναι δικός του. Εάν έτσι σκέφτεται ένας άνθρωπος για έναν άνθρωπο μεγάλο, πόσο πρέπει εμείς οι Χριστιανοί, όταν πιστεύουμε απόλυτα, ακράδαντα και αμετάκλητα, ότι ο Χριστός μας είναι ο Θεός μας, είναι Αυτός που σταυρώθηκε, αυτός που είναι ο Μεσίτης μεταξύ του Θεού και ανθρώπων. Να δώσουμε εξ ολοκλήρου στον Χριστό μας την καρδιά μας. Είναι ο Θεάνθρωπος. Αυτός που μας αγάπησε με τέλεια αγάπη. Κανένας δεν μας αγαπά όπως ο Χριστός.
Απόδειξη ότι μας αγαπά ο Χριστός είναι ότι, όταν μετανοήσει ένας άνθρωπος, δίνει το σήμα στα αγγελικά τάγματα να πανηγυρίσουν. «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 5:10). Μόνον να σκεφθούμε ότι η χαρά των αγγέλων είναι, όταν ακούσουν, όταν πληροφορηθούν, ότι κάποιος μεγάλος αμαρτωλός μετάνοιωσε και γύρισε στον δρόμο του Θεού. Η χαρά τους είναι ανέκφραστη! Τόση είναι η αγάπη των αγγέλων σε μας τους αμαρτωλούς! Σκεφτείτε την χαρά του αγγέλου που ετάχθη από το ιερό Βάπτισμα να φυλάττει αυτόν τον άνθρωπο, που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Βέβαια απομακρυσμένο για την αμαρτία, αλλά ουδέποτε τον έχει εγκαταλείψει. Πάντα προσεύχεται ο άγγελος, ο φύλακας της ψυχής του ανθρώπου και παρακαλεί τον Θεό.
Όπως βλέπουμε πάλι στο ιερό Ευαγγέλιο με την συκή που δεν έκανε καρπό, και έρχεται ο αμπελουργός και λέει στον υπηρέτη:
«Έρχομαι κάθε χρόνο και δεν βρίσκω καρπό, κόψτε την να φυτέψουμε τίποτε άλλο».
Και ο υπηρέτης λέγει:
«Άφησέ την και αυτό το χρόνο, θα βάλω κοπριά, θα σκάψω, θα ποτίσω, και ίσως καρπίσει».
«Θα περιμένω», είπε το αφεντικό πάλι. Έτσι κι ο άγγελος ο φύλακας. Φαίνεται πολλές φορές, φτάνει το δρεπάνι του θανάτου, να θερίσει τον άνθρωπο τον αμαρτωλό, για την αμαρτία, και ο άγγελος να παρακαλεί και να λέει:
«Κύριε, άφησε αυτή την ψυχή, δώσε της χρόνο, ίσως να μετανοήσει, ίσως επιστρέψει, ίσως αναγνωρίσει το λάθος και γυρίσει κοντά Σου».
Και περιμένει ο Θεός. Αυτό φανερώνει αγάπη αγγέλου προς τον άνθρωπο. Και αν ο άνθρωπος βρωμάει από την αμαρτία, ο άγγελος ακολουθεί από κοντά.
Όπως ένας άγιος άνθρωπος που κατέβηκε από την έρημο σε μία πολιτεία. Κατέβηκε για λόγο πνευματικό. Είδε ένα νεαρό έξω από μία αυλή να κάθεται να κλαίει. Κατάλαβε ότι είναι άγγελος Θεού και του λέει:
«Πιστεύω ότι δεν είσαι άνθρωπος, ότι είσαι άγγελος Θεού. Εφόσον είσαι άγγελος, γιατί κλαις;»
«Δεν είμαι άνθρωπος καθώς το εννόησες, είμαι άγγελος, είμαι φύλακας της ψυχής ενός ανθρώπου, ενός Χριστιανού. Κάθομαι και κλαίω γιατί ο άνθρωπος, που μου δόθηκε να φυλάξω, αυτή την στιγμή αμαρτάνει μέσα σ’ αυτό το σπίτι και τον περιμένω εδώ για να συνεχίσω την προστασία, κλαίγοντας και παρακαλώντας τον Θεό να τον συγχωρήσει, να τον φωτίσει να μην ξαναπράξει αυτό το αμάρτημα».
Και θαύμασε ο άγιος του Θεού την αγάπη του αγγέλου προς τον άνθρωπο.
Γι’ αυτό τα τάγματα των αγγέλων, που δεν έχουν αριθμό, όλα αυτά πανηγυρίζουν στην επιστροφή ενός αμαρτωλού ανθρώπου.
Βλέπετε τι Θεό έχουμε; Βλέπετε τι Χριστό έχουμε; Και τι μεγάλη ελπίδα πρέπει να έχουμε σ’ αυτή την αγάπη του Θεού και των αγγέλων; Γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε, ας μη χάνουμε το θάρρος, αλλά μετά παρρησίας να ευχόμαστε στον Θρόνο της Χάριτος του Θεού, ζητώντας έλεος και συγνώμη, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για κάθε άνθρωπο πάνω στην γη. Διότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού, όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού, για όλους σταυρώθηκε ο Χριστός.
Αλλά έχουμε και τα πλανεμένα πρόβατα, που πρέπει και αυτά να επιστρέψουν και χρήζουν προσευχής. Ποιοι θα προσευχηθούν γι’ αυτά τα πλάσματα; Θα προσευχηθούν αυτοί που δέχτηκαν το έλεος του Θεού, αυτοί που έχουν ελεηθεί από την αγάπη του Θεού, που έχουν την επίγνωση του Θεού. Είμαστε υπόχρεοι ενώπιον του Θεού, να προσευχόμαστε για κάθε άνθρωπο.
Δεν είναι αμαρτία μόνο αυτό που κάνουμε σαν αμαρτία, την παράβαση των εντολών του Θεού, αλλά αμαρτία είναι και όταν δεν προσευχόμαστε για τους άλλους ανθρώπους, γιατί δεν εκπληρώνουμε την αγάπη μας προς κάθε ψυχή. Ενώ ο Χριστός αγαπά όλο τον κόσμο και για όλο τον κόσμο σταυρώθηκε, εμείς προσευχόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και για τους δικούς μας και ίσως ξεχνούμε όλους τους άλλους. Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ξεχασμένοι από τον Σταυρό του Χριστού. Να γονατίζουμε, να σηκώνουμε τα χέρια μας και να κάνουμε θερμοτάτη προσευχή για κάθε άνθρωπο. Και δεν ξέρουμε οι προσευχές τι δύναμη έχουν. Έρχονται άνθρωποι στη μετάνοια, δεν τους είπε κανείς για μετάνοια και επιστροφή, κάτι συμβαίνει στη ζωή και γυρίζει ο άνθρωπος και επιστρέφει. Κάποια προσευχή έπιασε. Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε και να εκφράζουμε την αγάπη μας. Να γινόμαστε ελάχιστες εικόνες και αντίτυπα της αγάπης του Θεού προς τον πλησίον. Ας δώσουμε τιμή και δόξα στην φιλανθρωπία του Θεού. Δόξα στην φιλανθρωπία Σου, Κύριε, την οποία άπλωσες τόσο απειροπλούσια πάνω στην γη και κάλυψες με τη δόξα Σου και με τη συγνώμη Σου τα αμαρτήματα της ανθρωπότητος. Αμήν.
Από το περιοδικό “Όσιος Φιλόθεος της Πάρου” 6, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη 2002, άρθρο “Περί αγάπης και ευσπλαχνίας Θεού”, σελ. 137 (απόσπασμα).